Çoğunluğun Abbath’ın turne gitaristi olarak, hatta Abbath’ın turne gitaristliğinden ayrılması sebebiyle tanıdığı Per Valla’nın tek kişilik blackened death metal projesi VREDEHAMMER var bugün karşımızda. Valla’nın şu an bahsettiğimiz albümü tamamlamak adına ABBATH’tan ayrıldığını söyleyerek, müzisyenin bu albüme ne denli inandığını en baştan söyleyerek başlayalım.

Valla’nın bu albüm sonrası turlayabilmek adına tek kişilik projeden 3 kişilik normal bir gruba dönüştürdüğü VREDEHAMMER, bu yıl dinlediğim en iyi albümlerden birini çıkarmış diyerek girişeyim kritiğe. IMMORTAL’dan alışık olduğumuz enfes thrash metal soslu black metal ve melodisini, hoyratlığını nefis bir dozda sunan death metalin cana can katan bir birleşimi var “Violator”da. Mükemmel, hakikaten mükemmel rifler, yaratıcı melodiler ve hepsini kapsayan şahane bir atmosfer…

Thrash unsurlarının gayet baskın olduğu albüm, thrash metalin black metalle birleştiğinde nasıl mükemmel sonuçlar elde edildiğini bien bizler için son derece değerli bir konuma geliyor. Zira bu denli yaratıcı rifler ve black metali yalayıp yutmuş olan Valla’nın dinamizmi çok iyi kullanan bakış açısı birleştiğinde, ortaya da doyulmaz şarkılar çıkmış. En az 30 kez baştan sona dinlediğim ve yarım saatlik süresini mükemmel bir kıvamda bulduğum “Violator”; başta da dediğim gibi haşin ve yırtıcı olmak konusunda üzerine düşeni çok zevk sahibi şekilde yapıyor. İlk şarkı Light the Fucking Sky’ın aşmışlığının ardından gelen Spawn Tyrant, adeta steroid kullanmış ilk dönem THE HAUNTED’mışçasına ısıran rifler, coşkun bir sürat ve heyecanlı şekilde ilerliyor. Albüme adını veren şarkıda ise Abbath’ın ABBATH ile yaptığı “Abbath”taki çoğu şarkıdan daha Abbath’vari yaklaşımlar görüyoruz.

1

Aslında iki albümü birbiriyle kıyaslamak da öyle pek kaçınılabilecek bir şey değil. İki albüm de black metal, thrash metal, death metal unsurlarına sahip, ikisi de yakın prodüksiyonlara sahip ve yine ikisi de çok iyi. Ama hangisinin daha iyi konusuna geldiğimizde, benim oyum “Violator”dan yana. Bunun sebebi de “Violator”ın genel anlamda daha yaratıcı olduğunu düşünmem. Valla albümde sayısız rengi, oyunu, ilginçliği almış ve hepsini gıpgri bir potada eriterek bize sunmuş. Dinlerken IMOORTAL da duyuyoruz, bu güçlü atmosfer ve sound içerisine harika yedirilmiş LAMB OF GOD’vari işler de, AMON AMARTH’ı anımsatan epiklikler de; DARKTHRONE’un çiğliğini de, SLAYER’ın black metalleştirilmiş hâllerini de… Üstelik de tümü VREDEHAMMER karakteri içerisinde.

Grubun ikinci albümü olan “Violator”, bir önceki “Vinteroffer”a göre daha derli toplu ve şarkı yazımı anlamında daha deneyim koksa da, ilk albümü de dinlemiş biri olarak Valla’nın ne yaptığını gayet iyi bilen bir müzisyen olduğunu söyleyebilirim. İki albümde de, riflerin bir araya getirilmesi, trafik, dinamizm ve tansiyonun yükseltilip alçaltılması gibi konularda çok ustaca örnekler var.

“Violator”da bahsedilmesi gereken diğer bir husus da vokaller. Öncelikle Valla’nın çok net şekilde Randy Blythe’ı çağrıştıran bir vokal rengi, tarzı ve yaklaşımı var. Onu taklit etmiyor, ancak vokalleri Blythe’ı epey andırıyor. Light the Fucking Sky’ın daha 1. dakikası dolmadan eşim Güzide “vokaller Randy gibi” diyerek bu konunun ne denli ortada olduğunu kanıtlamış oldu. Bu vokaller müziğe son derece iyi uyuyorlar ve Ursus gibi daha melodik riflerde bu özelliklerini o kadar da yansıtmıyorlar. Özellikle adını andığım şarkı, barındırdığı AMON AMARTH’sı Viking metal yapısıyla albümün en çok öne çıkan anlardından bazılarını oluşturuyor.

Ursus’u anmış olduğum için diğer şarkılara haksızlık yapmış gibi hissetmemi sağlayacak kadar dolu dolu olan “Violator”da, sevmediğim, özelliksiz bulduğum tek bir şarkı bile yok. Baştan sona, 33 dakikalık bir kaliteli metal eseri var elimizde.

Bahsettiklerim size çekici geldiyse, ki eminim aranızda şu müziğe kul köle olacak pek çok insan vardır, VREDEHAMMER’ı ve “Violator”ı sakın atlamayın. 2016 bence metal konusunda şu ana kadar efsane bir yıl oluyor ve VREDEHAMMER da yıl sonu listemde şimdiden kendine yer edinecek gibi duruyor.