Bir Instagram Özel İncelemesi‘nden daha merhaba.

Pek çok müthiş grup çıkaran Avustralya’nın son yıllardaki bir diğer öne çıkan grubu, devlet desteği alarak yaptıkları ilk albümleriyle adlarını duyuran teknik death metal/thrash metal grubu OUROBOROS.

Tabii OUROBOROS’un adını duyurmasının tek sebebi bu devlet desteği değil. Grup müziğiyle de adından söz ettirecek bir şeyler sunmayı biliyor.

Teknik death metal ile thrash metalin birlikteliği dendiğinde akla gelen birkaç grup var. Mesela REVOCATION bunlardan biri. Ancak OUROBOROS’un teknik death/thrash kırması, REVOCATION’ın daha punk, rock n roll, melodeath tavırlı müziğinden epey farklı. Grup NECROPHAGIST’vari işlere de giriyor, oryantal tatlara girip BEHEMOTH’laşmayı da biliyor, saf thrash metal örnekleri de sunuyor.

Çıktığı 2011 yılı ve sonrasında adından sıkça söz ettiren “Glorification of a Myth”; OUROBOROS’un metal dünyasına güçlü bir giriş yapmasını sağladıysa da, aslında grubun kökleri çok daha eskiye, ta 2001′de kurulan DRED’e dayanıyor. Bu şekilde düşünüldüğünde, 10 yıllık tecrübeye sahip OUROBOROS’un ilk albümünde böylesi bir iş ortaya koyması şaşırtıcı değil.

Tüm müziğini yırtıcı rifler üzerine kuran OUROBOROS’un riflerini, teknik death metal, thrash metal ve yırtıcılık düzleminde değerlendirdiğimde, kendi adıma çok devasa bir yaratıcılık göremiyorum, ancak bu tümüyle kişisel zevklerle ilgili. Yakın coğrafyadan gelen PSYCROPTIC’in yırtıcı rifleriyle ağzımın suyunu silemezken, OUROBOROS’un 1 saate yakın süren rif saldırısından daha fazla etkilenmeyi beklerdim. Ama gruba haksızlık etmeyeyim; amaçladıkları şeyi gayet iyi yapıyorlar.

Zaman zaman iyice teknikleşen, ancak hiçbir zaman bir OBSCURA, BEYOND CREATION düzeylerine çıkmayan teknik death metal kısmı, pek çok yerde de yerini daha kafa sallatmalı thrash metal rüzgârına bırakıyor. Thrash metali de sözlük anlamıyla sergilemekten genelde kaınan OUROBOROS, türün daha teknik yönünü sergileme yoluna gidiyor. Bu minvalde, ortada HELSTAR’ın teknik thrash’ini anımsatan bir iş olduğunu söyleyebiliriz. Örneğin ikinci şarkı Lashing of the Flames, vokalleri değiştirildiğinde çok net şekilde “Nosferatu” albümünde kendine yer bulabilecek pek çok ana sahip. İlk iki dakikasını alıp koyun, zerre sırıtmaz.

Sololarda; gerek ton, gerekse tarz olarak Muhammed Suiçmez’vari işler kulağımıza çalınıyor. Gitaristler çok iyi çalıyorlar ve uyumları da gayet iyi. Ne kadar iyi çalabildiklerini hissettirmelerinin yanında, albümü 31 çekmek için de kullanmıyorlar. Gayet duyulur, löngür löngür bas gitar ve üstüne düşen her şeyi eksiksiz yapan davulcu da “Glorification of a Myth”i zenginleştiren diğer unsurlar.

Şarkılara şöyle bir bakınca, her şarkının farklı bir karakteri olduğunu söylemek mümkün. Her biri öne çıkamasa ve akıl alan bölümler barındırmasa da, bir araya geldiklerinde gerekli yardırmayı başarıyla sunuyorlar. Albümü dinlerken aklıma takılan birkaç sıkıntıdan biri; grubun bazı bölümleri, sırf monotonlaşmayalım diye şöyle bir değinip hemen başka bir rife geçmesi. OUROBOROS elbette ki türünü net şekilde ortaya koyuyor ve gerekeni yapmaya çalışıyor, lâkin daha görkemli bir müzik yaratma imkânlarının bazen gole çevrilemediğini de hissediyorum. Örneğin Sancuary’nin 2. dakikasında başlayan damar kısmın şöyle bir tattırılıp, duyguyu tam olarak içselleştiremeden hop diye kazımaya dönmesi bende bu tarz bir his uyandırdı. Grup istediğinde daha yoğun şeyler yazmayı da beceriyor, bu yüzden bu tarz bölümlerin albümde daha fazla yer kaplamasını isterdim.

Nihayetinde “Glorification of a Myth” gayet yeterli bir ilk albüm diye düşünüyorum. Çok iyi değil, ama yetince iyi. Türün karambolleri ve değişken doğası içerisinde bazı şeylerin görmezden gelinebileceği yanılsaması altında, elinizdeki tüm rifleri arka arkaya sıralayıp iyi teknik müzik yapmak diye bir şey ne yazık ki her zaman mümkün olmuyor. “Glorification of a Myth” bu konuda “yeterli” ile “iyi” arasında değişen bir tavra sahip. Grubun 2015 çıkışlı son albümünü henüz dinlemedim, ancak umarım ilk albümün üstüne bir şeyler koymuşlardır.