Kariyerine black metal yaparak başlayan ve Nergal’in cevvaliği içerisinde, adını duyurmak adına kafasını çıkaracak delik arayan BEHEMOTH’un 90′lardaki son albümüyle birlikteyiz bugün.

Nergal’in yıllar içerisinde metal dünyasının en büyük ve önemli isimlerinden biri hâline getirdiği BEHEMOTH’un orijinal sound’undan sıyrılıp daha geniş bir kitleye yayılmaya müsait bu black/death metal sentezine geçmesi, belki de bu kafası iyi çalışan adamın verdiği en iyi kararlardan biriydi. “Satanica”, bu düzlemde atılan ilk ve en önemli adım olarak karşımıza çıkan; sound’uyla, kapağıyla, genel atmosferiyle tipik bir doksanlar sonu albümü.

BEHEMOTH’un günümüzdeki tehditkârlığının oluşması için epey bir albüm gerekti. Grup black metal death metal geçişini yaptıktan sonra da sound’unda önemli oynamalar yaptı. Grubun bugünkü saygınlığını sağlayan başlıca şeylerden biri de, bu oynamaların hiçbir albümde bir arayış, bir deneme, bir geçiş süreci hissi vermemesiydi. BEHEMOTH, “Zos Kia Cvltvs”taki death metale gelebilmek için “Satanica”yı da, “Thelema.6”i de yapmak zorundaydı. Aynı şekilde “The Satanist”i yapabilmek adına da “Evangelion”ı yapması gerekiyordu. Kısacası Nergal ve BEHEMOTH, sound’undaki tüm değişiklikleri, daha iyisi için yaptı, dönemsel sapmalara gitmedi.

Bu minvalde bakıldığında “Satanica”, konumu itibarıyla iyi ve gerekli bir albüm. “Pandemonic Incantations”ın gelişme çabasını daha da ileriye götüren, prodüksiyon ve müzisyenlik anlamında ileriye gitmiş bir çalışma. BEHEMOTH’un ilk gerçek hit’i diyebileceğimiz ve aşağıda grubun ilk İstanbul konserinden müthiş bir performansı izlenebilen “Decade of ΘΕΡΙΟΝ “ ile başlayan “Satanica”, MORBID ANGEL ve DISSECTION’ın söz dinlemeyen uğursuz çocuğuymuşçasına pisliğini tüm insanlığa bulaştırmak istercesine, BEHEMOTH’un hiç bitmeyen açlığını, atakanlığını ve iddiasını barındıran bir albüm.

“Sventevith” ve “Grom”un ardından daha bir ayağa kalkar gibi olan grubun “Satanica” ile birlikte “bizi duyun!” diye yırtınışını, albüm kapağında Nergal’İn kendisinin olmasından bile görebiliyoruz. Aynı Nergal, “Thelema.6”in kapağında bu kez açık seçik karşımıza çıkarak “bundan sonra benimle sık sık karşılaşacaksınız” diyor, VADER’ın ülkesi olarak bilinen Polonya’yı, BEHEMOTH’la ele geçirmekte kararlı olduğunu gösteriyordu.

“Satanica”nın derinine indiğimizde, albümün en çok parlayan ögesi olarak Inferno’yu görüyoruz. Nergal’in vokal namına sınırlı olduğu, şarkıların başlı başına birer klasik olmadıkları bu ortamda, Inferno’nun nefes aldırmayan davulları BEHEMOTH’un en büyük silahı olarak beyinlere kazınıyor, grubun tehditkârlığını artırıyordu. Açlık ve heyecan konusunda gayet yükseklerde olan Nergal’in şarkı yazımı konusunda ustalaşmamış oluşu, kimi şarkılarda kendini belli ediyor. Bu durum bazı şarkılarda yapılan garip tercihler olarak karşımıza çıksa da, başlı başına zayıf kalan bölümler de yok değil.

Son sözlere geldiğimde, BEHEMOTH’la tanıştığım albüm olan “Satanica”; blackened death metal gibi her önüne gelen grubun yapmadığı ve bu mutant yapısından dolayı pek çok yöne çekilebilecek özgür bir tür adına iyi bir deneme. Daha iyi olansa, BEHEMOTH’un adım adım inşa ettiği kimliğinin oluşması konusunda üstlendiği rol ve grubun geleceğin adına döşediği taşlar.