Ömer Kuş

Evet sayın okuyucular, folk metal dinlemeye başlayan her dimağ için 72 milyar TL aldığımdan dolayı bir başka folk metal kritiğiyle karşınızdayım yine. Ne yapayım yani paraya ihtiyacım var, benim de ihtiyaçlarım var sonuçta. Gerçi pek kârlı olmadı şu ana kadar ama idare eder. Şu jakuziden çıkıp bir kurulanayım da öyle geleyim bir dakika.

Heh, şimdi başlayabiliriz. CRUACHAN, çok kişi tarafından bilinmeyen (bunun sebebi iğrenç promo fotoğrafları olabilir) fakat folk metalin ve daha spesifik olarak “Keltik metal”in öncü gruplarından kabul edilen, köklü bir grup. Yine folk metalin babalarından kabul edilen SKYCLAD’in ilk albümü “The Wayward Sons of Mother Earth”ü dinleyen Keith Fay, bu albümden çok etkilenip black metal ile İrlanda folk müziğini birleştiren bir grup amacıyla CRUACHAN’ı kurar ve olaylar gelişir.

1995’te çıkan ilk albümlerinde daha black metal ağırlıklı bir müzik yapan grup, daha sonra bu tarzı bırakarak klasik heavy metale doğru yöneldi. Elimizdeki albüm de 2002 yılında çıkmış ve grubun üçüncü stüdyo albümü. Bana göre grubun yaptığı en güzel iş bu albümde, hem müzikal açıdan hem de prodüksiyon olarak. Diğer CRUACHAN albümleri kadar olmasa da gayet kötü bir kapağa sahip olan albüm, neyse ki içerik olarak bir hayli başarılı.

Albüm genel olarak orta tempoda ilerliyor. İlk albümdeki blast beat’lerden falan eser yok. Son iki şarkı hariç, ki son şarkı da zaten ilk albümdeki bir şarkının tekrar kaydedilmiş versiyonu, brutal vokale de rastlayamıyoruz çok şükür. Çok şükür dedim çünkü Keith Fay abimiz brutal vokal olayını hepten bıraksa, gençlere şans verse yeridir. Albümdeki tek sevmediğim nokta diyebilirim brutal vokaller için, başarısız buldum. Ama dediğim gibi albümün geri kalanında ağırlıklı olarak bayan vokal (Karen Gilligan) ve ara sıra giren Keith Fay’in temiz vokali var.

Bunun dışında iki şarkıda THE POGUES’dan tanıdığımız (yalan, bu albüm sayesinde tanıdım anca kendisini) Shane MacGowan adlı deli bir İrlandalı sanatçı Ride On ve Spancill Hill şarkılarında pek orijinal vokaliyle katkı sağlamış albüme. Gerçekten kendisinin o kadar karakteristik bir sesi var ki, dinledikten sonra araştırma gereği hissettim kimdir, nedir necidir bu abi diye. Konserlere, röportajlara vs. sürekli sarhoş çıkan, geleneksel İrlanda folk müziğiyle punk’ı karıştıran THE POGUES isimli bir grubun kurucusu çirkin mi çirkin, ama harbi delikanlı bir adam olduğunu (ne diyorum lan ben?) görüp saygı duydum.

Albümde kullanılan yerel enstrümanın haddi hesabı yok. Mandolin, flüt, buzuki, banjo, bodhran (bir tür vurmalı İrlanda çalgısı) diyerek bir kısmını sayabilirim. Albümün ana olayı da bu zaten. Her şarkı cennetten çıkma melodiler barındırıyor, ELUVEITIE sevenlerin tav olmamaları mümkün değil gibi geliyor bana. Hele mandolinle gitarın aynı melodiyi aynı anda çaldıkları kısımlar insanı kulak orgazmına yaklaştırıyor. Yerel enstrümanlar çıkarıldığında zaten gitarın ya basit riflerle destek olduğu, ya da geleneksel melodiler çaldığı görülüyor. Ama işte diğer enstrümanlarla birleştiği zaman pek güzel, pek şukela oluyor. Sonuçta bu gruptan beklenen de üstün bir gitar performansı değil zaten. Kısaca diyebilirim ki, bir folk metal sever için gerçekten bayağı doyurucu bir içerik mevcut albümde.

Biraz da şarkı sözlerinden bahsetmek istiyorum izninizle. Grup yalnızca mitolojik, fantastik şarkı sözleri yazmakla kalmayıp politik meselelere, İrlandalılar’ın sorunlarına da değiniyor. Hatta duyduğuma göre albümün sonunda 58 dakika bekleyince The Turks Among Us diye gizli bir şarkı çıkıyormuş. Bilmiyorum valla söyleyenlerin yalancısıyım.

Her şarkının ayrı bir hikayesi var. Bloody Sunday 30 Ocak 1972’de Kuzey İrlanda’da bir protesto yürüyüşü için toplanmış olan sivillere İngiliz ordusu tarafından ateş açılması ve 13 sivilin ölümünü anlatıyor mesela. Spancil Hill ve Rocky Road to Dublin, aslında aynı isimli İrlanda halk şarkılarının yeniden yorumlanmış halleri. Spancil Hill özellikle çok vurucu.

1850 yılında doğup 1870 yılında Amerika’ya gitmiş olan İrlandalı Michael Considine tarafından yazılmış. Şarkıda geçen tüm isimler de gerçekmiş. 23 yaşında bir hastalığa yakalanıp yaşamak için fazla zamanı kalmadığını anladığında bu şiiri yazıyor arkadaş. Bir rüya görüp, rüyasında İrlanda’daki köyüne giden, ailesini, sevdiceğini vs. görüp hüzünlenen daha sonra horozun ötmesiyle California’da uyanıp kadere küfreden bir adamı anlatıyor, yani kendisini. Sonra hakkaten 1873 yılında ölüyor ama sevdiceği anısına sadık kalıp kimseyle evlenmiyor yaa yaa. Çok mu arabesk geldi? Olsun ulan etkilendim işte!

Değinilmeden geçilmemesi gereken bir başka şarkı da CHRISTY MOORE coverı olan Ride On. Bir ayrılığın ardından dinlenmemesi gereken şarkıların başında gelen, pek hüzünlü bir şey. Yalnız ismini anmadığım şarkıların da gayet başarılı olduğunu söylemek istiyorum. Yanlış anlaşılma olmasın yani, yalnızca daha özel bulduğum şarkılar hakkında biraz detaylı bilgi vermek istedim o kadar. Yoksa her şarkı ayrı ayrı güzel, sadece son iki şarkı biraz ortalama olmuş o kadar.

Bu albümü, öncelikle ELUVEITIE severlere, daha sonra da genel olarak folk metal sevenlere şiddetle tavsiye ediyorum. Kötü albüm kapağı ve komik grup fotoğraflarını aştığınızda zaman zaman eğlenceli, zaman zaman da hüzün deposu bir folk cevheriyle karşı karşıya olduğunuzu görebilirsiniz. Whack fol lal de da!