“The Satanist” yazısının ilk kısmında, BEHEMOTH’u 2005 yılında Kanada’da izlediğimi ve dibimde çalan Nergal’in gözlerindeki hırsın grubu nasıl yükseklere taşıdığını yazmıştım. Gerçekten de Nergal, o dönemde dünyanın en çok konser veren metal gruplarından biri olan BEHEMOTH’u alanında zirveye taşımak için her şeyi göze alabilecek düzeyde profesyonel ve adanmış bir yaklaşım sergiliyordu. Manifestosunu hepimize kabul ettirmek istermişçesine bir hâli ve bu hâli her açıdan destekleyen düzeyde, altı dolu bir tehditkârlığı vardı.

O konserde ve o dönemde Nergal’in böylesine adanmış, yaptığı işe inanmış ve güçle yanıp tutuşuyor oluşunun nedeni, uzun süredir güçlendirdiği cephaneliğine yeni katılan silahı “Demigod”dı. Death metal adına pek çok şeyin çoktan yapılıp bitirildiğinin düşünüldüğü bir düzlemde BEHEMOTH’un ortaya koyduğu iştah, adeta BEHEMOTH’un bugünlere gelmesindeki başlıca etken oldu. BEHEOMOTH, sayısız başka grup tarafından kullanılan formüller ve fikirler kullanıyor olsa da, bunu öylesine adrenaline batırılmış ve her yerinden iştah akan şekilde sundu ki, kimse ortaya konan şeyi “hmm evet, MORBID ANGEL okulundan çıkmış bir grup daha” diye özetleyip geçmedi. Aslında durum gerçekten de böyleydi; lâkin Nergal ve ekürisi ortaya öylesine güçlü bir profesyonellik ve adanmışlık koydular ki, BEHEMOTH çok kısa sürede kendisi taklit edilen bir grup olmaya başladı.

“Demigod”, BEHEMOTH’un, Antichristian Phenomenon ve Christians to the Lions gibi konser gediklilerini sunduğu ve black metal sound’unun hâlen etkin olduğu “Thelema.6″in ve çok net bir death metal sound’u barındıran “Zos Kia Cvltvs (Here and Beyond)“un ardından, death metalini kusursuzlaştırma yolunda attığı en güçlü, en tokatlayıcı adımdı. BEHEMOTH’un 3 kişiyle görsel olarak daha çekici olduğunu düşünen Nergal, bu albümle birlikte, sabit bir gitarist olan Havoc ve konuk sıfatlı bir basçı olan Novy’nin yerine, bu kez Orion’u sabit bir basçı olarak alıp, gitarı konuk titrindeki Seth’e teslim etmişti. Bu hareketle, yani gitara resmi kadroda ve fotoğraflarda yer almayan birini alarak Nergal, “BEHEMOTH benim, bana konuş”u çok daha net şekilde söylemiş oluyordu.

“Kim bilir bize ne hazırladınız eşşek sıpaları” dedirtircesine, ince ince geren bir akustik gitarla başlayan albüm, bu introyu çok kısa tutarak, ağzından tükürükler saçan death metaliyle tekme tokat girişiyor. Sculpting the Throne ov Seth’in bu atarlı ve parçalayıcı tavrı, “Demigod”ı da net şekilde özetliyor aslında. Cezalandırıcı bir davul, kuduz bir Nergal, yırtıcı gitarlar ve nefes aldırmayan bir güç gösterisine sahne olan “Demigod”, bu açıdan belki de BEHEMOTH’un en saldırgan albümü olarak kayıtlara geçiyordu.

ANTHRAX’ın Be All, End All’undaki ana rif üzerine kurulan Conquer All ve tıpkı kısa süre önceki türdaş ve kısmen sound’daş grup NILE’ın Unas Slayer of the Gods’da yaptığı gibi CANDLEMASS’in Well of Souls’undan ödünç alınan bir rifle yolunu bulan The Nephilim Rising, bu özellikleriyle dikkat çekerken, yine Conquer All ve özellikle de Slaves Shall Serve, BEHEMOTH’u bugünlere getiren en büyük death metal hit’leri arasına apar topar girmişlerdi. Bahsi geçmişken, aynı NILE’ın sarı bombası Karl Sanders da XUL’da gruba bir soloyla eşlik etmiş ve albüme renk katmayı bilmişti.

İçerdiği müziğin kuduzluğundan dolayı ince ince tüm detaylara girmeye gerek görmediğim “Demigod”; BEHEMOTH’un “Bize bakın bize! Biz bu işte kararlıyız ve sonuna kadar gideceğiz!” tavrını çok net, belki dee en net gösterdiği albümüydü. Müthiş bir güç, tam anlamıyla bir oturmuşluk ve BEHEMOTH’un alametifarikası olan adanmış tehditkârlık…

Sonrasındaki “The Apostasy” ile mantıklı bir karar veren ve “tamam artık daha ne kadar ekstremleşeceğiz?” diyen Nergal, ikinci bir “Demigod” yapmamak adına farklı unsurları da müziğine katmış ve günümüze dek gelişen ve şu anki dev boyutuna gelen BEHEMOTH sound’unun açılabilirliklerini sergilemişti. At the Left Hand ov God, Inner Sanctum gibi deneysellikler öncesinde, grubun son derece jilet gibi bir müzik sergilediği “Demigod”, Nergal’in bu “artık bir değişim gerekiyor” düşüncesiyle de değerli kalmayı sürdürmüş ve BEHEMOTH diskografisindeki en dizginlenemeyen parça olarak kalabilmişti. Eğer Nergal “Bu “Demigod” iyi tuttu, aynen bu yardırmalı death metalden devam” deseydi, o çıkacak olan bir sonraki albüm, hem de “Demigod” bundan olumsuz etkilenebilirdi.

Tabii ki de Nergal, BEHEMOTH’a dair her kararında olduğu gibi o noktada da doğru olanı yaptı ve grubun önünü açarak yoluna devam etti ve böylece “Demigod” da, BEHEMOTH’un vahşi hayvan koleksiyonu içerisindeki en yabani, yırtıcı, ehlileştirilemez ve kafeslenemez hayvan olarak kalmayı başardı.