Ömrünün herhangi bir kısmında azıcık da olsa thrash metal tutkusu barındırmış bir insansanız, thrash metalin kendine has bazı geçişlerine, riff’lerine, hatta vokal kullanımına berbat bir grupta dahi rastlasanız, kısa süreli de olsa onun hastası olursunuz. Bu giriş cümlesinden karşınızda çok kötü bir albüm olduğu düşüncesine kapıldığınızdan eminim, ama tam tersi bir durumdan bahsetmek istiyorum. (Ha neden böyle bir şey yaptım, nabız atışınızı yüksek tutup, bizlere olan bağımlılığınızı da sağlamlaştırmak istedim. Hem açık sözlüyüm, hem düzenbaz.)

Switchtense, Portekizli bir grup ve ilham kaynakları için nette dolaşan bilumum metalcore grubunun adını direkt unutun. Çünkü bu adamların ilham aldıkları asıl isimlerin bir kısmı hepimizin kâbe gibi düşündüğü Bay Area’lı gruplar. Sanki San Francisco’nun bu bölgesinde amcaları olan büyük thrash grupları ardı ardına metal tarihinin en iyi albümlerini yaparken bu veletler kapı aralığından, aralık duran pencereden, yaşları tutmadığı için kapısından içeri giremedikleri konser mekânlarının ses geçiren duvarlarının diplerinden kulak vermişler bu şahane müziğe ve zamanı geldiğinde her ne kadar bulundukları dönemin getirisi olarak modern bir sound yakalamışlarsa da; kendini kıl renginden, göz tipinden, yüz biçiminden ele veren köken misali thrash metalin o en büyük isimlerinin etkisini reddedememişler. Ha bu anlatımımdan sadece o bölgeyi sınırlı tuttuğumu sanmayın. Çünkü “This Misery” şarkısı başladığı anda “lan burada Slayer etkisi var,” dediğinize şahit olacaksınız.

Azıcık ileri gidip de “The Last Man Standing” dinlemeye başladığınızdaysa Testament gelecek aklınıza. Tüm bu özel gruplar bir tarafa, döneminin en iyi ama en ses getirmeyen gruplarından olan Pissing Razors’un adını zikredeceğim izninizle. Pissing Razors, tür olarak aynı Switchtense gibi groove etkilerin çok önde olduğu ama özünde geleneksel thrasher’ların burun kıvıracağına dair şüphelerim olsa da “post thrash” tanımına tâbi tutabileceğimiz bir grup. Yine alt yapı konusunda örnek olarak gösterilebilecek bir diğer grup da gayet alâkasız bir yerden, Finlandiya’dan Stone. Hani daha az melodik, daha fazla speed olsaydı bu müzik Stone’la birebir örtüşürdü. Albümün introsu dahil bir tane boş parçası yok ve iddia ediyorum (Memo Tembelçizer benim!)

Confrontation Of Souls, son zamanlarda dinlediğim en doyurucu, en gaz, en oturaklı albümlerden biri. Eğer yeni dönem grupların thrash etkisini “aferin” denebilecek kıvamda buluyor ama metalcore sosunun yoğunluğundan, hardalı fazla sosisli misali iğreniyorsanız Switchtense en sağlıklı seçimlerinizden biri olabilir.

Ayşe Nur