16 yıl önce “Hatebreeder”la tanışıp aklımı yediğim CHILDREN OF BODOM’un günümüze gelene kadarki yolculuğu, grup adına gayet akıcı geçiyor gibi gözükse de, grubun dinleyicileri adına o kadar da rahat bir deneyim olmadığı kesin. Başta kimselerin bilmediği bu grup, kısa sürede adını dev kitlelere duyurdu; akabinde tecrübesiz metalcilerin tercihi olmakla yaftalandı, küçük görüldü. Lâkin CHILDREN OF BODOM, bir ara şahsımın da iyice soğuduğu müzikal tavrını son albümlerde tekrar olumluya doğru çeviren bir yaklaşım içinde. EN azından ben böyle düşünüyorum.

2005-2011 arasını, pek sevmediğim ve hiç sevmediğim iki albümle geçen grup, “Relentless Reckless Forever” ile eski tadını hatırlatmış, “Halo of Blood”la gerçek BODOM sularına dönmüş, yeni albümü “I Worship Chaos”u da merakla bekletir olmuştu.

Çeşitli kritiklerde dem vurduğum, bir grubun kendi yarattığı sound içine sıkışıp kalması ve bir yerden sonra ne yaparsa yapsın heyecan dozunu yükseltememesi, elbette ki CHILDREN OF BODOM için de geçerli. Grubun o kadar kalıplar içinde, kendine özgü bir sound’u, müzikal tavrı var ki, bunu kıracak en ufak unsurlar olayı CHILDREN OF BODOM’luktan çıkarabilir, gruba kondurulamayacak tuhaf müzikal deneylere ortam hazırlayabilir. Dolayısıla CHILDREN OF BODOM’un bu kendi kendine yaptığı melodik, yırtıcı kafes içinde heyecan verici işlere imza atması aslına hiç de kolay değil. Bir grup yeni albümler çıkarmaya devam ediyorsa ve bu albümlerdeki şarkılar albümler arasında rastgele dağıtılsa ortaya garip bir şey çıkmıyorsa, ortada bir tuhaflık var demektir. CHILDREN OF BODOM bu tuzağa düşmeye çok müsait bir müzik yapıyor.

Peki şu anda neden bu tür sıkıntılardan bahsetmiyoruz? Çünkü CHILDREN OF BODOM neredeyse 20 yıldır müzik yapan ve yaptığı şeyin farkında olan bir grup. “I Worship Chaos”u ilk dinlememde fark ettiğim ilk şey, Alexi’nin bunca yıl sonra bile ilgi çekici melodi yazmada zorşanmıyor oluşuydu. Grubun ilk üç albümündeki neo-klasik etkilerin tamamen törpülendiği CHILDREN OF BODOM’un kendine özgü, “standart Fin melodisi” kavramını bile kıran ve gerçek anlamda “CHILDREN OF BODOM melodisi” denebilecek karakterdeki melodileri, grubu sanki sonsuza kadar albüm çıkarabilirmiş gibi görmemize dahi sebep olabilir.

Elbette albüm gruba dair her türlü formülü kitabına sıkı sıkıya bağlı şekilde barındırıyor. Gaz giriş, araya ağıza bal çalmalık blast beat kullanımlı atarlı şarkı, albümün ortalarında Everytime I Die, Angels Don’t Kill tarzı bir ağır tempo şarkı… Öyle ki, Prayer for the Afflicted ismini görür görmez, daha şarkıyı açmadan parçanın albümdeki ağır tempo CHILDREN OF BODOM şarkısı görevini üstlendiğinden adım gibi emindim.

Ancak tüm bunlar “I Worship Chaos”un tahmin edilirlikten ölen, vasat bir iş olduğu anlamına gelmiyor. Bilakis, Alexi’nin 2005′ten bu yana gitarları paylaştığı Roope Latvala olmadan komple yazıp kaydettiği bu albüm, CHILDREN OF BODOM’a dair bildiğimiz her şeyi tek bir potada erittiği, ancak bunu cepten yiyormuş gibi göstermeden yaptığı bir diğer CHILDREN OF BODOM albümü.

Grubun tarihinde dört kişiyle çıkan ilk CHILDREN OF BODOM albümü de olan “I Worship Chaos”, renkten renge atlayan CHILDREN OF BODOM kapakları arasında da iyi bir yerde duran kapağıyla, bunca yıl sonra yansıtmayı başardıkları tutkuyla ve olabilecek en üst noktadaki çeşitliliğiyle, grup adına olumlu bir adım. Bundan önceki iki albümü seven biri olarak, “I Worship Chaos”un da aşağı yukarı son iki albüm kalibresinde, çok çok iyi olmayan ama iyi denebilecek bir CHILDREN OF BODOM albümü olduğunu düşünüyorum.

Açıkçası bunca yıl ve böylesi karakteristik bir sound içinde, daha fazlası mümkün mü, çok da emin değilim.