Daha dokuz yaşında davula merak sarıp, yaş ilerledikçe davulla da yetinmeyip gitar, bas, klavye gibi enstrümanlara da el atarak nasıl bir canavar haline geleceği belli olan bir “insanın” kuracağı grubun kötü bir grup olma ihtimali ne kadar yüksek olabilir ki sizce? Sadece grup kursa ve çaldığı enstrümanlarla yetinse iyi, vokale sarıp yığınla dinleyicinin gözünde “en iyi death metal vokalisti” haline gelmesi, projeden projeye koşup farklı gruplarda çalması, Immortal, Children Of Bodom, Dark Funeral, Dimmu Borgir, Celtic Frost ve daha birçok grubun albümlerine prodüktörlük yapması, ne ararsan var. Şüphesiz ki böyle bir insan, metal dünyası için sorgulanamaz öneme sahiptir. Peter Tagtgren, adeta metal müzik için doğmuş biridir.

Hypocrisy, Tagtgren liderliğinde 2005’te kitleleri orgazma boğan o albüm sayesinde hem eski dinleyicilerini tatmin etmiş hem de muhtemelen sayıları eski dinleyicilerden fazla olan yeni dinleyiciler edinmişti hatırlarsanız. 2009’a geldiğimizde ise yeniden samimiyetinden ödün vermeyen, dehşet, yıkım gibi kavramları müzik ile birleştiren, birçok death metal ve melodik death metal severin deli divane olacağı bir albümle ortaya çıkıverdi.

Müzikal yapı ve türlerin kalıpları kapsamında incelediğimizde, Hypocrisy’nin enteresan bir yerde durduğunu kabul etmek gerekir. melodik death metal tabanlı olmasına rağmen bu türü hiç dinlemeyen, hatta nefret eden, saf death ve black metalten taviz vermeyen kişilere bile dinletseniz “beğenmedim” cevabını almanız çok ama çok düşük.

Bunun sebebi Hypocrisy parçalarında asla mutluluk gibi bir kavramın barınmaması, dinlerken hep gözün önünde kötü varlıklar, vahşet, alevler, güneşten ve aydınlıktan uzak ortamların canlanmasıdır. Hypocrisy ağlatmaz, kişiyi olduğu yere çakılı bırakmaz, adamı gerçek anlamda katil eder. Tabii hüzün işin içinde yer ediniyor ama bu sırf kinle doldurulmuş bir hüzün. Melodik death metalin renkliliğinden eser yok. Aslında olsa bile, o hayırsız gitar tonuyla yok olup gidiyor zaten. Hep bir solukluk, hep bir “siyahlık” hakim. Ve bu o kadar samimi, o kadar içten, etkili ve profesyonelce işleniyor ki benim “ruh sağlığı bozukken uzak durulması gereken bir grup” diye bir değerlendirme yapmamı sağlıyor. İşte bütün bu saydığımız “çiğlik” oluşturan durumlar melodik death metal ile birleşince bir o kadar da “canlılık” taşır hale geliyor. Kısaca, bu müzik “ben orijinalim ulaan!” diye bağırıyor. “A Taste Of Extreme Divinity”nin de bütün bu söylediklerimden hiç eksik kalır yönü yok maaşallah.

Albüm malûm ortamlara salındığı zaman hem forumlarda, hem yabancılar arasında en çok okunan kritik sitelerinde “Virus’ten daha iyi!”, “Virus kadar değil ama yine de muhteşem olmuş”, “Virus’ten sonra en iyi Hypocrisy albümü” gibi yorumlar almış başını gidiyordu. Bu yorumlar başlıbaşına “A Taste Of Extreme Divinity”nin iddialılığını ortaya koyar nitelikte.

Benim albüme getirebileceğim kötü yönlü tek eleştiri, Virus’te yakaladıkları çıtayı aşamamalarıdır. Evet Virus’tekiler kadar çarpıcı, dinledikten sonra insanda “hrrr öldürücem lan birilerini” ya da dişlerin arasından “lan bak yeminle dağıtıcam bu mekanı, yaşayan insan da bina da kalmıycak ulaan” dedirtecek parçalar olsa da, bence hiçbiri zirve albümdeki etkinin aynısını vermiyor. Bunun sebebi belki de artık Hypocrisy dinlediğimizde hissettiğimiz bütün bu duyguların daha da tanıdık gelmesi. Kesinlikle o heyecanı kaçıracak kadar ya da “bayatlamış mı sanki biraz ne” dedirtecek kadar değil ama eskisi kadar da sürpriz değil.

Peter çığırdığı zaman “sesin adeta rüzgara dönüşmesi” artık her zamankinden daha anlaşılabilir durumda. Bulunduğu parçalara daha da zengin bir tüyler ürperticilik kattığı açık. Davul başında Immortal’dan da tanıdığımız Horgh’un da Peter’ın gitarda yazdıklarıyla uyumu tam anlamıyla nefis. Kaosun bu denli pezevengi haline gelmiş babalara zaten bu yakışır (yaşasın, “babalara da bu yakışır” klişesine ben de girdim).

“A Taste Of Extreme Divinity”, Hypocrisy’nin tam gaz ilerlemeyi kesmediği, “Virus”ün devamı niteliğinde bir albüm. Tüm evreni yok edecek makinalarla modifiye edilmiş, yaşayan canavar Peter Tagtgren’in önünde mülayim bir biçimde eğiliyor ve beklenmedik anda ensesine şaplak atıp “Hacı bir daha bekletme bizi bu kadar lan hahah karizma bakışlarını yesinler” diyor ve sonra canımı kurtarmak için ortamdan ışınlanıyorum.

duraganyolcu