“Ya abi aslında çok iyi davulcu, baya hızlı falan. Ama groove’u yok ya.”

NILE’dan tanıdığımız George Kollias için davulla veya genel olarak death metal ile ilgili muhabbetlerde sarf edilen sözler genellikle bu şekilde oluyor. Bu tür sözlerin doğru tarafları da var yanlış tarafları da, ama buna çok fazla girip kritiği bir trve metal forumuna çevirme niyetinde değilim. Yine de Kollias’ın NILE müziği sınırlarında ve birazdan bahsedeceğimiz gibi kendi müziği sınırlarında yapabileceği çok fazla oyun cidden de yok. Takdir etmek gerek ki Mısır etkileşimli teknik death metal, caz stili hi-hat oyunları yapmak için pek de ideal bir müzik türü değil. Bu Kollias’ın davulculuğunu sevdiğim anlamına gelmiyor, sadece partisyonlarının neden bu kadar tekrar ettiğini anlıyorum. Ayrıca çoğu kişinin de olduğu gibi ben de ayak hızının büyük bir hayranıyım. Bunlar birleştiğinde Kollias’ın solo albüm haberi çıktığında kesinlikle içimde bir merak oluştu. Bir taraftan çok bayık bir şey olacağını düşünüp endişeleniyordum, ama bir taraftan da Kollias’ın birdenbire bütün enstrümanlara el atacak olması ilgimi çekmişti.

Albümü büyük umutlarla dinlemedim, ama Kollias’ın kendi müzikal sınırları dâhilinde neler yapacağının merakı sayesinde sonuna kadar geldim. Açıkçası albümü sonuna kadar dinlememi sağlayan tek şeyin bu olduğunu söyleyebilirim. Tabii ki ortada müzikal bir devrim olmasını beklemiyordum, fakat dinlediğim şey oldukça sadeydi. İlk şarkıda güzel bir atmosferik girişin ardından albümle aynı isimli şarkıda biraz olsa da heyecanlandım, gaz bir şeylerin geleceği düşüncesiyle beklemeye başladım. Fakat o “gazlama” anı hiç gelmedi, ikinci dakikaya kadar vokal bile girmedi. O zamana kadar da aslında hiç de şov olmayan bir Kollias davul şov dinlemek durumunda kaldım. Bu andan itibaren albümün nasıl olacağını anlamıştım ve pek de yanılmadım.

Şunu göz önünde bulundurmakta fayda var: Bu albüm bir davulcu tarafından yazılmış ve icra edilmiş bir albüm. Özellikle de ilk albümü ve gitarın ana enstrümanı olmadığı düşünüldüğünde ortada biraz da olsa etkileyici bir şeyler var. Bol bol konuk içeriyor olsa da prodüksiyon gayet temiz ve ara ara da olsa yapılan atmosferik oyunlar güzel. Öteki taraftan bu albümde dinlediğiniz riflerin çoğu masaüstünüzden Guitar Pro’yu açıp belki de anında yazabileceğiniz rifler. Orada burada sweep atılması gibi bir temennim yok, ama sürekli 0-0-1-0 veya 1-1-1-1 şeklinde giden rifler bir süre sonra cidden de baymaya başlıyor. Bu tür şeyleri NILE’da da sık duyuyoruz, ama NILE’da bunu dengeleyecek ikinci gitar, sololar ve de vokal var. Burada ise Kollias tek başına ve maalesef bir süre sonra bütün bir albüm tek bir şarkıyı dinliyormuş hissiyatı vermeye başlıyor. Bu hissiyatta davulun da payı var tabii ki, en azından kendi albümünde biraz sınırlarını genişletmesini umduğum Kollias bu albümde de “dırııduruudırııduruu” şeklindeki trampet ve tom oyununu yapmaktan bir türlü vazgeçemiyor.

Bunun haricinde de blast beat’ler ve skank beat’ler yine albümün tamamına hükmediyor. Bunu dengeleyecek derecede iyi müzik olsa belki de sorun olmayacaktı, NILE’da bunu pek sorun etmiyorum zira. Ama müzik cidden de gereken dengeyi vermiyor. Belki Apocalypse’te yaptığı gibi albüme daha fazla akustik veya synth elementi katsa çok daha iyi bir şeyler duyabilirdik. Bunun yerine Kollias vokalin bile arka planda kaldığı sıradan bir death metal albümü dinlemek durumunda bırakıyor.

“Invictus” orada burada güzel rifler içerse de ortaya çok daha güzel bir albüm çıkabilirdi. Kollias’ın solo albüm yolunda devam etme gibi bir niyeti var mı bilmiyorum, ama bundan daha güzel bir albüm çıkarabileceğine eminim. Bir daha albüm çıkaracaksa umarım çok az daha da olsa deneysel bir yaklaşım benimser ve de albümü bu albüm kadar uzun yapmaz. George Kollias’ın bu yönde ilk eforu olduğundan “Invictus” kabul edilebilir bir albüm, ama umarım bir daha böyle olmaz.