Marios Iliopoulos, dünyanın en melodik death metal seven insanı olabilir. Doksanların başında Yunanistan’da başladığı EXHUMATION ile 1997-1999 arası melodik death metal yaptıktan sonra, türün kalbi olan Göteborg’a yerleşmesi ve 15 yıldır da dur durak bilmeden NIGHTRAGE’le melodik death metal yapmayı sürdürmesi, onu bu konuda en tepelerde görmeme sebep oluyor. Diyeceksiniz ki DARK TRANQUILLITY’sinden tut da bilmem nesine kadar bir sürü grup çok çok uzun yıllardır melodik death metal yapıyor, Iliopoulos’un farkı ne?

Farkı şu; Marios özellikle NIGHTRAGE ile, adeta “inat edercesine” saf bir melodik death metal yapıyor. Albümden albüme, özellikle de vokal namına müziğine yeni elementler katsa da, NIGHTRAGE müziği öylesine aynı kalıp içinde ilerliyor ki, Marios’un bu müziği çok fazla seviyor oluşundan başka bir şey gelmiyor aklınıza.

“The Puritan” grubun -ki artık grup demek biraz garip oluyor- altıncı stüdyo albümü. İlk üç albümünde iyi, çok iyi, çok çok iyi şeyler yapan NIGHTRAGE, ardından kadro sıkıntıları çekmeye başlamış ve vasat denebilecek iki albümle yoluna devam etmişti. Bu yüzdendir ki, “The Puritan”dan beklentim sadece ve sadece şuydu: melodik death metal.

Beklentilerimin karşılandığını rahatlıkla söyleyebilirim. Melodik death metal seven bir insan için NIGHTRAGE gerçekten de can simidi niteliğinde bir grup. Ne mutlu ki Marios reyizin kendine özgü, çok karakteristik bir melodi anlayışı var ve türün devlerini anımsatma gibi bir sıkıntı, grubun kuruluşundan bu yana yaşanmadı. Gitar stilini albümden albüme ileri götürmesi, Marios’un NIGHTRAGE’i sürdürebilmesinin en büyük sebebi. Her seferinde üstüne yeni bir şeyler koymayı başarıyor.

Grup bu albümde de türlü kadro sıkıntıları çekmiş. Örneğin grupta ve albümde sabit bir davulcu yok, önceki albümlerde kadroda yer alan Johan Nunez bagetleri eline almış. Vokal de her zaman olduğu gibi farklı birine emanet edilmiş. Pek bir karakteri ve öne çıkarlığı olmayan, herhangi bir melodik death metal vokali var albümde. Tüm bu eleman değişiklikleri nedendir bilmiyorum. NIGHTRAGE’den bir yol olmaz diye mi düşünüyorlar, yoksa Marios’u mu eğliyorlar, bilemedim.

Albümle ilgili güzel olan taraf, Marios’un güzel melodi bulmada sorun çekmemesi. Albüm baştan sona çok tatlı melodiler ve cayır cayır riflerle dolu. Gitar, özellikle de solo gitar tonunun mükemmel olması da her şeyi daha bir güzel kılıyor. Bu açıdan “The Puritan”, her NIGHTRAGE albümünün sahip olduğu artılara sahip.

Ancak bu durum albümün ortalamanın biraz üstü bir iş olmasını engellemek için yeterli değil. Bunun sebebi de, daha önce de söylediğim gibi Marios’un tek hedefinin melodik death metal yapmak olması. Bunda kötü bir taraf yok elbet, ancak özellikle son 3 NIGHTRAGE albümü düşünülüğünde, şarkıların tümünün adını ufak kağıtlara yazıp bir kavanozda karıştırsak ve sonra rastgele çekip albümlere dağıtsak, albümlerin genel havalarında o kadar az değişiklik olur ki… NIGHTRAGE son 6 yılda çıkardığı 3 albümde o kadar benzer müzikler ve kalıplaşmış şarkı yapıları kullanıyor ki, şarkıların güzel olması bile bazen yetersiz kalabiliyor.

Albüme dair en iyi karar, “The Puritan”ın son 2 albümden 15 dakika daha kısa olması. Bu sayede daha bir nefes aldırıcı olmuş ve insanı önceki albümler kadar melodik death metal içinde bırakmıyor. Bu dediğim yanlış anlaşılmasın; melodik death metal muhtemelen şu hayatta en sevdiğim müzik türüdür. Ancak her şey aşırı derecede kitabına göre oynanınca, insan biraz “e hadi ama abicim” diyebiliyor.

Melodik death metali çok seviyorum. NIGHTRAGE’i de seviyorum. Hatta bu tutkusu nedeniyse Marios’u da seviyorum. Ama birazcık sürpriz de fena olmaz. “A New Disease is Born” müthiş sürprizler ve denemelerle doluydu ve bence mükemmeldi. Marios’un o albümden çok hoşlanmadığını biliyorum ve bu yüzden de sonraki albümlerde, yaptığı türün köklerine olabildiğince bağlı kalmak istediğini de hissediyorum.

Umarım sonraki albümde daha çok şaşırırız, daha çok beklemediğimiz şeyle karşılaşırız.