Leşlik kavramının bayraktarı olarak 1984′te kurulan SEPULTURA, hiç vakit kaybetmeden 1985′te “Bestial Devastation” split’ini, 1986′da da ilk albümü “Morbid Visions”ı çıkararak çılgınlıklarına başlamıştı. O dönemin black metal rüzgârı dâhilinde VENOM ve CELTIC FROST etkili sözlerle, karambol bir black metalimsi yapan grup, 1987′ye geldiğimizde ise gerçek SEPULTURA sound’unun ilk yakalandığı ikinci albümü “Schizophrenia”yı çıkarmıştı. Brezilya’nın derinliklerinden gelen tanınmamış bir grup olarak dünyaya açılma konusunda sıkıntı yaşayan SEPULTURA, zaman içinde Brezilya’nın köklü şirketlerinden biri haline gelecek Cogumelo Records’dan çıkan bu albümünde, akabinde Roadrunner’la anlaşıp dünyayı fethetmeye başlayacakları başyapıt “Beneath the Remains“in izlerini her anlamda veriyordu.

“Schizophrenia”, çok net şekilde “Beneath the Remians”in tam olmamış hali olarak özetlenebilir. Olmamıştan kastım albümün sıradan olduğu değil. “Schizophrenia” çok iyi bir albüm, ancak “Beneath the Remains”in metal dünyasındaki yeri düşünüldüğünde, çok iyi bir hazırlık safhası olarak görmek mümkün. “Beneath the Remains” ve “Arise” ile kusursuzlaşacak ve SEPULTURA sound’unu metal tarihine kazıyacak enfes thrash/death kırması müziğin olanca yarmanlığıyla icra edildiği “Schizophrenia”da, grubun yazdığı en iyi riflerden bazıları ve o dönemde ve bu tarz müzik yapan bir grup için gayet sofistike bir hareket denebilecek, 7 dakika üstü enstrümantal mükemmellik Inquisition Symphony yer alıyordu. O sıralarda METALLICA da 7 dakika üzeri enstrümantal şarkılar yapıyordu elbet, ancak SEPULTURA gibi çok daha leş bir grubun böyle bir işe girişip altından başarıyla kalkması, grubun potansiyeli ve vizyonu adına çok önemli bir gösterge niteliğindeydi.

“Schizophrenia”dan bahsederken söyleyebileceğimiz ilk, belki de tek şey: rifler.

“Schizophrenia” baştan aşağı bir rif saldırısı. Biri bitiyor diğeri başlıyor, o bitiyor 10 tanesi arka arkaya sıralanıyor. Hepsi de eskinin SEPULTURA’sının o kötücül, o tatsız, zehirli rifleri adına taş gibi örnekler. Dediğim gibi, bu albümde duyulan her şey sonraki iki albümde daha mükemmel, daha unutulmaz şekilde karşımıza çıkıyor, ancak buradakiler de gelişim adına atılan adımların, denemelerin falan çok ötesinde. “Schizophrenia”da arayış falan yok, sağlam bir thrash/death metal kırması var ve ne bir geçiş hissi, ne de tam olmamışlık barındırıyor.

Andreas Kisser’ın bu albüm öncesinde gruba katılması, SEPULTURA sound’unun oturmaya başlaması adına önemli bir etken elbet. Max’in karakteristik çiğ vokalleri ve Igor’un çok yakında efsaneleşecek ddavul kullanımı, daha bu albümden kendilerini net şekilde belli ediyorlar.

“Schizophrenia”yı yakın zamanda gelecek klasikler öncesinde bir fırlatma rampası olarak görebiliriz. “Beneath the Remains” ve “Arise” atmosfer dışına çıkıp uzay boşluğunda ilerleme ise, “Schizophrenia” da bu müthiş yolculuk öncesi roketin fırlatma rampasından kalktığı andır.