“Cowboys From Hell“in ardından neredeyse hepsinin tüm biletleri satılan 180 tane konser veren PANTERA, JUDAS PRIEST’le çıktıkları Avrupa turnesinin ardından (“Painkiller” dönemi PRIEST + “Cowboys…” dönemi PANTERA… mmmm…) bu turneler sırasında yazdıkları şarkıları derleyip toplayarak bir sonraki albümünü oluşturmaya başlamıştı. İki yıl gibi kısa bir sürede, “Cowboys…”la yaptıkları müthiş girişin devamını getirmesi umulan yeni albümleri hazırdı. Peki dünya buna hazır mıydı?

Yılını tam hatırlayamıyorum ama metali ilk keşfetmeye başladığım zamanlardan biraz daha sonrasıydı. METALLICA, MEGADETH, SEPULTURA eksenimi kırmak amacıyla Akmar Pasajı’na gitmiş ve Zihni müziğe girip kapağı bende merak uyandıracak ilk albümü almaya karar vermiştim. Hiç kimseye “bu iyi midir, nedir, nasıl bir müzik yapar” diye sormadan, CD’lerin arasından rastgele bir albüm seçtim ve kapağı da ilgi çekici gelince aldım, eve geldim, albümü dinlemeye başladım.

Şöyle diyeyim, lise bir dolaylarındaki süper ergen bir metalci adayı olarak, daha dördüncü şarkı “Fucking Hostile” bitmeden boynum tutulmuş, tişörtüm ter içinde kalmış, aklım yerinden çıkmıştı. Böyle gaz, böyle agresif, böyle sevilesi bir müzik olamazdı.

Şarkılar adeta rif kusuyordu ve her rif, daha ilk duyuldukları anda “lan bu nasıl şey” dedirtiyor, özellikle de benim gibi tecrübesiz bir dinleyiciyi resmen ambale ediyor, neye uğradığını şaşırtıyordu.

Mouth For War’un verse rifini çözmeye çalışırken A New Level kafa göz dalıyor, Walk’un girişiyle havalara uçan bünye This Love’un nakaratıyla olduğu yerde infilak ediyordu. Regular People (Conceit)’in giriş rifini ilk duyduğum sıradaki surat ifademi görseydiniz, beni bir mevsim sebzesi sanabilirdiniz. Öylesine ifadesiz, eblek ve paralizeydim.

Sayısız basın yayın organında gelmiş geçmiş en önemli ve ilham verici on metal albümü arasında sayılan “Vulgar Display of Power”, zamanının çok ötesinde, her şarkısı belki bir grubun kariyerini başlatacak düzeyde ilham verici, olabildiğine agresif ve yaratıcı bir eserdi. 1992′de ve öncesinde elbet bu albümden daha vahşi, daha hızlı albümler çıkmıştı. Ancak “Vulgar Display of Power”ın gücü, kodu mu oturtuculuğu, agresifliği, dinleyenin suratında patlayan tavizsiz tavrı, mutlak ki çok az albümde vardı (belki de yoktu).

Dönemin bir müzik yazarı albüm için “Şu anda yeryüzünde bu albümdekinden daha sert bir gitar tonu yok, bu albümdekinden daha agresif şarkılar yok ve görünen o ki PANTERA yakın geleceğimizin en büyük grubudur” diyordu.

Çıkışından sonra iki yılda çifte platin plak alan “Cowboys From Hell” ile göklere çıkartılan ve kutsanan grup elemanlarının gerçek anlamda birer metal ikonuna dönüşmesi de bu albümle olmuştu. Üstü çıplak kafası dazlak Anselmo’nun diz altı şortuyla oradan oraya zıplayıp ağzından salyalar saçtığı, insanın beynini yerinden oynatan “A new leveeeeel!” haykırışları, Vinnie Paul’ün babacan tavrı eşliğinde her şarkıya yerinde durulamaz bir groove kattığı davul kullanımı, Rex Brown’ın Dimebag’in eşi benzeri olmayan gitar sound’unu alttan destekleyerek yarattığı güçle coşup taşan basları ve tabii ki adını metal tarihinin en tepelerine kazıyan Dimebag Darrell’ın eşsiz, öncesinde de sonrasında da benzeri olmayan, olmayacak gitarları.

Dinlediğim albümlerdeki şarkı sözlerine çoğunlukla önem vermeyen biri olarak tüm sözlerini halen baştan sona ezbere bildiğim tek albüm olan “Vulgar Display of Power”, benim gibi milyonlarca insanın da bu müziğe bakışını değiştiren albümlerden biriydi. Şarkıları çalan müzikle birlikte söylerken okuduğum albüm kitapçığına şu an baktığımda, tüm sayfalarda kurumuş binlerce tükürük damlası görüyorum. Gerçekten de “Vulgar Display of Power”, asla eskimeyecek, her an ilk tazeliğini koruyan bir başyapıt olarak her daim metalin ders albümlerinden biri olarak kalmaya devam edecek.

Tümü yalnızca iki ay içinde yazılıp kaydedilen “Vulgar Display of Power”a gitar açısından bakmak, hakkında yorum yapmak bile Dimebag’e saygısızlıktır kanımca. Bu albümdeki gitarlar, bir dehanın “bakın ben bir şey yapacağım ve siz de bundan ilham alacaksınız” şeklindeki manifestosuydu sanki.

Hangi birini sayalım? DREAM THEATER, KORN, MESHUGGAH, BIOHAZARD, IN FLAMES, LAMB OF GOD, EXODUS, SLIPKNOT, HATEBREED, THROWDOWN, MACHINE HEAD, CHILDREN OF BODOM, FEAR FACTORY, daha yüzlercesi. Bunlar, kendi ağızlarından PANTERA olmasaydı biz şu an yaptığımızdan farklı bir müzik yapıyor olurduk diyen gruplar. MADONNA’nın bile Dimebag’in ölümünün ardından ona bir “tribute” yaptığını düşününce, PANTERA’nın rock dünyasındaki etkisini daha iyi anlamak mümkün.

PANTERA seksenlerin büyük gruplarının doksanlarda girdiği durgunluktan da yararlanarak, bir anda dünyanın en büyük gruplarından biri haline gelmiş, iki albümde efsane olmuş, her anlamda bir ilgi odağına dönüşmüştü.

Böylesi bir gruptan müziğinden taviz vermesi ve bu şekilde kitlesini genişletme yoluna gitmesi beklenirken, onlar daha da sertleşecek ve bir sonraki albümleriyle tarihte Amerikan Billboard listesine bir numaradan girecek ilk metal albümünü yapacaklardı.