Bir Amott olsam Starbucks’da adımı cebimdeki İsveç bayrağını çıkararak yüksek sesle söylerdim. Sonra da karamel makiyatomu yudumlarken yeni ARCH ENEMY albümü üzerinde çalışmaya koyulurdum… Ya da koyulamazdım. Çünkü ARCH ENEMY’ye oldukça benzer bir müzik yapmak için ARCH ENEMY’den ayrılmış olurdum.

Evet, fark edeceğiniz gibi şimdiden üç defa ARCH ENEMY (dört) dedim. Grubun sevmeyenleri bundan direk soğuyabilir ama şimdi anlatacağım albüm aslında gayet dinlenilebilir bir albüm. Sadece o Starbucks sırasında hâlâ duruyor ve ne istediğini bilmiyor, bu sırada cebindeki Amott’lılık belgesi de elinde duruyor tabii.

ARMAGEDDON, ARCH ENEMY’nin yeni bir kayıt anlaşması amacıyla Japonya’ya gitmesiyle beraber Christopher Amott’ın hem onu halledip hem de bir taraftan da hınzır bir şekilde kendisi için bir solo kayıt kontratı ayarlamasıyla başlamış bir yan proje. Önceden sadece ismini bir yerlerde görmüş olduğum bu projenin reklamı pek iyi yapılmadı anlaşılan, hatta şu an ilk albümlerinin bulunmasının imkânsıza yakın olduğu söyleniyor. Amott’ın önceden o kadar da önem vermediği az çok belli oluyor, fakat şimdi kesinlikle daha çok önem verdiğini söyleyebiliriz.

“Captivity & Devourment”ın bende yarattığı ilk izlenim aceleye gelmiş bir albüm olduğu. Ve bu aslında olması gereken en son şey, zira ARMAGEDDON’un bir önceki albümü 13 yıl önce çıktı. Genel olarak Amott’lar o kadar da tasvir edilmese de ve bu bir yan proje niteliğinde olsa da bu kadar sürede ortaya çıkacak şeyin biraz olsa bile akıl alması gerekirdi diye düşünüyorum. Bunun yanında genel bir karakter sıkıntısı var. Bazı yerler, evet bildiniz, ARCH ENEMY’nin birebir aynısıyken, bazı yerlerde ise Cavalera kardeşler albüme konuk olmuş gibi geliyor. Belki de sadece Amott’ın kendi istediği sound’u yaratma çabasıdır, ama etkileşimleri burada kendilerini gereğinden fazla göstermiş ve bundan sonra da bundan sıyrılabilmesi zor gözüküyor. Ama belki de Amott bunlar hakkında endişelenmiyordur ve şu an Starbucks’ta iki sarışın çocuğa “Ayy şekerlerim beniiim.” diye bakıyordur.

Şunu belirtmekte de fayda var: Albüm yeni değil eski dönem ARCH ENEMY’ye benziyor ki bu birçok kişinin hoşuna gidebilir diye düşünüyorum. Ayrıca bu benzerlik albümün gerçek anlamda her anında değil, sadece albümü dinlemeyi bıraktığınızda “LIIIIVAAAAA” diye naralar atma ihtimaliniz var. Amott bu albümde melodik death/thrash karışımı bir sound istemiş gibi duruyor ve çıkardığı yeni bir albümün çekirdek üyelerinden biri olduğu bir grubun işlerine benzemesi de aslında gayet doğal. Bundan o kadar da şikayet ettiğim yok açıkçası, ama bazı yerlerde o kadar bariz ki direk kulağa çarpıyor (“Fugitive Dust”ın 3:54’ten itibaren başlayan solosu, devamında “ONE FOR ALL” diye eşlik edesiniz gelecektir). Grup bundan biraz olsun sıyrılırsa ve thrash tarafın dengesini de biraz daha iyi tutarsa ortaya çok daha iyi şeyler çıkabilir cidden.

“Captivity & Devourment” çok güzel fikirler barındırıyor. ARCH ENEMY’ye gereğinden fazla benzediği yerlerde bile oldukça güzel şeyler var, bunun yanında albümün kalanındaki rif ve solo kataloğundan hoşunuza gidecekler illa ki olacaktır; özellikle de Fugitive Dust ve Giants gibi şarkılar mutlaka kendilerini defalarca dinlettirecektir. Bundan sonra da albüm yapmaya devam edeceklerini ve bu sefer ekstra krema katacaklarını umuyorum.

ARCH ENEMY demiş miydim?