Ömer Kuş

Yaklaşık 2,5 ay önce gerçekleşen bir konserin kritiğiyle karşınızdayım bugün. Gerçekten son zamanlarda inanılmaz yoğun olduğum için fırsat olmadı bu yazıyı yazmaya. Hâlâ yazmadığım üç konser bir de festival yazısı var, onları bir gün yazabilecek miyim bilmiyorum bakalım.

Şu hayatta en çok sevdiğim gruplardan biriyken “Heritage” albümüyle beni kendinden anlamsızca soğutmuştu OPETH. Cidden ben de anlamadım tam olarak. Tamam albümü beğenmedim falan da, hastası olduğum eski albümlere bile elim gitmez olmuştu bir süre. Bunun sonucu olarak “Pale Communion“dan pek bir beklentim yoktu. Ama grup bu albümle beni yanılttı ve eski albümler kadar olmasa da zevkle dinlediğim bir albümle çıkageldi. Hem bu albümün etkisi, hem de bu Avrupa turnesindeki setlistin muazzamlığının aklımı çelmesiyle aynı gün gerçekleşen THE BLACK DAHLIA MURDER konserine gitmekten vazgeçip OPETH ve ALCEST ikilisinin çıkacağı Stockholm’un yollarına düştüm.

ALCEST

ALCEST sevmeye çalışsam da bir türlü gerçekten sevemediğim gruplardan. O yarattıkları güzel atmosferin içine girmeye çalışıyorum ama bir türlü doğru ruh halinde dinlemiyorum herhalde. Konserden önce de yine dersimi çalışamadan gittim konsere. Çalınan şarkıların bazı yerleri tanıdık gelse de hiçbirinin ismini söyleyemem. Gerçi bunun sebebi hepsinin telaffuz edilemez Fransızca isimler olması da olabilir, neyse.

Yazın gerçekleşen Metaldays festivalindekine nazaran grubun müziğine daha uygun bir mekanda gerçekleşti konser. Ben de daha az yorgundum ve uyumadan konseri tamamlayabildim. Neige gerçekten çok naif ve saf bir elemana benziyor, seviyorum keratayı. Şarkı aralarında net Fransız aksanlı İngilizcesiyle utangaç bir şekilde “Çok teşekkürler, çok naziksiniz, hepinize çok teşekkürler” gibi laflar etti sürekli. Vokal performansı başarılıydı ama temiz söylenen kısımlar bende hala ninni etkisi yaratıyor nedense.

Yine de Metaldays’de gerçekleşen ve bana pek etki etmeyen ilk konserden sonra grup hakkındaki görüşlerimi biraz daha olumluya çeviren bir konser oldu.

Setlist

Wings
Opale
Là où naissent les couleurs nouvelles
Autre temps
L’eveil des muses
Percées de lumière
Délivrance

OPETH

ALCEST’in ardından OPETH geldi sahneye. Bu turnedeki setlisti bozmayarak Eternal Rains Will Come ile açılışı yaptılar. Albümdeki favori şarkılarımdan biri zaten ve kusursuz bir şekilde icra edildi. En baştan değineyim hatta Mikael’in vokal performansı gerçekten mükemmeldi konser boyunca. Ne kadar hayvan bir vokalist olduğunu tekrar hatırladım. Hem son albümlerdeki meleksi temiz vokalleri hem de eski albümlerdeki öküzümsü brutalleri şahane bir şekilde icra etti. Özellikle eski şarkılarda tüylerimi diken diken etmeyi başardı yine Allahsız.

İkinci şarkı yine son albümün belki de en sevdiğim şarkısı olan Cusp of Eternity idi. “AaaAaaaaaa aaaaAaaaa” diye eşlik etmekten geri kalmadık. Ardından Bleak geldi ve geçmişe yolculuk başladı. Still Life albümünden The Moor takip etti onu. Bu şarkıda bir parantez açıp önümdeki arkadaşa küfür etmek istiyorum izninizle. 11 dakikalık güzelim şarkının TAMAMINDA elindeki sikik kamerayı bir sağ elinde bir sol elinde tutarak çekip görüşümü sikip atan bir… ağzımı bozacağım şimdi iyice. Lan anlamıyorum yahu vallahi anlamıyorum. O kadar para verip konsere gelmişin, konserden sonra EN İYİ ihtimalle bir kere açıp izleyeceğin sikik kaliteli bir video çekmek için karşında kanlı canlı adamlar dururken o küçücük ekrana bakarak konser izlemek nasıl bir aklın ürünüdür ya? Yemin ediyorum deli ediyorlar adamı. Arada bir fotoğraf çekersin anlarım da yani, yuh ya 11 dakika arkadaş. Bu tür adamlar yüzünden artık konserlerde resmen protesto amaçlı fotoğraf falan bile çekmiyorum anasını satayım. Tamam sakinim.

The Moor’dan sonra belki de en çok sevdiğim OPETH şarkıları arasında ilk üçe oynayabilecek olan ve ilk kez canlı izlediğim Advent çalındı. Bildiğin Advent çalındı yani. Hem enstrümantal hem de vokaller açısından yine mükemmel bir performans oldu. Pek çok kez kendimi başka bir dünyada gibi hissettim bu 13 dakika sırasında. Bu andan itibaren OPETH’in ne kadar ulvi bir grup olduğu tekrar kafama çakılmıştı ve konserin geri kalanını büyülenmiş bir şekilde izledim. Tek tek şarkıları yazmaya gerek duymuyorum, aşağıdaki setlistte gördüğünüz gibi grubun neredeyse hiçbir dönemini yoksaymayan dengeli bir şarkı seçimiyle ve genel olarak şahane bir performansla sahne aldı grup. Mikael İsveççe konuşurken de baya gevezeymiş, onu da teyit ettim. Her şarkı arasında espriler, komiklikler havada uçuşuyordu yine. Sert metalci abilere laf giydirmeler, James Hetfield’ın “uu yeaaah”lerini taklit etmeler falan 2,5 ay sonra aklımda kalanlardan.

Başlıkta ve yazıda da belirttiğim gibi, son albüm ve bu konserle birlikte OPETH sevgim tazelendi resmen. Küslük müslük kalmadı. Grubu 6. izleyişimdi ama 7, 8, 10 15 falan olsa yine de gider izlerim yani. Özellikle de böyle şahane setlistler çıkarmaya devam ederlerse. Umarım yakında gerçekleşecek Türkiye konserlerinde de benzer setlistle izlersiniz diyor ve yazıyı burada sonlandırıyorum.

Setlist

Eternal Rains Will Come
Cusp of Eternity
Bleak
The Moor
Advent
Elysian Woes
Windowpane
The Devil’s Orchard
April Ethereal
The Lotus Eater
The Grand Conjuration
Deliverance