15 albüm. Dile kolay geliyor, fakat bu kadar vahşi bir tür altında bu kadar albüm çıkarıp ilerlemek ve de kaliteli bir şekilde ilerlemek her grubun harcı değil. NAPALM DEATH’in metal müzikteki yeri hiçbir şekilde tartışılamaz, zira grindcore türünün temelini attıkları ve sayısız grubu etkiledikleri (hatta etkilemeye devam ettikleri) su götürmez bir gerçek. Ve yine oldukça can yakan bir albümle karşımızdalar.

Albümün en başındaki aynı isimli şarkı sonradan neyin geldiğinin pek de iyi bir göstergesi değil açıkçası. Atmosferik ve ürkütücü bir atmosfer sağlanmaya çalışmış fakat sonlara doğru şarkı GODFLESH etkileşimini gereğinden fazla belli ediyor. Bu parça hiç olmasa da olurdu, zira zaten sonraki parça Smash a Single Digit ile albümün esas şahlanması gerçekleşiyor. Bu parça aynı zamanda albümün en iyi parçalarından biri; Bir buçuk dakika bile olmayan bir şarkıya daha fazla şey sığdırılamazdı herhalde. Fakat bu olay NAPALM DEATH’in uzmanlık alanlarından biri olduğundan pek de şaşılası bir durum değil.

Bu albümde grubun bir zamandır daha çok üzerine gittiği death metal tarafının yine daha çok ortaya çıktığını görmek zor değil. Hardcore ve punk elementleri hep sound’larının bir yerlerinde duruyor olsa da bir şeyler katmaya devam ediyorlar. Yine de ortada deneysel denecek bir şey yok, zaten olmamalı da. Grubu çok seven birinin ve ilk defa dinleyen birinin de aynı şekilde fark edeceği gibi 15. albüm olduğu düşünülünce Apex Predator – Easy Meat gayet taze bir albüm. NAPALM DEATH ne özelliksiz tatata grindcore ne de lise tarzı punk yapıyor: Kendilerince çok sağlam bir formülleri var ve onca grup değişikliği ve albüme rağmen bunu devam ettireceklerini tekrar tekrar gösteriyorlar.

Bu albümün tamamen “boş yok” olduğunu söylemek isterdim, ama maalesef birçok yerde filler anlar mevcut. Bu doğru bir düşünce gibi gelmeyebilir, sonuçta “ABİ SAF HAYVANLIK İŞTE” gibi yorumlar gelebilir ve bu zaten doğru. İşin bu tarafından zaten kimsenin şüphesi olmasın, bu albüm “Scum” olmasa da duygusal açıdan aynı hayvanlığı barındırıyor. Ama bazı anlarda birdenbire bir düşüş oluyor ve bu yüksek tempolu şarkılar arasında biraz dengenizi kaybedebiliyorsunuz. Fakat bu yine de albümün büyük bir eksisi değil, çünkü saf hayvanlık düşüncesi zaten ister istemez bunun önüne geçiyor.

Aynı zamanda albümdeki rifflerin yine muhteşem olması ve Barney’nin inanılmaz vokalleri de çoğu eleştirilecek noktayı bastırmayı başarıyor aslında. Sonuçta bu albümdeki her şarkı konserde çalındığında içimizdeki deliliği dürtecek şarkılar ve eminim mümkün olduğunca çok kişinin bunu yaşamaya fırsatı olur, zira uzun zamandır dostları olan ANAAL NATHRAKH ile beraber NAPALM DEATH sahnelerin gördüğü en iyi canlı gruplardan biri olsa gerek.

Umarım daha nice albümler sonra Barney tam bir ruh hastası olmaya, Mitch Harris güzelim ANAAL NATHRAKH tişörtü ve kıvırcık saçlarıyla sahnenin dumanlı ışığını çalmaya ve de genel olarak NAPALM DEATH dinleyicilerine sürekli bir şekilde cehennemi vermeye devam eder. Ayrıca umarım “Metaphorically Screw You” gibi başlıklara sahip şarkılara da devam ederler, daha muazzam olan çok fazla şarkı ismi düşünemiyorum.