FLYING LOTUS, özellikle 2008 albümü “Los Angeles” ile tanınan ilginç bir müzik projesi. John Coltrane’in yeğeni olmak gibi bir özelliğe sahip Steven Ellison’ın bu tek kişilik projesi, içinden geldiği ailenin caz kökenlerini unutmadan IDM, ve hip hop gibi türleri bir araya getirerek oldukça yeni ve “kendine özgü” bir müzik ortaya koyuyor. Özellikle, sırasıyla çıkardığı “Los Angeles”, “Cosmogramma” ve “Until the Quiet Comes” isimli albümleriyle iyiden iyiye IDM tabanlı bir serbest caz anlayışı oluşturan FLYING LOTUS, 2014’te çıkardığı 5. albümü “You’re Dead” ile birazcık daha “kolay dinlenebilir” hale geldi. Fakat bu “piyasaya oynamak” anlamında değil, sadece müziği oluşturan farklı materyallerin oranlarındaki oynamalarla alakalı bana kalırsa.

APHEX TWIN, AUTECHRE gibi oluşumların başını çektiği, çoğu zaman tahmin edilebilirlikten uzak, alışılagelmişin dışında ölçüler kullanan, hatta bazen mikrotonal yollara da girebilen, uçsuz bucaksız, zor bir müzik türü olan IDM’de dahi karakteristik bir çizgi çizmek ve bunu deneyselliğin de ötesinde -caz, hip hop gibi- farklı türlerle harmanlayıp “olmuş” şekilde sunmak kolay bir şey değil. FLYING LOTUS’un kaliteli bir müzik hareketi oluşu da buradan kaynaklanıyor. Fakat önceki paragrafta bahsi geçen üç albümden daha farklı bir albüm var karşımızda. “You’re Dead”, önceki FLYING LOTUS albümlerindeki baskın IDM referanslarını azaltmış. Bunun yerine daha da karmaşık bir türlerarası anlayış var. Özellikle başlardaki Herbie Hancock eli değmiş “Tesla”, sonrasında gelen“Cold Dead” gibi parçalarda net bir şekilde free caz, fusion gibi türlerden sesler geliyor. Bu baskın ve “yeni nesil” caz anlayışı albümü kanatları altına almış durumda ve ortaya çıkan şey harika. Önceki albümlere göre daha tanıdık fakat yine de yenilikçi kalmayı başaran bir enstrüman kullanımı var. Albümün her tarafını sarıp sarmalayan “caz davulları” ise özellikle dikkat edilmesi gereken, en öne çıkan öğelerden bir tanesi.

Kendrick Lamar’ın konuk olduğu “Never Catch Me” bile caz rap denebilecek bir güzellik. Snoop Dogg’un konuk olduğu “Dead Man’s Tetris” ve gayet ilginç klibiyle “Ready Err Not” gibi albümün genel yapısından bir bakıma ayrılan parçalar da mevcut fakat “You’re Dead” başından sonuna kadar tüm uç noktalarıyla birlikte bir bütün olarak akıp gidebilen bir albüm olarak dikkat çekiyor. Caz müziğin ilginç akıcılığını ve seksi bassline’larını arkasına alan albüm, içinde bir çok türü barındırsa da, “caz fusion’ın geleceği” şeklinde adlandırılabiliyor ve ben de buna tamamen katılıyorum.

Fakat albümün en sevdiğim özelliği, referansları oldukça fazla olsa da, altına 150 tane etiket yazılabilse de, dinleyiciyi yormuyor. Kendinden o kadar emin ve ne yaptığının o kadar farkında ki, bir an bile amacından sapmadan kendi bildiğinin peşinde koşuyor ve bu karakteristiğe yedirebildiği her şey artık -ne kadar absürd olursa olsun- albümün bir diğer güzel parçası oluveriyor. Yani başka bir deyişle, albüm, referanslarının gölgesinde kalmadan kendi kendine rahatlıkla büyüme potansiyeline sahip. Belki de tüm olay buradadır. Belki de bu yetkin bakış açısı size ne sunarsa sunsun, ortaya çıkacak şey “iyi” olmaya mahkumdur artık.

Çoğunlukla 2 dakikaya dahi ulaşmayan 19 adet parçadan oluşan “You’re Dead” için söylenebilecek en net şey “zevkli” olduğu. Fakat bu zevk, o an yaşayıp parça bittiğinde kaybedeceğiniz bir şey değil pek. Kendi içindeki ilginçlikleriyle klasik bir kısır döngüye yol açıyor ve dinledikçe dinleyesiniz geliyor. Bu yüzden de FLYING LOTUS hâlâ gayet kaliteli bir proje olarak varlığını sürdürüyor ve bence sürdürmeye de devam edecek.