“The Satanist” ile bir süredir hissettirdiği “acaba yaratıcılık konusunda sıkışmaya mı başlıyorlar? “ sorusuna net bir cevap veren BEHEMOTH, geçtiğimiz Kasım başında sadece 3 şarkıdan oluşan bir EP ile ağzımıza bir parmak bal çalmış ve kendini hatırlatmıştı.

Tümü grup tarafından imzalanmış ve sadece 2000 adetle sınırlı olan bir plak sürümünden ibaret olan “Xiądz”, yani kaba bir tercümeyle “Rahip”, grubun çeşitli zamanlarından 3 şarkı içeriyor. Bunlardan ilki, “The Satanist sırasında kaydedilen ancak albüme konmayan Nieboga Czarny Xiądz (“Kötücül Kara Rahip” gibi bir anlamı var), bir diğeri grubun 1993’te çıkan “Thy Winter Kingdom” demosunda ve “And the Forests Dream Eternally” EP’sinde yer alan Moonspell Rites adlı şarkının yeniden kaydedilmiş hali ve son olarak da “Evangelion” zamanlarında kaydedilen ancak albüme konmayan Towards the Dying Sun We March.

Toplam sürenin 20 dakikayı bulduğu EP’deki şarkılara bakacak olursak, Nieboga Czarny Xiądz’ın “The Satanist” döneminde yazılmış olduğu açıkça görünüyor. Ağır temposu, buhranlı atmosferi ve lanetli yapısıyla her şeyiyle bir “The Satanist” şarkısı. “The Satanist”teki ağır tempolu şarkı miktarı sebebiyle albüme girememiş olması muhtemel. “The Satanist”teki şarkılar gibi Nieboga Czarny Xiądz da, albüm içinde dinlendiğinde değeri daha çok artacak bir şarkı. Zaten “The Satanist”i benim için önemli kılan en bariz şey, albümdeki şarkıları tek tek dinlediğinizde hissettiklerinizin, albümü baştan sona dinlediğinizde çok daha etkin ve yoğun şekilde vuku bulması. Nieboga Czarny Xiądz da bu yoğunluğu sürdüren ve albümde dinlesek etkisi daha da artacak bir yapıt.

EP’nin ikinci sırasında 22 yıllık şarkı Moonspell Rites var ve bu şarkı da ağır temposu gereği EP’nin genel havasını, hatta “The Satanist” ağırlığını sürdürüyor. Her ne kadar çok eski bir şarkı olsa da, yeni kaydı ve düzenlemesiyle günümüze uygun hale gelmiş, “bu baya eski bir şarkı” dedirtmiyor.

Son şarkı ise “Evangelion” zamanından gelen ve yine ağır temposuyla dikkat çeken Towards the Dying Sun We March. Ne ilginçtir ki, birbirlerinden farklı zamanlarda yazılan bu şarkılar bir şekilde aynı paydada buluşmuşlar ve “Xiądz”ı oluşturmuşlar. Burada dikkat çekilebilecek konu, grubun “The Satanist”teki “fiziksel sertlikten ziyade soyut bir sertlik” düsturunu devam ettirmesi ve sanki “bundan sonra bir müddet böyle devam edeceğiz” dercesine EP’yi 3 adet orta tempo şarkıdan oluşturması.

BEHEMOTH’un her tarafa saldıran vahşi yüzünü yıllardır bilen ve tecrübe eden bir dinleyici olarak, grubun bu akılcı kararını sonuna kadar destekliyorum. EP’nin biraz daha heyecan verici olması adına en azından bir kısmında kuduran, blast beat’li falan yardıran bir şarkı konabilir miydi diye düşünmeden edemesem de, ne yaptığını bildiği açık olan Nergal’in verdiği kararların doğruluğunu da sorgulayacak değilim.

Tek diyebileceğim, bir sonraki BEHEMOTH albümünü şimdiden aşırı merak ediyorum.