Aman da kimler gelmiiiiiş…. Evet geldiler. Hem de öyle bir geldiler ki…

Şimdi olay şu. Dünyada “Metal Tanrıları” olarak anılan tek bir grup var. Kariyerlerini giderek sertleşerek sürdüren, “Painkiller” sonrası yaşadığı ayrılıkla bocalayan ama pek çok olay sonrası tekrar birleşen bir grup. Pek çok kişiye göre Heavy Metal’in anlamı olan bir grup.

CNN’e haber olacak kadar ilgi çekici bir şekilde birleşen Judas Priest ve Rob Halford bu birleşimde ne kadar samimi onu hiç birimiz bilemeyiz tabii ki. İster bazılarının dediği gibi para için, ister de müzik adına olsun; ben çıkan sonuca bakarım. Ve çıkan sonuç da beni memnun ettiğine göre hiç bir şikayetim olamaz.

Judas Priest’in müziği icra açısından soloları dışında kolay bir müzik olabilir ve şarkılar da çok kolay dinleniyor olabilirler belki, ancak onlarda kimseye benzemeyen bir tad var ve metal dinleyicileri de belli ki bu tadı çok seviyor. Kişisel konuşmam gerekirse “Angel Of Retribution” beklentilerimin çok üzerinde, ummadığım kadar yaratıcı ve dillere dolanası bir albüm. “Dünyanın en güzel çığlık atan adamı” olarak anılan Halford’un ilk çığlığıyla yüzüme gelen tebessüm, tüm albüm boyunca yerinde kaldı ve albüm bittiğinde de halimden son derece memnundum.

Öncelikle söylemeliyim ki, müzisyenlik açısından tüm grup döktürmüş albüm boyunca. Gitar soloları uçuran cinsten. Davullar çok çok başarılı ve Halford da beklediğim kadar çok çığlık atmasa da ve büyük oranda yüksek perdelere çıkmadan söylese de, sonuçta o Halford.

Her şarkıyı ayrı ayrı anlatmak istemiyorum ama birkaç tanesine kısaca değinirsem fena olmaz.
MTV ve radyo için yazılmış olması çok muhtemel olan ancak bunun yanında bence çok iyi bir şarkı olan “Worth Fighting For” benim ilk dikkatimi çeken şarkı oldu. Ondan önceki üç şarkı da çok iyi tabii ki. Beşinci şarkı “Demonizer”ın giriş riff’i daha sert ve hızlı çalınsa bir death hatta black metal şarkısında bile rahatça kullanılabilecek bir riff. Şarkı da albümün en sert ve enerjik parçalarından biri zaten.
“Wheels Of Fire” bana seksenleri hatta biraz daha öncesini hatırlatan bir şarkı. Yedinci “Angel” tek kelimeyle kusursuz bir parça. Her anıyla eksiksiz. Kim bilir kaç kişi yıllar sonra bu parça eşliğinde gözyaşı dökecek. Halford o kadar içli söylemiş ki daha ilk dinleyişten tüylerim ürperdi. Özellikle nakarattaki yorumunu anlatmam çok zor.
Bu yavaş şarkının ardından tüm vahşiliğiyle “Hellrider” giriyor. Headbang yapmak için yazılmış bir şarkı adeta. “Painkiller”dan fırlamışçasına duran bu şarkı da albümde en sevdiklerimden ve özellikle 4.17’de giren melodisi ile akıl alan bir parça. Bu şarkıyı çift kroslar öyle güzel sürüklüyor ve öyle coşturuyor ki, ardından gelen acıklı “Eulogy” daha bir anlam kazanıyor. Bu “Eulogy”yi bir de Nevermore’dan Warrel Dane’den dinlemek isterdim aslında. Nasıl manyak bir şey olurdu tahmin edebiliyorum. Bu şarkı bana nedense biraz Nevermore – Dreaming Neon Black albümünü, özellikle de “The Lotus Eaters” parçasını hatırlattı. Albümün tek davulsuz yapıtı “Eulogy” son şarkı “Lochness” için bir intro niteliğinde ve o bitip de “Lochness” başladığında görüyorsunuz ki, grup gerçek bir doom metal başyapıtına imza atmış adeta.

Candlemass’i hatırlatan ağır tempo, basit ama sert ritmler ve Rob’un sert vokali ile bu şarkı bence albümün en iyisi.
Grubun şimdiye dek yazdığı en uzun şarkı olan bu parça başlı başına değerlendirilmesi gereken bir yapıt. Damar ötesi nakarat melodisi o kadar güzel ki, şaka gibi olan şarkı sözlerini bile umursamıyorsunuz. (tamam biraz umursuyorsunuz aslında..)

Albümde değinecek negatif bir şey de söyleyeyim bari de kritiğin bir anlamı olsun.
Manowar’un şarkı sözleri, bu şarkının sözleri ve özellikle de nakaratının yanında Tolstoy gibi kalıyor dostlar. Bildiğiniz gibi Lochness İskoçya’da bulunan ve içinde büyük bir canavarın yaşadığı düşünülen bir göl. Bu konsepti konu alan bir şarkı yapmak son derece normal, hatta bir hayli de orijinal bir fikir.
Ancak nakaratı;

“Lochness!
İtiraf et!
Canavarsın!
Oradasın!”

tadında yazmak çok da akıllıca olmamış bence. Ama dediğim gibi müzikal olarak tam puan verdiğim bu şarkının değeri bu şarkı sözleri ile düşmüyor benim gözümde. Hatta her dinleyişte tebessüm ettirdiği için iyi olmuş diye bile düşünüyorum.

Umulandan çok daha iyi bir albümle çoğu kişiyi şaşırtan Judas Priest’in bu son Heavy Metal dersini, metal dinleyen herkese tavsiye ederim. Dünyada “Metal Gods” diye anılan tek grup olmak kolay değil.

Peki niye 10 puan değil mi diye soruyorsunuz?

“Can’t…… Stop……. The…. Painkilleeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerrr!!!”