Günümüzün teknik deathcore’unu hakkıyla tanımlayacak gruplardan biriyle daha karşı karşıyayız. Born Of Osiris, Veil Of Maya gibi Chicago, Illinois’dan fırlayagelen marifetli bir grup. Şimdilik iki albümleri mevcut ve ikisinin de maşallahı var. Bu yazıda 2. albümü değerlendirmeye alacağım.

Önce albümün olumsuz olarak değerlendirilebilecek yanlarından başlayayım. “A Higher Place”, bir önceki albüm “The New Reign“i aşabilmiş bir albüm değil kanımca. Grubu bilmiyorsanız “The New Reign”den başlamak iyi bir seçim olur, zira o mükemmele yakın bir albüm. Bunu demek “A Higher Place”i hafife alın demek de değil tabii ki. On üç parça bulunmasına rağmen kısa bir albüm var karşıızda ve ilkinden sonra çıtayı yükseltememişler. Parçaların üçü dışında gerisi üç dakikadan kısa. Albüm otuz beş dakikadan fazla sürmüyor yani. Sorunum parçaların kısa olması değil, albümün süresinin kısa olması. Progresif denince insanın aklına genelde beş, on dakikadan fazla süren parçalar gelir ama illa ki öyle olmak zorunda da değil. Kısacası albümün toplam süresi kısa.

Onun dışında gitarlarda distortion’a fazla abanılmış ve bu hem olumlu hem olumsuz sonuçlar doğurmuş. Olumsuz kısmı kimi zaman riflerin parçanın içinde çok gömülmesi, net olarak anlamak için çaba gerektirmesi. Ufaktan bir “gürültü” durumu yaratabiliyor bu ve dinleyen kişiyi gereğinden fazla yorabiliyor.

Aslında buna Between The Buried And Me’de de rastlıyorum bazen. Ancak unutmayın ki bu o kadar dikkate alınması gereken bir eleştiri değil. Sonuçta burada bir “death metal” söz konusu. Tüm rifler şeffaf bir nesnenin yansıtacağı netlikte olmak zorunda değil. Olsa benim açımdan süper olur orası ayrı mesele. Neden mi süper olur?

Şöyle bir lise günlerinize geri dönün ve hatunların giydiği, masum bir bacağı (?) bile acayip seksi gösteren ‘şeffaf kadın çorapları’nı düşünün. Bir de genelde kış aylarında giydikleri, bacak falan bırakmayan o kalın çorapları düşünün. İşte bu albümde aşırı distortion’ın pek iyi gitmediği kimi rifler zamanla o kalın çorap gibi, cevheri saklayan öğeler haline geliyor. Oysa o şeffaf, berrak çorap gibi olsa.. Ahh bir olsa (ama bir progresif deathcore kritiğinde rifleri “liseli kız çorabı”ndan yola çıkarak anlatmaya çalışmak?).

Bu abanılmış “distortion”ın olumlu yönü ise özellikle lead gitar (harmonidir, solodur, parça akışını değiştirmedir, melodidir) atraksiyona girdiği zamanlarda ve kimi parça girişlerinde kişide yumruğuyla taşı sıktıracak, hatta Dünyayı Kurtaran Adam’ın kırdığı kocaman kaya parçası büyüklüğünde bir şeyi aynen onun gibi kırdıracak derecede gaz vermesi, hele “open harmonic‘ler” de işin içindeyse tükürük bezlerindeki tükürük üretimini hızlandırıp ağızda su baskınına uğratmasıdır.

Bir “İsveç Melodik Death Metal” köpeği olarak, bu albümde boku çıkarılmamış gitar harmonilerine ve melodik geçişlere hasta kaldığımı söyleyebilirim. Lead gitarda gerçekten iyi iş var. Çünkü lead gitar, yukarda bahsettiğim, ulaşmak istediğim rif netliğini harmonilerle götürmesinin yanında, ne zaman öne çıkarsa çıksın o an mutlaka çalan parçanın en yoğun noktasını oluşturuyor. Yani ‘lan bu parça neymiş böyle’ dediğiniz parçalarda büyük ihtimalle ya lead gitar ya davul destekli bir atraksiyon mevcut oluyor.

İşte bu yoğun anlara klavye de eşlik ettiği zaman yer çekimi fiziksel olmasa da psikolojik anlamda etkisini yitirebiliyor. Klavye ve lead gitar aynı zamanda beklenmedik sakinleştirici geçişlerde de en büyük etkiyi yaratıyorlar. İlk dinleyen bu süper kombinasyondan neye uğradığını şaşıracaktır. Son olarak vokale de değinirsek, genel olarak yırtınan bir stili var ve bayağı başarılı.

Born Of Osiris, The Faceless, Veil of Maya, All Shall Perish gibi geleceğin efsanelerinden olma potansiyeli taşıyan grupların yanında rahatlıkla anılacak bir grup haline çoktan geldi (The Faceless efsane oldu, o ayrı). Yeniliklerden çekinmemelerini tembih eder, hayatlarında başarılar dilerim.

duraganyolcu