İngiliz grup FELLSILENT’ın küllerinden doğan iki gruptan biri olan TESSERACT, bildiğimiz gibi daha ambient tatlar barındıran bir müziğe yelken açarken, şu an bahsettiğimiz MONUMENTS ise daha düz bir djent’le yola çıkmış ve 2012′deki “Gnosis” ile adını belli ölçüde duyurmuştu. John Browne önderliğindeki grup, akılda kalıcı ve yaratıcı fikirlerle umut vadeden bir profil çiziyordu.

2014′ün Ağustos’una geldiğimizde, MONUMENTS’ı ikinci albümü “The Amanuensis”i ortamlara salarken görüyoruz. Kapakta atfedilen Ying Yang ile, albüm konseptinin oturduğu ve Hinduizm ve Budizm’de sürekli olarak devam eden doğum, yaşam ve ölüm döngüsünü ifade eden Samsara anlayışına dayanan albüm, asıl konusunu kitabı ve filmi hayli ses getiren Cloud Atlas adlı yapıttan alıyor.

Öncelikle bu konunun albümde güzel işlendiğini söyleyelim. Vokalist Chris Barreto, müthiş şekilde kullandığı sesinin yanında, söz yazma konsept oluşturmada da gayet başarılı. Bunu öylesine söylemiyorum; albüm bu açıdan bir hayli altı dolu bir taraf barındırıyor.

MONUMENTS müziğinin “Gnosis”ten bu yana nasıl değiştiğine bakarsak, ortada net bir progresifleşme görüyoruz. Daha az djent, daha modern bir progresif metal, groove kısmını hep öne çıkaran ve eşlik edilesilikten ödün vermeyen bir albüm “The Amanuensis”.

Öncelikle grubun asıl adamı John Browne çok yetenekli bir gitarist. Alışık olunmadık rifleri, MONUMENTS’ın türdaşları arasından sıyrılmasını sağlayacak kadar bariz biçimde özgünler. Sadece gitar işçiliğinden bahsetmiyorum. Browne bir mısra arkası rifini ilginç ve akla kazınası kılmayı çok iyi biliyor. Gitarın en üst teline abanılan DODODON-DODODON türevi djent gitarları bekliyorsanız yanılıyorsunuz. Yazıdaki “I, The Creator” gitar videosundan da görebileceğiniz üzere, Browne önemli işler yapması gayet olası bir müzisyen.

Gitarlar albümün ağır topu gibi gözükse de, “The Amanuensis”i özel kılan unsurlar bununla sınırlı değil. Eski PERIPHERY vokalisti Chris Barreto, MONUMENTS’ta, özellikle de “The Amanuensis”te gerçekten de harikalar yaratıyor. Bir vokal bölümünü karakterli ve ilginç kılmayı çok iyi bilen Barreto, son derece özgün ve şeker gibi vokaller yazmış. Vurgulamaları, melodikleştirdiği, kimi zaman arkadaki gitarlarla kontrast oluşturacak şekilde yumuşatıp sertleştirdiği sesiyle, geçmişte eleman değişiklikleri konusunda sıkıntı çeken MONUMENTS’ın bariz şekilde en büyük kazancı.

Barreto haricinde, davul ve bas gitar da “The Amanuensis”e çok sağlam bir altyapı sağlayacak düzeyde oturaklılar. Elektronik müzik ile progresif metal ve djent’i birleştiren ve yine bu sene “Octopus4″ albümünü çıkaran Fransız grup THE ALGORITHM ile de acayip işler yapan Mike Malyan, “Gnosis”e oranla daha kararlı ve olgun davullar yazmış. Bu sayede MONUMENTS son derece bütünlüklü, eksiği gediği olmayan bir grup profili çiziyor. Her eleman neyi neden yaptığını biliyor ve bu yaptıkları şeyler de özgün ve sağlam şeyler olunca, ortaya daha en baştan kazanan bir formül çıkıyor. Sırf Origin of Escape’in şarkı sözü videosu bile, grubun genel vizyonunu ve profesyonel yaklaşımının bir örneği.

Djent gibi henüz tam olarak kanıksanmamış ve genel bir kabul görmemiş bir olayın dahi sıradanlaşıp tükenmeye başladığı günümüzde, djent ve teknik metalin, 2000′ler sonrası ekstremleşen ve melodik death metal ve akabindeki metalcore ile birleşerek ortaya koyduğu genel sound’dan beslenen günümüzün modern progresif metaline olan geçişleriyle, ortaya farklı türlerden beslenen, zengin bir müzik çıkıyor. Ne tam djent, ne tam teknik, ne death metal sevenlerin ısınabileceği kadar yırtıcı, ne de ekstrem türlerden hoşlanmayanların tam anlamıyla benimseyebileceği kadar kolay kabul edilir bir görünüme sahip olan bu mutant anlayış, bir şekilde kendini kabul ettiriyor ve her ne kadar sıkı takipçileri ısrarla reddetme eğiliminde olsa da, bu evrime girmediği takdirde başarılı olması çok zor olan standart progresif metalin en büyük çıkış noktası olarak gözüküyor. İçinde djent tag’i olması sizi itmesin; evet djent ögeleri var, ancak aynı zamanda başka bir dolu şey de var. Üstün bir müzisyenlik ve zeki fikirlerle dolu bir yaratıcılık da bunların başında geliyor.

Bence şu son cümledeki unsurlar, öyle kolayca fırlatılıp atılacak kadar değersiz şeyler değiller.