İnsanlar büyük şeyleri severler. Büyük ev, büyük araba, büyük penisilin iğnesi… DIMMU BORGIR, insanlara istediklerini veren, haklarında ne düşünüldüğünü önemsemeden banka hes… işine gücüne bakan bir grup. Artık neredeyse kenara ittikleri CRADLE OF FILTH’e zamanında yapılan “buda black metalmi be siz önce gidin darkthrone dinniyin ööle gelin bu müsiği bilmdn konushmayın aq!!!!1 :(((” türü durumlara ziyadesiyle maruz kalsalar da, DIMMU BORGIR’e tapan ve onları var olan en güzel -aynı zamanda en şeytani- şey olarak gören bir sürü insan da var; tercihen velisi olmadan bir yere imza atamayan insanlar

Black metal felsefesi denen şeyin en derinlerine inildiğinde, bu felsefeye değer veren kitle tarafından black metalle alakası olmayan bir şey olarak görülen DIMMU BORGIR’in, en azından mentalite olarak black metalle bir bağdaşırlığı olmadığı açık. Müzik olarak elbette ki black metal kaynaklı bir müzik yapan grup, barındırdığı senfonik ve birtakım başka öğeler sayesinde, “black metal” olarak özetlenemeyen bir hale bürünüyor. Ekstrem senfonik metal türü gudik sıfatlar altında da görülen grubun türünün ne olduğunu düşünmek için harcayacağımız enerjiyi, müziğin analizi (hey yavrum) için harcamaya ne dersiniz ha ne dersiniz?!

Mike Portnoy’un “DREAM THEATER progresif metalin poster çocuğudur” sözünü hatırlatırcasına ön planda ve ilgi meraklısı bir oluşum olan DIMMU BORGIR’in, olayın mentalite kısmını tümüyle unuttuğumuzda, black metal etkilenimli bu müziğin süperstarı olduğu ortada. Grubun fotoğraflarına baktığımızda dahi bu göstermelik imajı görmek mümkün. Arkada gayet cool ve merhametsiz bir Mustis, önde piç gülümsemeli bir Galder, tercihen onun yanında “benim bir de ARCTURUS’um var, underground kitleye de hitap ediyorum o yüzden fazla da maymun olmak istemiyorum” kararsızlığındaki ICS Vortex ve önde de var olan en şeytani, en satanik insan Shagrath.

İşte bu ön plandalık ve tüm bu şatafatlı sirk atmosferinde, DIMMU BORGIR bir yandan iyi, çok iyi şarkılar da yapıyor. Türler üstü düşündüğümüzde ve sadece metal veya müzik olarak baktığımızda, her albümünde birkaç tane çok iyi şarkı olduğunu düşündüğüm grubun bu öne çıkan şarkı sayısında, albümden albüme bir azalma söz konusu. “Death Cult Armageddon”da büyük oranda Progenies of the Great Apocalypse’in üstüne yatan grup, Vredesbyrd gibi vasatın üstü şarkıları olsa da, genele bakıldığında kendini tekrar eden bir göz boyamaya imza atmıştı.

Her şeyin en ihtişamlısını, en şatafatlısını, en bağıranını seven grup, 2007 çıkışlı son albümü “In Sorte Diaboli”de ise, müzikal anlamda tam anlamıyla bayık bir işe imza attı. DIMMU BORGIR’in en özelliksiz, en az hit barındıran, hatta hitlerin bile önceki albümlerdeki sıradan şarkılar gibi olduğu “In Sorte Diaboli”de, grubun yaptığı birkaç iyi, ve pek çok da kötü şey var.

İyiler klasmanına bakarsak, öncelikle prodüksiyon konusunda türünde kimsenin DIMMU BORGIR’le kapışamayacağı açık. Fredrik Nordström elinden çıkma sound kesinlikle muhteşem. Dozu ve müzikteki etkinliği artan senfonik öğeler, iyi bir ses sisteminde dinlendiğinde gerçekten de o ihtişamı, heybeti veriyor. Lakin, bundan sonrası için çok da iyi şeyler söylenemiyor. “In Sorte Diaboli”, sırf DIMMU BORGIR adının arkasına sığınan bir sıradan rif ve melodiler bütününden başka bir şey değil. Herhangi bir underground grup yapsa kimsenin ikinci kez dinlemeyeceği pek çok bölüm, tüm bu nümayiş içinde çok bir şeymişçesine sunuluyor. İçerikleri bomboş, her yerlerinden formül akan, ruhsuz, stüdyo harikası şarkılar var “In Sorte Diaboli”de. Albümün en büyük hiti olan The Serpentine Offering’e bakın. Başındaki senfonik kısım, destansı bir filmin en güzel savaş sahnesinin arkasında pekala etkileyici olabilir. Ancak tüm bir şarkıyı kurtaracak, bir albümün lansmanını yapacak türde bir şey değil.

Sonra ne var? The Sacrilegious Scorn. Düğün klavyesi eşliğinde giren şarkının, eğer kendilerinin parodisini yapmadılarsa, akıl almaz derecede rezil, şaka gibi bir klibi var. Bu kadar çok kötü fikir nasıl bu şekilde bir araya gelir akıl almıyor.

Albümü dayanabildiği kadar sefer dinlemişliği olan biri olarak, ICS Vortex’in kimi şarkılardaki muhteşem vokali ve yorumu ile, konuk davulcu Hellhammer’ın üstün performansı olmasa, albüme çok daha düşük bir puan verirdim ama, bu iki etmen en azından kendilerini dinlettiriyor. Puanı muanı da geçtim, bu albüm ya çok aceleye gelmiş, ya da grup fikir kıtlığı çekiyor. Çünkü Progenies of the Great Apocalypse’leri, Hybrid Stigmata – The Apostasy’leri, Sympozium’ları da daha bundan yedi, sekiz sene öncesine kadar aynı grup yapıyordu. Artık Mustis ve ICS Vortex de yok, grup bir sonraki albümünde ne yapacak merak ediyorum.

DIMMU BORGIR, çoğu kişinin düşündüğü üzere black metal adına bir utanç değil bence. Onlar kendi liglerinde, black metalin çekici elementlerini, insanların kabul edebileceği ve hoşgörebileceği bir formatta sunuyorlar ve güya aykırı ve “cool” oldukları için de ilgi çekiyorlar. O ya da bu şekilde grup çok iyi şarkılar da yaptı, yapacak, ama tüm bunlar “In Sorte Diaboli”nin çok sıkıcı bir albüm olduğu gerçeğini değiştirmeyecek.