Seksenlerde çıkardığı albümlerle adını metal sahnesine yazan SLAYER, “Seasons in the Abyss”in ardından nasıl bir yöne kayması gerektiği konusunda kararsızdı. “Reign in Blood”ın vahşetinin ardından daha sakin gözüken ve şahsen en sevdiğim SLAYER albümü olan “South of Heaven” gelmiş, akabinde de “Seasons in the Abyss” ile SLAYER sound’u, tavrı, duruşu, hepsi oturmuştu. Peki şimdi ne olacaktı? “Seasons in the Abyss”in kaldığı yerden devam mı etmek gerekiyordu, yoksa daha taze, daha kolay dinlenir bir şeylere mi kaymak lazımdı?

Grup belli ki karar vermekte zorlanıyordu. Zaman kazanmak adına, konser albümü “Decade of Aggression” çıktı. Ve nihayet 4 yıl sonra, SLAYER 10 adet yeni şarkıyla ortama çıkmaya hazırdı. Plak şirketiyle yapılan toplantıların sonuncusunda, şirket SLAYER’dan bir hit şarkı istemişti. SLAYER’ın şirkete cevabı ise “11 tane şarkı yazdık, hit istiyorsanız şansınıza küsün çünkü bizim size verdiklerimiz bunlar. Hit istiyorsanız siz yazın, biz de kaydedelim” şeklinde olmuş, grup şirkete siktir çekmişti. Bu tavır, şirketin SLAYER’la bir daha toplantı yapmamasıyla sonuçlanmıştı (ben de oradaydım, hepsini gözlerimle gördüm).

Takvimler 1994’ü gösterdiğinde, Dave Lombardo’suz ve Paul Bostaph’lı ilk SLAYER albümü “Divine Intervention” raflardaki yerini aldı. Aslında bu 4 yıllık ara sadece şarkı yazımı il geçmemiş, miks için de önceki albümlere oranla çok daha fazla uğraşılmıştı. Ne ilginçtir ki yıllar sonra grup, bu albümün miksi için daha fazla uğraşılması gerektiğini söylemişti. Hatta Kerry King’in “O albümü tekrardan kaydetmeyi ve mikslemeyi isteyebilirim” gibisinen bir demeci bile var.

Bir önceki paragraftaki hit şarkı konusuna dönecek olursak, aslında şirketin toplantıdaki talebi doğaldı. “Divine Intervention”da ne bir Raining Blood, ne bir South of Heaven, ne bir Dead Skin Mask, ne bir Seasons in the Abyss, ne de bir War Ensemble vardı. Albüm grubun öncesini özetlerken, yakın geleceğine de ufak ışıklar tutuyor gibiydi, ancak SLAYER klasiği denecek türde –en azından ilk dinlemede çarpacak düzeyde- bir hit şarkı da barındırmıyordu. Albüme adını veren ve Dead Skin Mask başta olmak üzere pek çok SLAYER şarkısından bildiğimiz o tatlı SLAYER kalıplarını barındıran şarkı haricinde, albüm büyük oranda bodoslama bir saldırı niteliğindeydi.

“Reign in Blood“ zamanlarından fırlamış gibi gözüken şarkılar ile, grubun “Diabolus in Musica”da başvuracağı türdeki şarkı yapıları, “Divine Intervention”da kendilerine yan yana yer bulmuşlardı. Televizyondan, reality şovlardan, seri katillerden ve o tarz tükaka konulardan bahseden albüm, yıllar sonra Almanya’da yasaklanacak düzeyde sakıncalı sözleriyle de dikkat çekiyordu. Dittohead spesifik bir televizyon yorumcusundan bahsederken, grubun sonradan sıklıkla başvurduğu distortion’lı vokalleri ilk barındıran SLAYER şarkısı olan Circle of Beliefs de, bu özelliğiyle sonraki albümlere göz kırpıyordu.

“Divine Intervention”ı şöyle bir özetledikten sonra, albümün derinliklerine inelim. Ben “Divine Intervention”ı bir geçiş albümü olarak görüyorum. Çıkışından önceki 4 sene, zaten SLAYER gibi genel anlamda siktir çekme üzerine oturan bir tavır benimsemiş bir grup için bir hayli uzun. Belli ki elemanlar “Biz SLAYER’ız, ne istersek onu yaparız” dememişler. Belli ki elemanlar “Tamam bir noktaya geldik, metal tarihine adımızı yazdık. Ama bundan sonra atacağımız adım çok önemli; aynı şeyi tekrar mı edeceğiz, yoksa daha modern bir yerlere mi kayacağız?” türünde bir şeyler konuşmuşlar ve doksanlar metalinin o sıradaki durumu ve SLAYER’ın sonradan göreceğimiz daha groove’lu, daha orta tempo haline kaymak adına, “Divine Intervention” gibi herkesi memnun edecek türde bir albüm yazmışlardı. Şarkılara bakınca bu durum net şekilde gözüküyor.

Velhasılı kelam, “Divine Intervention” bence orta karar ile iyi arası bir albüm. Sıkıntılı pek bir olayı yok, ama muazzam bir tarafını da bulamıyorum. Kanımca sonraki dönemde “Christ Illusion”a kadar iyi albüm çıkarmayacak olan SLAYER’ın, “Seasons in the Abyss”in ardından çıkan son kabul edilebilir albümüdür. “Christ Illusion”ı çok sevdiğimi, “Diabolus in Musica” ve “God Hates Us All”u ise hiç mi hiç sevmediğimi, neredeyse dinleyemediğimi de tekrardan vurgulayayım.