O sıralarda internet pek yaygın olmadığından dünyadaki durumunu bilmiyorum, ancak doksanların sonlarında ülkemizde muazzam bir CRADLE OF FILTH çılgınlığı yaşanıyordu. Metal dinleyen herkesin CRADLE OF FILTH’ten haberi vardı, metal dinlemeyen bazı kişiler dahi, CRADLE OF FILTH diye çok acayip, sapkın bir şeyin farkındaydılar. 1998’de dersaneye gittiğim sırada, önümde oturan ve METALLICA ve benzerlerini dinlediğimi bilen ve metalle hiç alakası olmayan bir çocuğun, adeta “meşrebimi” anlamaya çalışırmışçasına “Peki CRADLE OF FILTH dinliyor musun?” diye sorduğu anı unutmam mesela. Çocuk öyle bir vurguyla sormuştu ki, adeta “Tamam, ben metal dinlemiyorum ama METALLICA falan dinlenebilir, güzel şarkıları var. Ama CRADLE OF FILTH dinliyosan o zaman biraz ileri gitmişsin demektir, eğer dinliyorsan sana olumsuz anlamda “metalci” gözüyle bakabilirim” türevi bir hava yansıtmıştı.

Bunun bir de “CANNIBAL CORPSE diye bir grup varmış, ıyyy” versiyonu vardı. O da metalle alakası “rock ve metal dinlerim, METALLICA, NIRVANA, THE CRANBERRIES ve Şebnem severim, hiphop’çular ve popçular meşgul etmesin lütfan……” seviyesinde olan ve EMINEM’in bazı şarkılarını çok seven birtakım kişilerce dillendirilen bir kendini bilmez küçümsemesidir.

Demem o ki CRADLE OF FILTH doksanların sonunda resmen akıyordu. HERKES biliyordu resmen. Yazın kumsalda CRADLE OF FILTH tişörtünü çıkarıp iskeleden şekilli atlayan, akşam diskoda I Like to Move It’le coşan ciks bebe bilirim (evet o sırada ben de diskodaydım ama sadece votka limon içip arkadaşlarımla insanlar hakkında şakalı ve iğneleyici gözlemler yapıyorduk, yanlış olmasın).

İşte bu CRADLE OF FILTH egemenliğinin yavaştan sarsılmaya başladığı an, ülkemizde yapılan konserlerde sıklıkla görmeye başladığım DIMMU BORGIR tişörtlü isan sayısındaki artışa tekabül eder.

“Stormblåst”ın ardından DIMMU BORGIR belli ki bir karar vermiş. İyi melodiler yazdıklarını, farklı şeyler yapabileceklerini ve daha geniş bir kitlenin dikkatini çekebileceklerini anlamışlar ve “Enthrone Darkness Triumphant”a bu düşüncelerle girişmişler. İngilizce sözlere geçmiş olmaları bunun en bariz kanıtı. Logolarını düz yazıyla değiştirmiş olmaları bunun en bariz kanıtı. Bu albüm öncesinde Nuclear Blast’la anlaşmış olmaları, o da bunun en bariz kanıtı.

DIMMU BORGIR, bence yazdıkları en iyi albüm olan “Enthrone Darkness Triumphant”ta, melodi ile atmosferin çok başarılı bir dengesini kuruyor. Klavyenin çok önemli bir silah olarak kullanıldığı, sonraki albümlerdeki senfonikliğe sahip olmasa da yoğun bir havanın neredeyse her an hakim olduğu, melodi namına çok orijinal fikirler barındıran bir albüm. Ekstrem metal, gotik metal, black metal gibi türlerin özelliklerini taşıyan “Enthrone Darkness Triumphant”, başka bir kritikte gördüğüm çok iyi bir tanımlamayla, ““For All Tid” ve “Stormblåst”taki DIMMU BORGIR’in, Shagrath vokaliyle “Dusk and Her Embrace” çaldığını düşünmesi” olarak da özetlenebilir. Albümü bir CRADLE OF FILTH gibi olma çabası olarak nitelendirmek saçma olursa da, The Night Masquerade’in sonundaki garip vokallerin, bazı atmosferik olayların akla CRADLE OF FILTH’i getirdiği de aşikâr.

“Enthrone Darkness Triumphant”la ilgili kesin olan bir şey varsa, o da albümün her şeyiyle kuzey kokuyor olması. Melodiler, her ne kadar öncesinde çıkan ve farklı kulvarlara yayılan sayısız black albümünde daha iyi işlenmiş olsalar da, kuzeyin o garip, gizemli havasını yansıtıyorlar. Bir IMMORTAL soğukluğu, EMPEROR ihtişamı, DARKTHRONE karanlığı yok, ancak DIMMU BORGIR’in de kendine has, seçtiği bu yolu aydınlatan bir yaklaşımı olduğu açık. Peter Tagtgren elinden çıkan prodüksiyon, ilk iki albüme oranla çok daha güçlü olsa da, sonradan gelecek Hollywood prodüksiyonlu DIMMU BORGIR albümleri kadar devasa değil elbet.

Elemanlardan söz edersek, Shagrath bu albümde gayet güçlü, sonraki dönemlerde giderek artacak efektli vokallerden uzak, daha çiğ bir perfromans sunuyor. Shagrath’ın sesi yaşı ilerledikçe daha karakteristik bir hal aldığından, albümde, şu anda kafamızda canlanan Shagrath vokaline oranla daha kimliksiz bir vokal duyuyoruz. Ancak buradaki vokal yorumu da, Shagrath’ın gayet içten, kendini adayarak, inanarak vokal yaptığını ilk andan belli ediyor.

1999’da yerini Mustis’e bırakacak olan Stian, bu albümde gruptaki en etkin performansını sunuyor. Gerek atmosferik klavyeler, gerekse albümün pek çok yerine hakim olan piyanolar, “Enthrone Darkness Triumphant”ı “Enthrone Darkness Triumphant” yapan, hatta daha da ileri gidip, çıktığı zamana ve grubun geleceği adına önemi düşünüldüğünde, DIMMU BORGIR’i DIMMU BORGIR yapan başlıca unsurlar arasında. 1999 civarında okuduğum Non Serviam dergisinde, yanılmıyorsam Çağlan Tekil’in, Hollanda’da düzenlenen Dynamo festivalinde DIMMU BORGIR’in Mourning Palace’ın introsu ile pek çok insanı nasıl heyecanlandırdığını anlattığını hatırlıyorum. Mourning Palace, In Death’s Embrace, A Succubus in Rapture; bunlar grup adına da, tür adına da önemli şarkılar.

Yavaş yavaş kapatalım. “Enthrone Darkness Triumphant” bence “Puritanical Euphoric Misanthropia” ile birlikte DIMMU BORGIR’in en iyi albümü. Biri ilk iki albümle oluşturulan ve sonra da zenginleştirilip grubun yol haritasını çizen albüm, diğeri ise sonradan kayılan senfonik ögeli, görkemli, devasa DIMMU BORGIR’i en iyi niteleyen iş.

Konu black metal olduğunda, dinleyiciler belirli kıstasların bazı kalıplara uymaması halinde her şeyi bir anda aforoz edebiliyor, başkası için önemsiz sayılabilecek detaylar yüzünden bir grubu vezir de, rezil de edebiliyorlar. Her ne olursa olsun, “Enthrone Darkness Triumphant” nefis bir ekstrem metal örneği. Çeşitli ögeleri black metal içinde eritip ortaya sonradan çok karakteristik bir hal alacak DIMMU BORGIR müziğini yaratma adına, “belki de” demeyi gerektirmeyecek şekilde, en önemli albüm.