Heyecanım tavan yapmış halde konseri beklerken, konser günü uçaktan Sabiha Gökçen’ e indiğimde saatin 20:30 civarında olması moralimi baştan bozdu açıkçası. Hiçbir şey yemeden direkt taksime geçtim, sonra ver elini Balans.

Yanlış hatırlamıyorsam 22:00–22:30 arası içerideydim. Daha önceden Tarja’nın 23:30′da çıkacağını öğrenmiştim fakat olan ön gruplara olmuştu çünkü ikisinin şovu da bitmişti içeri girdiğimde. Sahnede son hazırlıklar devam ederken içeri girer girmez elime tutuşturulan birayı alıp ilerlemeye başladım. Bu kadar kalabalık olacağını tahmin etmiyordum, çünkü konsere haftalar, hatta günler kala bile böyle bir kalabalık olacağına dair internette pek bir şey görüp, okuyamamıştım açıkçası.

Gördüğüm manzaradan memnun bir şekilde gidebildiğim kadar gittim ileriye ki ancak ortaya kadar gelebildim ve artık orada kendime bir yer edindim sahneyi güzelce görebilmek için. Zaman geçtikçe biraz daha doldu mekân, insanlar sesiz sakin bir şekilde bekliyordu o dakikalarda, yani büyük bir aksiyon beklemiyordum seyirciden açıkçası.

Saatler 23:15’i gösteriyorken kuliste kıpırdanmalar olmaya başladı. Sanki kurulu bomba bir anda harekete geçmiş gibi o sessiz, pısmış seyirci öyle bir coştu ki bu Tarja’ nın kafasını kulisin kapısından uzatıp sırıtarak yukarıdan bizlere bir göz atmasına sebep oldu. Tabii ki bunu gören seyirci verdi coşkuyu, bu da Tarja’nın sahneye 23:20′de çıkmasının sebebiydi diye düşünüyorum ben kendi adıma. On dakika önemlidir çoğu konser için, yani geç çıkılır erken çıkılmaz diye bir öngörü oluşmuş.

Kendinden evvel saz arkadaşları geldi önce sahneye, herkesi selamladılar, sonra Tarja hızlı adımlarla, o muhteşem kıyafetinin eteklerini savura savura indi sahneye. Seyirci zaten o sırada kendinden geçmişti. “I Walk Alone”lar “She is My Sin” ler söylendi sonra aldı mikrofonu eline seyircisiyle kısa da olsa muhabbet etti. Açıkçası ben Nightwish’ten şarkı beklemiyordum. Umuyordum ama “evet ya söyler bence” de diyemiyordum. Ama konser boyunca araya 3-4 tane sıkıştırması oradaki herkes için çok zevkli oldu orası kesin.

Konserde ön saflarda kendisini bir türlü göremediğim ve konser öncesi ne içtiğini merak ettiğim bir arkadaş vardı, bu arkadaş her şarkı sonunda ya da her sessizlik olduğunda öyle bir “taaaaaaaaryuaaağğğğğ” diyordu ki bütün salonu kırıyordu gülmekten. Hatta bir kaç defa Tarja’nın kendisi bile şaştı bu işe diyebilirim. Yan tarafımda sahneyle yarışmaya çalışıp haykıran bir kız arkadaşımızı da höt deyip susturdular, bir daha çıt çıkarmadı.

Üç kıyafet değiştirdi Tarja ve hepsi birbirinden güzeldi diyebilirim. İkinci kıyafeti özellikle gelinlik gibi bembeyaz bir elbiseydi, peri masalı şarkıları okudu bize onunla. Kıyafet değiştirirken kulise girdiği sıralarda öyle konsere de ara vermedi, iki dakika sonra yeni kıyafetiyle geldi tekrar, zaten ekibi sahnede bekliyordu kendisini. Yaklaşık iki saat sahnede kaldı ve bu tempoyu yakalamış olması oradaki herkesi çok memnun etti eminim.

Çok hızlı başladı konser, öyle de devam etti, “Poison” coverında tüm salon kendinden geçti, zıplaya zıplaya tamamladık parçayı. Sonuç olarak konserin öne çıkan güzelliklerini özetlersek; Tarja’nın seyirciyle olan etkileşimi, samimiyeti, özeni ve performansı gerçekten muhteşemdi ve kesinlikle seyirci de kendisine aynı şekilde karşılık verdi zaten. Hatta o kadar coşturdular ki, gitarist bir ara kendinden geçti gitarı sağa sola fırlatıyordu az kalsın solo atarken.

Tarja zaten seyirciye çok şaşırmıştı, beklemiyordu da diyebilirim ki zaten bunu kendisi de dile getirdi; “buraya ilk defa geliyorum, beni daha önce gelmediğim için pişman ettiniz gerçekten, gelecek seneye yeni albüm turnesine Türkiye’yi tekrar dâhil edeceğim” gibi bir şeyler söyledi eğer gürültüden yanlış duymadıysam.

Konsere yakışır bir şekilde veda ederek fazla uzatıp sulandırmadan bitirdi sahnesini. Konserle ilgili negatif bir şey söylemek gerekirse, ses sistemi beklediğimden biraz daha kötüydü diyebilirim ve sürekli bira dayatıp sizi taciz eden garsonları sayabilirim. Göreceli olsa da konser sonuna doğru slow şarkıların tercih edilip temponun düşürülmüş olması negatif bir etki yaratmış olabilir. Açıkçası benim umurumda değildi, rahatsız da olmadım. Sonuç olarak sesini akustik olarak dinleme zevkine erişmiş, gözlerimi de ayrıca bu zevkten mahrum bırakmamış oldum.

Konsere gitmek için verdiğim emeğin her damlasına değdi diyebilirim, muhteşem bir geceydi benim için. İsteyip gidemeyen, umursamayıp gitmeyen, o gece konserden önce zamansız ölmüş olan ya da herhangi bir sebepten dolayı o gece Tarja’y eken arkadaşlarımız çok fazla şey kaçırdılar, evet. Bu yazıyı okuyamaz zaten ama ben yine de böyle bir sahne performansı için, konsere bu kadar asılmış, hazırlanmış olduğu için ve o gece gördüm ki işine olan saygısından dolayı kendisine teşekkürü bir borç bilmekteyim efendim. Herkes tekrardan aşık oldu kendisine. Gelecek yazı iple çekmekteyiz.

Son olarak yine yan tarafımda bulunan iki arkadaşın konserin sonuna doğru ettiği muhabbetti paylaşmak isterim, ilginç çünkü:

- “Abi kadına bak heykel gibi yahu.”
+ “Evet abi böyle bir hatun çıkaran ülkeye saygı duyacaksın.”

Kafalar güzel tabi…

Yazı: Eray GÜNAY
Fotoğraflar: Bora CANPOLAT