Aykut YILMAZ

Yıl olmuş 1998. Bendeniz İzmir’ de metal müzik adına kendini şanslı hissedebilecek insanlardan birisiydim, abim sağ olsun neredeyse kendimi zor hatırladığım zamanlardan beri aynı oda içerisinde beni bu müziğe, posterlere ve grup tişörtlerine aşina yetiştirmişti.

Yıllar ilerleyip de ortaokulun ortalarına yakınlaştığımda bildiğim tek gerçek; ayıla bayıla dinlediği bir çok grubun müziğini duymaya tahammülümün kalmayışıydı. Thrash metal ve heavy metal akımının 90′lardaki etkileri gerçekten sinir bozucuydu.

Ya bağlanıp kopamazsınız ya da “sikerim yeter amına koyayım sanki sürekli aynı şeyleri dinliyorum” demeye başlarsınız. Zira ben ikinci gruba dahil oldum ve abimin daha ekstrem müzikler dinleyen arkadaşlarından edindiği albümleri kendisi evde değilken denemeye başlayıp, beğendiklerimi boş kasetlere çekmeye ve bir bir biriktirmeye başlamıştım.

O sıralar fanzin olarak yayınlanmaktan sıyrılıp başlı başına bir heavy metal dergisi haline gelmiş olan Şebek’ in de (daha sonradan isim değiştirmiş ve yamulmuyorsam bir buçuk yıl içinde yayın hayatı son bulmuştur) yazarlarından olan Bahadır Uludağlar’ın Infected vokali olarak bulunduğu EP bir şekilde elime geçti.

Hayat… Size ne zaman, ne sunacağını göremiyorsunuz. Şu an adını duyduğumda veya herhangi bir şarkısını gördüğümde, içimden derin bir üzüntü geçirdiğim bu adamı bir nevi grubu kurtarması adına aldıklarını duymuştum. Kurtaramadı. :D

Geçelim… Üç şarkıdan oluşan bu EP, bol klavye melodili, bugün için gitar tonları cızırtıdan başka bir şey olmayan, davulların neredeyse duyulmadığı, vokalin ne dediğini ya da ne anlatmaya çalıştığını sözlere bir göz gezdirmeden anlayamadığınız (hatta çoğu yerde “i aaaa”, “fo miiiiiii”, “aaaaaaa”, “uuuuuuuu”, “is a i u raaaaayy” şeklinde olup; albüm kapağındaki sözlere bakıp bakıp “ulan adamlar bizi mi sikiyor acaba burada bir şey söylemediğinden eminim ben” dedirtecek kadar) bir materyaldi; ama o zaman için fena değildi. Cidden taşak geçmek gibi bir niyetle yazmıyorum, zira kaset yüzlerce kez dinlenmekten ötürü bozulacak kadar çok dinledim bu EP’yi. Hırlayan bir vokal vardı ve o dönemde Avrupa’da bir çok grup ortalığın tozunu attırırken, bizim elimize henüz geçebilmiş bir kaç ekstrem gruba göre değerlendirmek zorundaydım. O zamana göre de gayet keyifle dinleyebiliyordunuz. Ayrıntılı olarak incelenecek bir materyal sunmamış olsalar da daha sonra çıkacak olan “Breathless Kiss on the Lips of the Melancholia (üşenmedim yazdım) albümünün nasıl olacağını az çok gösterir nitelikteydi.

Peki ben bu EP için neden inceleme yazıyorum? Berbat bir sound, neredeyse duyulmayan davullar ama o güne kadar Türkiye’de yapılmış içinde en bol melodi barındıran materyal olduğunu aklımdan çıkaramadığım için diyebilirim. Albüm içindeki sözler; çok ucundan kıyısından satanizm içerse de, biraz daha dikkat edildiğinde de anlaşılabileceği üzere kendilerine kadar aklımda kalan; Pagan, Witchtrap gibi grupların dönemin akımına kapılıp; “pür satanizm” mantığıyla yazdıkları liriklerden bir kademe daha gerçekçi, karanlık ve estetik bir yerde duruyor. Özellikle grubun Yunan mitlerine de hafiften kafayı takmış olduğunu düşününce, İngilizce’lerinin yetersizliğine rağmen insanı şaşırtacak kadar güzel hiçlik felsefesi yapmaya çalışmış olması ve Aristo göndermeleriyle gayet lezzetliydi (sonraki albümde de lirik anlayış pek değişmeden devam eder). Ve o kadar Türk black grubunun aksine içinde melodi barındırmaya çalışması, klavyeyi olabildiğince iyi kullanmaları, o dönem dinleyicileri arasında Türk gruplarına durmaksızın bok atılıp duruyor olunmasına rağmen takdir edilmişti. Burada bahsettiğim konu aslında dominant durumda olan klavyenin bu EP’nin ve daha sonrasında gelecek olan albümün melodik karakterini oluşturuyor oluşu. Keza EP’nin tamamında, “nasıl daha fazla melodik olabiliriz?” sorusunun cevabı aranmış ve klavyenin vokalden bile baskın olmasına karar verilmişçesine, klavyenin her an diğer bütün enstrümanları yuttuğunu duyacaksınız, şaşırmayın lütfen.

Son sözler olarak; albümün kalitesinin ciddi anlamda çok çok düşük olduğunun farkındayım ve klavyenin baskınlığından ötürü neredeyse diğer enstrümanların duyulması konusunda zorlanıldığını biliyorum. Ancak bu EP Türkiye’de halen doğru düzgün yapılamayan melodik black metal için o günün grupları da dâhil olmak üzere, daha önceden başka başka yerlerde de belirttiğim gibi elçilik vazifesi üstlenmiş bir eserdir. Puanlama yapmak istemiyorum, zira bu EP’yi dinleyip de yerden yere vuran, dünyanın en boktan müziği olduğunu söyleyen insanlar da tanıdım; o dönem içerisinde kimsenin cesaret edemediğini yapmaya çalıştıkları ve kulakta hatırlanan ve keyifle dinlenebilen karanlık bir melodi bıraktıkları için ne kadar iyi olduğunu söyleyen insanlar da tanıdım.

Açıkçası ben ikinci gruba daha yakınım, her zaman aklımda güzel hatıraları olan ve dinlemekten sıkılmadığım bir çalışma olmuştur. Bir şekilde üzerinden tam olarak 15 yıl geçmiş ve bilmek isteyecek insanlar olabileceğini düşünüyorum.