Doksanlar metalini en çok etkileyen üç gruptan biri. Delirten, bağımlılık yaratan, fanatizm derecesinde bağlanılan bir grup.
Doksanlar metal vokalistlerini en çok etkileyen üç vokalistten biri. Delirten, bağımlılık yaratan, ilham vermediği metal türü kalmayan bir vokalist.
Doksanlar metal gitaristlerini en çok etkileyen üç gitaristten biri. Delirten, bağımlılık yaratan, neredeyse bir gitar çalış tarzına adını veren bir gitarist.

Ve bir ayrılık…

Anselmo “Superjoint Ritual” ile kariyerine devam ederken, Abbott kardeşler de Anselmo’dan bayağı uzun bir süre sonra olsa da, yeni projeleri “Damageplan” ile ilk albümlerini yayınladılar. Pantera’nın öneminden, Anselmo ve kardeşlerin atışmalarından, laf sokma çabalarından hiç bahsetmeyeceğim. Bunlar belki önemli ama açıkçası can sıkıcı konular. Taptığım bir grubun elemanlarının yıllar sonra bu tür diyaloglara girmesine üzüldüğüm için, bu yorumlara girmeyeceğim.

Öncelikle bilmeyenlere grubu tanıtalım. Grupta Dimebag ve Vinnie dışında, vokalist koltuğunda üç yıldır Rob Halford’un gitaristliğini yapan Pat Lachmann yer alıyor. Bas gitarlar ise Bob Zilla’ya emanet.
Grupta Dime ve Vinnie’den hiç bahsetmiyorum tabii ki. Diğer elemanlara bakacak olursak; vokalist Lachmann’in çok yeterli olduğunu söyleyemem açıkçası. Sınırlı bir vokal yeteneği var. Ancak adamın aslında bir gitarist olduğunu bildiğimizden, onu suçlamak da ne kadar haklı olur bilmiyorum. Bob Zilla ise güzel bas sound’u ile pek çok parçada öne çıkıyor. Bu bas sound’u gerçekten müziğe çok güzel uymuş.

Şimdi de “New Found Power”ın müzikal yapısına bir göz atalım… (Dershane hocası cümlesi gibi oldu.)

Öncelikle bu grup “Pantera 2” değil. Bambaşka bir müzik yapan, Pantera’dan daha ağır, daha rock sound’lu bir albüm “NFP”. Tam anlamıyla bir Amerikan metal albümü.
Grubun müziği eleştirmenlerce “modern metal” olarak nitelense de, gruba sadece “metal” demek de yeterli bence. Parçalarda Dimebag patentli riff’ler havada uçuşuyor. Sololar da her notasıyla “Dime!” diye bağırıyor adeta. Vinnie Paul zaten kusursuz bir davulcu. Ondan bahsetmeye gerek duymuyorum. Her zaman çok iyi.
Şimdi de şarkılar…
Albümün açılışını yapan “Wake Up” açıkçası bana biraz Down’un daha sert halini anımsattı. İkinci parça “Breathing New Life” albümün en iyilerinden. Oldukça güzel, enerjik nakaratıyla dikkat çeken bir şarkı.
Albüme adını veren “New Found Power” özellikle ikinci yarısında bariz Pantera tatları sunuyor. Oldukça güzel.
“Pride” da albümün iyi şarkılarından biri. Kesik ritmleri duydukça insanın içi gidiyor gerçekten. Özellikle nakaratı itibariyle radyolarda çalması muhtemel bir parça. “Fuck You” parçası, albümün şarkı sözü anlamında en mesaj dolu şarkısı. Kardeşler bu şarkıda bariz bir şekilde Anselmo’yu kastederek:

“Fuck you I’m through
I want nothing more from you
My sanity is wearing thin
Irate, I hate
You determined your own fate
Now everything is caving in
Fuck your powertrip and
Fuck your attitude and
Fuck your bloated ego too
Fuck your history, your tragedy, your misery
But most of all motherfucker… fuck you!”

demişler… Bu şarkıda delişmen bir Dimebag solosu, Pantera tadını veren riff’ler ve Slipknot vokalisti Corey Taylor’un da vahşi çığlıkları yer alıyor. Albümün en thrash parçası belki de.
Altıncı sıradaki “Reborn”da, albümün ikinci ve asıl önemli konuk müzisyenini görüyoruz; Zakk Wylde. Wylde bu parçada Dimebag’le çok hoş gitar atışmaları yapıyor.
Yedinci “Explode”da çok bir orijinallik yok kanımca. Ama sekizinci “Save Me” albümün en iyilerinden. Radyolarda çalınmaya çoktan başlandı. Nakaratından bunu hemen anlamak mümkün zaten.
“Cold Blooded”da da Dime’ın solosu ve Vinnie’nin davulları dışında dinleyecek pek bir şey bulamadım açıkçası. “Crawl”ın ortasındaki clean gitar bölümü bana duygu seli “Floods”u hatırlattı.
On birinci “Blink Of An Eye” ve on ikinci “Blunt Force Trauma”da bariz nu-metal etkileri görsek de, “Blunt Force Trauma” nispeten daha iyi bir şarkı.
On üçüncü “Moment Of Truth” da albümün iyilerinden. Çok ağır bir tempoda devam eden şarkı, Dimebag’e tapmamızın haklılığını gösteren bir de solo barındırıyor. Gitarı nasıl yırtıyor duymalısınız. Dimebag sanki çalarken orgazm oluyor. Tam bir dakika kırk saniye süren nefis bir solo. “Oha!” diye bağırdım gerçekten.
Bu şarkıyla albümün distortion kısmı bitiyor ve son parça “Soul Bleed”e geliyoruz. Bu parça da “Black Sabbath meets Country” tadında bir şarkı. Akustik gitarlar gerçekten çok güzel çalınmış. Bu şarkıda da Zakk Wylde’ın back vokalleri de duyulabiliyor. Aynı zamanda vokalist Lachmann’ın vokalinin en iyi olduğu parçalardan biri. Bu şarkı da; Dimebag’ın çok hoş blues sololarıyla süslü ve en sonda yer alması nedeniyle, “Far Beyond Driven”ın sonundaki Sabbath cover’ı “Planet Caravan”ı hatırlatıyor.

Uzun bir yazı oldu farkındayım. Ama Dimebag ve Vinnie Paul yeni birşeyler yaptığında kayıtsız kalamazdım doğal olarak. Sonuçta grup Pantera geçmişiyle kıyaslanıp olumsuz anlamda eleştirilebilecek olsa da, bence bu son derece anlamsız bir hareket olur. “Damageplan” bambaşka, yepyeni bir grup. Tabii ki Pantera etkileri var –iyi ki var- ancak grubun müziği ne thrash, ne de Pantera taklidi.
Amerika turunda “The Haunted” ve “Shadows Fall”u ön grup olarak seçen Abbott biraderlerin konserleri de oldukça coşkulu geçecek gibi gözüküyor.
İlk dinleyişlerimde çok hoşuma gitmese de, zamanla sevdiğim ve Dimebag’in eskiyi hatırlatan kimi hareketleriyle gülümsediğim, güzel, içten ve Amerikan havasını her anıyla yansıtan başarılı bir metal albümü “New Found Power”.

Sonuçta boru değil… Dimebag.