Görkem ŞAHİN

Phil Anselmo müzik için yaşayan bir adam. Hardcore, punk, crust, thrash, stoner, southern, black metal ayırt etmeksizin, müziğe olan tutkusunu senelerdir kaybetmemiş, uyuşturucu, içki problemleriyle boğuşmasına, defalarca hastanelik olmasına rağmen, işine dört elle sarılmış bir cevher. Efsane statüsündeki Pantera’nın vokalisti olarak, bu albümlerden elde ettiği gelir sayesinde hayat boyu geçim sıkıntısı yaşayacağını pek sanmıyorum, ancak yine de daha çok para hırsıyla müzik endüstrisinin kurallarına boyun eğmemiş olmasını çok takdir ediyorum.

Southern, stoner gibi türlerle pek aram olmadığı için Down, Superjoint Ritual gibi gruplara çok bayıldığım söylenemez. Ancak özellikle, Anselmo’nun Satyr ve Fenriz’le giriştiği Eibon (black metal) ve Eyehategod vokalisti Mike Williams’la giriştiği Arson Anthem (crust/metal) projeleri beni çok heyecanlandıran oluşumlar oldu. Maalesef Eibon sadece tek şarkı ile kısa kariyerini sonlandırdı. Katrina kasırgası sonrası evsiz kalarak Anselmo’nun evine taşınan Mike ile sabahlara kadar eski hardcore albümlerini dinleyip gaza gelerek oluşturdukları Arson Anthem’sa bir EP ve albüm ile yoluna devam eden güzide projelerinden.

Anselmo tabii yukarıda saydıklarımızla sınırlı kalmadı ve şimdiye kadar yaptığım en ekstrem şey olacak dediği Philip H. Anselmo & The Illegals ile kendine yeni bir yol daha açtı. The Illegals, 2013 yılı başlarında beraber split albüm yayınladıkları thrash grubu Warbeast’in davulcusu Jose, Superjoint Ritual’dan gitarist Marzi ve bas gitarist Stephen’dan oluşan üçlünün ismi. Phil, albümde vokalleri üstlenmekle beraber tüm söz ve müziklerin sahibi.

Müziğin, Anselmo’nun dediği kadar ekstrem olup olmadığı tartışma konusu ancak sert bir müzik icra ediliyor, orası kesin. Genel olarak Pantera etkilerinin en yoğun hissedildiği çalışması olduğunu söyleyebilirim. Yazının başında bahsettiklerimize vurgu yapan Music Media Is My Whore ile açılan albüm gayet şiddetli seyrediyor. Peşinden gelen şarkıların hemen hepsi, Anselmo’nun yer yer yırtıcı, yer yer daha tok vokalleriyle balyoz kıvamında müzik isteyenlerin ağzını sulandıracak cinsten.

Müziğin neye benzediğini söyle izah edebilirim: çok siddetli groove metal düşünün, buna biraz sludge, özellikle de thrash gibi crossover elementler ekleyin, son olarak eser miktarda aerosol koyduğunuzda işte tam oradasınız. Şarkıların en önemli özelliği, istisnasız her birinin çok gaz girişleri olması. Şarkı yapıları yakın ama farklı atraksiyonlarla renklendirmeyi de bilmişler. Albümde dinleyiciyi baymayan, sıradaki şarkıya geçtiğinizi rahatlıkla anlayabileceğiniz ancak bütünlüklü bir yapı var. Yırtıcı ve değişik tatlarda güzel sololar da içeren, her yerinden metal fışkıran bir çalışma olmuş.

Ben en çok Betrayed, Walk Through Exits Only ve klibi de çekilen Bedridden’ı beğendim. Kapanış şarkısı Irrelevant Walls and Computer Screens ise 12 dakika civarındaki süresiyle albümün bütün maharetlerini özetleyen bir güzelleme kıvamında olmuş. Gitar işçiliğinin daha bir göze batırıldığı, southern kafalarında sololar içeren epey uzun bir şarkı.

Albüm sözleri müziğe yaraşır biçimde öfke dolu. Anselmo, Betrayed’de toplu bir farkındalığa çağırmış bizleri. Irrelevant Walls.. da ise dünyada yaşananlardan bahsediyor ve asıl düşman kim diye soruyor? Ya sizce?

We’ve been…
Betrayed…
Repulse!!