Annihilator’ı çok seven yalnızca ben değilim. Bunu Bodomcanlar’ın son 3 albümünde görmek mümkün. Kritiğe başlamadan önce, eğer albüme sahipseniz, “If You Want Peace… Prepare For War” ve “In Your Face” şarkılarının ilk otuzar saniyesini dinleyin ve klavyeler olmasaydı bunun Annihilator olduğunu sanmaz mıydınız bir söyleyin… hadi! Hadi bi söyleyin!

Evet bu anlam yüklü girişten sonra kritiğimize başlayabiliriz.. suyu ısıtın.
Hepimiz biliyoruz ki (?) COB bu albüm ismi ile ilgili birtakım sorunlar yaşamıştı. Hemşehrileri Carnal Forge’un son albümü “Aren’t You Dead Yet?” ortadayken, COB neden başka bir isim düşünmedi bilmiyorum. Carnal Forge’un COB’a olan doğal tepkisi ve ufak laf atışmaları da cabası. Bunlar oladursun, sonuçta “Are You Dead Yet?” elimizde (Neyse ki “R U Dead Yet?” falan dememişler; o da beklenir bu delilerden).
Hatebreeder ile dinlediğim en iyi albümlerden birine imza atan grubun bu albümden sonraki gidişatı, özellikle de “Hate Crew Deathroll” ile az da olsa “biraz da değişik bir şeyler yapsanız” haleti ruhiyesini uyandırmıştı pek çok insanda. Ama grubun böyle bir derdinin olmadığını artık tümüyle görebiliyoruz.

Bunun dışında, Children Of Bodom’un gerek şarkı sözleri, gerek şarkı adları, genel hal, tavır ve seçtikleri cover’lara kadar her konuda “eğlenelim, eğlendirelim, türkülerle Anadolu” anlayışı güden bir grup olduğunu da söylemek mümkün. İlk üç albümdeki esrarengiz ve sert atmosfer, dördüncü albümle birlikte değişmiş ve black metal etkilenimli bir grup olarak anılan COB, thrash, hatta hardcore etkilenimli olarak anılmaya başlanmştı. Her ne kadar ben bu duruma “Hayrettin yapma” desem de, elden bir şey gelmiyor. “Hate Crew…” de kötü değildi tabii ki; ama “AYDY?” ile görüyoruz ki, artık COB da Arch Enemy’nin kapıldığı birbirine benzer şarkı sendromundan muzdarip. Biz buna tıp dilinde “Sendroma Opus Similaris” diyoruz (ya da gelin bundan sonra öyle diyelim).

“AYDY?” de “Hate Crew…” tadında bir çalışma. Adeta yeni bir In Flames albümü gibi elektronik bir efektle başlayan (aaa bak mesaj verdim) albüm, gayet gaz bir gitar riff’ine sahip, bol dur kalklı ve “groovy” bir şekilde akıp giden “Living Dead Beat” ile açılıyor. Alexi’nin sesi bildiğimiz gibi. Gitar kullanımı bildiğimiz gibi. Nakarat melodileri bildiğimiz gibi. Sizleri sormalı? Hepsi bildiğimiz gibi ama sonuçta ortada Children Of Bodom var. Elbette güzel, enerjik ve heyecan verici tadlar yerli yerinde duruyor.

Children Of Bodom albümlerinin bir özelliği vardır. İlk şarkı her zaman albümün en iyilerinden, hatta en iyi şarkısı olur, gazdan gaza koşar. Ancak bu sefer durum pek de öyle değil. Her ne kadar şarkı albümün iyilerinden olsa da, COB’a göre orta tempoda devam eden bir şarkı. Aynı şekilde albüme adını veren parça da bu orta tempo hali sürdürüyor. Hatta albümün bugüne kadarki en yavaş COB albümü olduğunu fark etmek hiç de zor değil. Üçüncü sıradaki “If You Want Peace… Prepare For War”, başta da dediğim gibi Annihilator’dan bile daha Annihilator bir giriş yapıyor. Neyse ki bu şarkıyla birlikte gitarda çalması eğlenceli yeni bir Bodom parçasına kavuşuyoruz. Kanımca albümün en iyi birkaç parçasından biri olan bu şarkının ardından, bir önceki albümdeki “Angels Don’t Kill”e kardeş gelen “Punch Me I Bleed” yer alıyor; yavaaaaş mı yavaş bir şekilde.

Single olarak piyasaya sürülen “In Your Face” bence anlamsız bir seçim. Gayet sıradan olan bu parça yerine, daha akılda kalıcı ana riff’iyle bir sonraki “Next In Line” kullanılsa çok daha iyi olabilirdi. Albümün en güzel melodilerinden birini içeren “Bastards Of Bodom” (her albümde içinde “Bodom” kelimesi geçen bi şarkı oluyor. Sıradaki albümde de “Bodom Bloody Bodom” falan derseniz kendimi kesicem artık), önceden EP olarak yayınlanan ve gaz kübü mübarek denebilecek tadlar barındıran “Thrashed, Lost & Strungout”, ve son sıradaki vasat diyebileceğim “We’re Not Gonna Fall” da albümdeki diğer parçalar. “In Your Face” single’ında yer alan Britney Spears cover’ı da göz önünde bulundurulduğunda, grubun piyasaya oynadığı zaten uzunca bir zamandır aşikar. Bu kötü bir şey midir, toplum sağlığını tehdit eder mi, tekke ve zaiyeler kapatılmalı mı, bunlar ayrı. Ama grubun sıkı bir takipçisi olan ben (yazar burada “ben” derken halkı ifade etmek istiyor) grubun bu gidişatından açıkçası pek de memnun değilim. Ne yazık ki grubun en heyecansız yaklaştığım albümü oldu “Are You Dead Yet?”

Burada suçlu bu albüm değil, bir önceki “Hate Crew Deathroll”dur elbette. “O da iyi tabii ki ama grup Bodom olunca vır vır vır” geyiklerinden de bıktım açıkçası. Arch Enemy ve Children Of Bodom bu sene bekleneni vermediler. Alexi’nin nasıl gitar çalabildiğini, özellikle ilk iki albümde ne biçim riff’ler, sololar yazdığını, klavyenin neşeli power metal klavyesi gibi değil de black metal klavyesi gibi kullanıldığı eski şarkıları biliyoruz. Üstelik de gruba Roope Latvala gibi en az kendin kadar iyi ikinci bir gitarist almışsın, bunun üstüne icrası giderek basitleşen şarkılar yazarsan ben de senden şüphe ederim, gizli işler mi çeviriyor acaba derim. Yine Finlandiya çıkışlı ve Children Of Bodom’a benzetilen Kalmah diye bir grup var belki biliyorsunuzdur (bilin). Açık söyleyeyim, birkaç dakika önce sitelerine girdim ve şu sıralarda kaydettikleri yeni albümlerinden sadece 2 dakikalık bir sample dinledim. Tüm “Are You Dead Yet?”den daha heyecan verici olduğunu söyleyebilirim.
Bu şarkılar COB için değil de Sinergy için yazılmış olsalardı keşke. İçki, parti, eğlence falan vallahi bozdu çocukları. Ne kadar akıllı usluydular halbuki. “Olmamış diyor, 3 veriyoruz…” gibi değilse de, bu böyle gitmez Alex oğlan demekten kendimizi alamıyoruz. Grubu seviyoruz ama aynı albümün üst üste iki kere çıkarıldığını fark etmeyecek kadar da bilinçsiz değiliz.

Bir dahaki sefere Alexi birtakım buhranlar, iç hezeyanlar falan yaşasın bari de biraz değişsin. Sevgilisiyle tartışsın, aynı gün Finlandiya’nın döviz rezervlerinde bir düşüş olsun, aynı gün Helsinki valisi biraya yasak getirsin, o olmadı Kimi Raikonen pit stop’ta zaman kaybetsin, padokta zor anlar yaşasın diyesi geliyor insanın. Bir şeyler olsun da bu çocuklar bu neşeli halden sıyrılsınlar. Gece gece sinir sahibi yaptınız vallahi adamı… screw you guys, i’m goin’ home.