sambalici

Melodik death metal piyasasını uzun zamandır Finli gruplar götürüyor. 90’ların başında İsveç’te yaşanan patlama 2000’lerin ortasında sönmüş, ortalıkta sadece üç büyükler In Flames, Dark Tranquillity ve Soilwork kalmıştı. İsveç’te bu dalga kesildiyse de 2000’lerde Children of Bodom sonrası Finlandiya piyasası da (genelde Spinefarm/Spikefarm etiketli) birçok melodik death metal grubu ile doldu.

Noumena da bu dönemde çıkan gruplardan biriydi, onlar da çoğu benzer grup gibi Spikefarm ile 3 albüm çıkarıp 2006’dan sonra sessizliğe gömüldüler, ta ki bu seneye kadar.

9 sene metal dünyasında uzun bir zaman, hele ki melodik death metal gruplarına dair anlayışın son 9 senede nasıl değiştiğini düşünürsek. Devrin “teknik” devri olduğu bu döneme Noumena biraz yabancı kalıyor esasında. Ancak “Death Walks with Me” grubu 2000’lerde bilenleri veya gerçekten melodi üzerine kurulmuş şarkılardan oluşan bir melodik death metal albümü bekleyenleri üzecek bir albüm değil. Grupla yeni tanışanlar şaşırabilir elbette, zira Noumena türün gelmiş geçmiş en melodik örneklerinden biri.

Ekşi Sözlük’te görüp başlık olarak arakladığım “detik melodik” tanımı grubun yaklaşımını güzel özetliyor esasında. Yaptıkları şarkıların her anı melodi yüklemeleriyle dolu bir grup Noumena. “Death Walks with Me” de genel olarak grubun bu kimliğinden uzak değil. Kadın vokaller, akustik gitar bölümleri, melankolik pasajlar, hepsi klasik Noumena melodileriyle birlikte yerlerinde.

Belki grubun tarihindeki en uzun şarkı 8 dakikalık “Season of Suffocation” bir farklılık sayılabilir. Bir noktada sapıtmasına rağmen genel olarak doom metal ağırlığında, oldukça hüzünlü bir şarkı. Zaten açılış şarkısı “Handful of Dust” ile gaz bir açılış yapsa da genel olarak orta tempoda ilerliyor albüm.
Genel olarak orta tempoda, melodi temelli bir “melodik” death metal albümü arayanları oldukça tatmin edecek bir albümle geri dönmüş Noumena. Ama sound ve prodüksiyon kalitesi olarak geçmişe nazaran daha hamlar.

Bu belki bilinçli bir seçim, belki de bütçe önceki albümlere göre muhtemelen daha kısıtlı olduğundan belki de. Beni çok da rahatsız etmedi açıkçası, çünkü albüm boyunca o Noumena kimliği korunuyor. 9 sene önce çıkardıkları “Anatomy of Life” ile bıraktıkları noktadan aynen devam etmeyi başarmışlar ki esas başarı burada bence. Ancak günümüzün kısır melodik death metal piyasasında özellikle parladığını düşünüyorum albümün.

Umarım devamı gelir ve umarım bu sefer 9 sene sonra gelmez.