“Kardeşim Alman yaparsa iyi yapar! Almanlık kötü şey yapmamayı gerektirir!” şakasını bazen aramızda yaparız. Yani sizi bilmem de biz yaparız. O kadar farklı konularda dünya tarihine damga vurmuşlardır ki, böyle bir şakalı genellemeyi metal müzikten konuşurken de yaparız. Pink Cream 69 da son albümü “Ceremonial” ile bu şakanın temelini bozmadı ve ortaya misler gibi bir Hard Rock / Heavy Metal albümü çıkardı.

Andi Deris Helloween’e uçmadan önce bunlarla takılmaktaydı. Ardından David Readman (Davut Okuyanadam) geldi. Bu bilgiyi böyle “çat” diye vermemin sebebi şu, bir Hard Rock grubunun ihtiyacı olacak en önemli şeylerden biri olan vokal kısmında zaten 1-0 galip bir grup kendileri. Üstüne de Alfred Koffler gibi garip bir gitarist olunca, süper akılda kalıcı nakaratlar, ferah geçişler ve tatlı bir stil eşliğinde dinliyorsunuz şarkıları.

Kısaca gitaristten bahsetmek istiyorum. Alfred Koffler çok garip bir adam hakkaten. Gitarın klavyesinde işaret ve serçe parmağını kullanarak çalıyor. 2 parmakla milletin 4 parmağıyla yapamadığını yapıyor. Sebebini tam bilmiyorum, gerçekten kaslarında bir sorun mu var yoksa tamamen ruh hastası olduğu için mi böyle bir stil geliştirmiş orası biraz karışık. Vardır çünkü öyle manyaklar. Richie Blackmore’da gitarının headstock denilen akort kulakçıklarını barındıran kısmına ufak bir vidamsı şey taktırmış, ne olduğunu da etrafındakilere söylemiyormuş. Sonradan “sırf millet merak etsin de anlamayıp uyuz olsun” diye olduğunu kendisi söyleyerek, bazen gitaristlerin sapık canlılar olabileceğini ispatladı. Sonuçta ister 2 parmağıyla ister götüyle çalsın bana farketmez önemli olan adamın deli gibi melodik ve süper aranjeler yapabilen biri olması. Hard Rock’ın formülünü çözmüş kendisi. Bunu diyebildiğime göre ben de çözmüşüm! Yok yok demek istediğim kolay akılda kalıcı ve vurucu şarkıları oturttuğu düzen.

“Ceremonial” Land of Confusion isimli bir şarkıyla açılıyor. Neredeyse 1 lick üstüne kurulu olan şarkı ihtiyacınız olan kanı beyninize pompalıyor, sonra da damarlarınız her bir yanınıza adrenalin yüklüyor. Şu biber gazı bağımlısı olduğumuz, ıslandığımız, zarar gördüğümüz zamanlara armağan ettiğim hoş bir şarkı. Benim için anlamı ayrı.

Kafası karışık topraklarda kafası hiç karışık olmayan insanları gördükçe anlıyorum ki cehalete çiçek uzattıkça nefretleri daha da büyüyor çünkü o insanların içindeki öfke aslında biat etmek istemeyen özgür ruhlara. Onlar öfkeli çünkü kendi biat kültürleri yüzünden kendilerinin cesaret edemediklerini yapana ve tadamadıklarını tadana saldırmak istiyorlar. Öyle karanlık zihinlere rastlıyoruz ki etrafta, zalimle birlik olmanın eğlenceli olabileceğine inanıyorlar. Herkesin özgürlüğünü savunan insanlar sokaklarda ölürken “neden durak kırdılar?” diye soracak kadar küçülüyorlar.

Çünkü zihinleri daha büyüğünü anlayamıyor, çünkü soyut kavramları anlamak için belli olgunluk seviyesinde olmak gerekir. Çocuk, tanrı’yı ak sakallı dede sanar ya o hesap. İnsanlar zaten ölüyor, komaya giriyor, gözü çıkıyor, ama asıl önemli olan otobüslerin yanmaması. Mafya gibi davranan tacizci otoritelere bugün şeref nişanı takanlar yarın ne kadar başını taşa vuracaklarını göremiyorlar.

Vonnegut’un duasını ediyorum böyle günlerde “Tanrım, değiştiremeyeceğim şeyleri kabul etmek için dinginlik, değiştirebileceğim şeyleri değiştirmek için cesaret, aradaki farkı anlamak için de bilgelik ihsan eyle bana.” (memeler arasında duran dua)

Nerden geldik lan buraya? Ha tamam “Land of Confusion” demiştik. Kafam karıştı da bi an!

Albümdeki gitar sound’u ve atmosfer harika. Yüksek sesle dinlediğinizde hard rock’ın seksi tarafıyla güçlü yanı nefis bir biçimde ortaya çıkıyor. Etli kick, yuvarlak hatları olan bas gitar, cırtlak ve sıcak gitar tonları üstüne her tarafını alsanız nakarat yapabileceğiniz melodiklikte vokaller. Bir hard rock / heavy metal dinleyicisinin kusur bulamayacağı bir albüm bu.

Sınırları oldukça belli olan bir müzik içinde tüm beklenenleri sonuna kadar veren, eğlenceli, headbang’e elverişli, koydu mu oturtan bir albüm. Tavsiye ederim. İyi dinlemeler.