patognomonic (Emre SUALP)

İlk kritiğimden tüm Pasifagresif tayfasına selam ederek,‘kritiğe nasıl başlasam ki lan?’ çilesine son verdikten sonra,bu sefer gerçekten, samimi bir şekilde, selam verme üzerinden rant sağlamaya çalışmadan : Selamlar gençler!

Yüz yıl oturup düşünsem, yazacağım ilk kritiğin bu albümün kritiği olacağı aklıma gelmezdi valla. Şöyle ki; Blut Aus Nord ile tanışıklığım, önceden tanıştığım pek çok grup gibi yine Pasifagresif sayesinde oldu.

Grupla ilgili verilen bir haberdeki şarkıyı , “bu da ne ola ki?” diye dinlememle grubun karanlığına çekilmem bir oldu. Aradığım şey bu adamlarda olabilir miydi? Grubun diskografisine daldım, çalıştım çabaladım. Sonuç mu? Yer yer “mükemmel”, yer yer “ı ıh..!”, yer yer de “eh işte” dediğim albümleri oldu Blut Aus Nord’un. ”Peki ama, hangi grubun diskografisine dalarsak dalalım yukardaki sonucu almamız çok mümkünken, nedir Blut Aus Nord’u benim için bu kadar özel kılan?” diye düşündüğümde, aklıma gelen şey oldukça subjektif: Bu grup beni kendi istediği mekana ya da boşluğa alip, etrafımı sarmalayan,notalardan örülü bir mabede kapatıyor adeta. Evet, hissettiğim şey tam olarak bu.

Albüme gelecek olursak; “Cosmosophy” , 777 üçlemesinin son ayağı. Bu albümle grup bizi üçlemenin ilk iki albümünün soktuğu tünelin sonuna yaklaştırıyor. Yani artık ışığı tam olarak görmüyorsak bile ortalığın biraz daha aydınlanmasından bunu anlayabiliyoruz.Albümün kapağı da tam amacına hizmet etmiş bu konuda; mükemmel bir kapak.

“Cosmosophy”; öyle okula gidip gelirken, bakkala çıkarken, kuyrukta beklerken ya da “dur biraz kafa salliim da neşemizi bulalım” diyeceğiniz zamanlarda dinlenebilecek bir album asla değil. Bu albüm adeta bir sevgili gibidir; eğer albümle baş başaysanız sadece onunla ilgilenmeniz gerekir, öteki türlü ne siz sevgilinizden bir şey anlarsınız ne de sevgiliniz size istediğinizi verir (kötü manada vermek değil tabii lan..! O çıkarımlarınızı Bullet for My Valentine kritiğine saklayın).

Albümün oldukça kendine has bir atmosferi var. (Evet, atmosfer dedim ve o atmosfer kavramı bu albümde kesinlikle var.) Şarkılar boyunca (ya da Epitome’lar boyunca) bir yalnızlık, hüzün ve boşluk hissi oluşuyor vücutta. Vokallere de önceki albümlere benzer şekilde az yer verilmiş, ancak önceki albümlerin tam tersine clean olarak kaydedilmiş. Kötü mü olmuş peki? Bence kesinlikle hayır. Hatta Blut aus Nord’un önceki albümlerinde hakim olan brutal vokallerden -ki bence pek bir numaraları yok- çok daha başarılı olmuş bu kayıtlar. Melodilere gelirsek; genelde hep tekrarlar halinde devam eden, ancak her tekrarda bu melodiler içine küçük küçük eklemeler yapılarak tekdüzeliğin kırıldığı bir yapı var. Durum böyle olunca, albümdeki geçişler de gayet iyi kotarılmış. Hangi melodi ne zaman başladı ya da ne zaman bitti fark edilmiyor çoğu kez.

Peki albumun kötü tarafları yok mu? Aslına bakarsanız yok, ama benim rahatsız olduğum iki nokta var. Bunlardan biri albümün son parçasının son 3-4 dakikasının outro şeklinde tasarlanmış olması. Durum böyle olunca çoğu kez o kısmı dinlemeden atlıyorum şarkıyı. Keşke onu ayrı bir Epitome olarak outro niyetine hazırlasalarmış dedim. Rahatsız olduğum ikinci meseleye gelirsek (evet çok rahatsızım); o da ikinci şarkının da yine yukarda bahsettiğim sebebe benzer bir şekilde kurgulanması . Şöyle ki; bu durum, zaten diğer Epitome’lara göre kısa olan parçayı daha da boşaltmış ve albümdeki diğer Epitome’lara göre zayıf kalmasına sebep olmuş.

Kritiği bitirme noktasında söylemek isteyeceğim de, eğer ruhani ve atmosferik şeylerden hoşlanıyorsanız, “Cısmosophy” aradığınız şey olabilir. Albumle ilgili olarak söyleyeceklerim şimdilik bu kadar. Yeni bir kritiğe kadar hepinizin Vindsval efendiyle çekilmiş bir fotoğrafınızı masamda istiyorum. Hadi aslanlarım. (Evet Galatasaray’lıyım.)