Özgür DURAKOĞULLARI

Melodik zenginlik ve ritmik varyasyonluluk mu, yoksa atmosfer mi daha önemlidir sorusuna farklı cevaplar gelir. Ben her ne kadar ilk seçeneğe daha meyilli de olsam, bazen atmosferiyle sanki pastoral bir doğada hayali bir gezintiye çıkmışsınız, veya bir insanın iç dünyasının en ücra kısımlarındaki duygu yoğunluklarını kendiniz de yaşamışsınız hissi yaratabilen atmosferik kayıtların da ayrı bir tadı oluyor.

Post türler genelde kulağıma hoş gelse de, beni pek yakalayamazlar. Alcest’in son albümünü bile çok fazla dinleyesim gelmedi, beğenmeme rağmen. Post-metal gibi türlerin, belki de nispeten yeni tarzlar olduğundan ve olgunluk döneminde olan türler gibi meyveler vermeye henüz başlamamış ya da yeni yeni başlamış olma ihtimalinden ötürüdür bu durum, tam bilemiyorum. Tanıttığım albümden çok daha iyi post-metal albümleri mevcuttur belki genel kriterlere göre, ama bu “Skylight”ınçok özel ve kalbe dokunan kayıtlardan biri olduğugerçeğini değiştirmez beğenilerim ekseninde.

AtomA’nın “Skylight” albümüne kabaca “atmosferik metal” denebilse de, doom ve ufaktan shoegaze etkileri de barındıran bir post-metal eseri de diyebiliriz kendisine. SLUMBER isimli doom metal grubunun çekirdek kadrosu tarafından kurulan AtomA, hayat karmaşıklaştıkça ve hayatı anlamak güçleştikçe, çözümü gerçeklerden kaçmakta bulan bir felsefeyi dinleyicileriyle paylaşıyor. Sözler ise, iki tane astronotun dünyaya veda edip sığınacak bir gezegen bulmak için uzayda oradan oraya savrulurkenki iç dünyaları hakkında bölük pörçük sözcüklerden oluşuyor.Kapakta ise, yolculukları sonucunda bir gezegende benzersiz bir yapıya rastlamaları resmediliyor: AtomA adındaki taş anıt sembolü.Gerçek dünyaya döndüğümüzde ise, grup elemanlarının hayattan ne denli izole oldukları, ve bilmedikleri ve gerçek evleri gibi hissedebilecekleri bir gezegenin özlemiyle yanıp tutuştukları hakkında fikir sahibi olabiliyoruz.

Bolca reverblenmiş ve usta işi ellerden çıktığı belli olan kayıt, albümü anlatamayacağım kadar atmosferik kılmış. Vokalistin güçlü, duygulu ve damardan yorumu, efektlerle de süslenip albümün vuruculuğunu zirveye çıkartmış. Ayrıca değişik değişik ambient sesleri abartarak kullanmak yerine, daha bilindik ve melodileri ön plana çıkartan klavye ve synth tonları ve efektleriyle derinleştirilen atmosfer sizi hapis alırken, efektli ve distortion’ların geride olduğu anlarda parlayan muazzam tonlanmış baslar,az ama öz kullanılan stakato gitarlar ve dinamik davullar sayesinde hücrenizde sıkılmaktan da bir hayli uzaktasınız.

Post türlerin çoğunda sıklıkla karşımıza çıkan, hipnotik etkiyi güçlendirmek için başvurulan bol tekrarlı ve az varyasyonlu pasajlar, bunun gibi bütünlüklü ve başarılı kayıtlarda monotonluğa sebep olmaktan ziyade atmosferin daha da ilgi çekici olmasına vesile oluyor. Örneğin son parçanın sonunda, efektlere boğulan ve çıplak duvarlı, yüksek tavanlı ve yüzlerce metrekarelik tarihi bir binada söyleyen onlarca kişilik bir korodan geliyor hissi veren vokallerin tekrarları sonlanınca şu meşhur “hiç bitmesin isteme” hissinin doruklarında gezindim, albümü dinlerken.

Intro ve Hole in the Sky parçaları dışında, türden alışıldık klasik post-rock/metal ritimlerine rastlasak da, “bu atmosfere de bu yakışır” diyebiliyorum, arkama yaslanıyor ve az dinlediğim bir tarzdaki albümün tüm hipnotikliğiyle beni esir almasına izin veriyorum.O Highway nasıl şarkıdır arkadaş, önümde saat kulesi parendeler atsa bu kadar hipnotize olamazdım herhalde. I needyou, I needyou, I needyou, I needyou…

Ergenlik ve 20’li yaşların başlarındayken arkadaşlarımın çoğu doom metal dinleyip içip kederin dibine vururken, benim hiç oralı olmamamın intikamını mı alıyor bu grup benden bilemedim. Yazamıyorum da zaten hızlı, akıp gitsin istiyorum kritik ama olamıyor. Bu müzik kadar samimi mi olamıyorum, yoksa dengem mi bozuldu bilemedim.

Umarım “yeniden denge” evresine tez zamanda ulaşabilirim. Her halükarda, bu albümün müzik algımda kalıcı değişikliklere yol açacağı kesin görünüyor.