Özgür DURAKOĞULLARI

Ve öyle bir sıçradı ki, beklentileri fersah fersah aştı “Silverthorn” albümüyle. Birçok metal grubunda, vokalistin önemi “bilmemkim=bilmemhangi grup” tesirinden çok uzak olur, ve topluluklar vokalistlerini o ya da bu biçimde değiştirdiğinde, ufak veya orta karar hasarlarla bu hadiseler atlatılır, grup kaldığı yerden devam eder. Bazı topluluklarda ise –örneğin Kamelot, Nightwish- vokalist grubun adeta temel bir yapı taşıdır, ve gruptan bu elemanı çıkarmanız en iyi ihtimalle “tehlikelidir”.

Bu tehlike, mistik bir tapınaktan bir heykelin göz çukurundaki değerli elması almanız, ve kısa sürede sizle birlikte o yapının yerle bir olmasına sebep olmanızdan tutun, cennet bahçesinden yasak meyveyi yeyip tüm müzik camiasına zarar vermenize kadar farklı kötü neticeler doğurabilir.

Biraz konu hakkında spekülasyonları arttıralım; grubun vokalisti aynı zamanda başka enstrümanları da çalma, prodüksiyonla ilgilenme artı tüm bestelerden sorumlu olma gibi görevleri de üstleniyorsa (örneğin OPETH, PAIN OF SALVATION) ve birden bire grubu bırakmaya karar verirse ne olacağının tam kestirilemeyebilir. Buna yakın bir örnek STRATOVARIUS’tan Tolkki’nin ayrılması denebilir belki, çünkü STRATO’nun yapıtaşı elemanı bariz biçimde kendisiydi. Grup başka bir çok yetenekli ve özgün –ama Tolkki stilinde çalan- gitaristle kadroyu takviye ederek devam etmeyi seçti; ve Tolkki gidince grubun tapınağının yıkılmama sebeplerine gelirsek, bence ilk olarak STRATO’nun çok kalıplı ve tahmin edilir bir tarzı olması, ve grubun bunu öyle ya da böyle devam ettirmeye karar vermesi bunu engelledi. Yeni gitarist enstrümanıyla farklı cümleler de kursa, aynı epiklikte eserler verme yolunda devam ediyor. Ama mesela bir gün ola ki Akerfeldt OPETH’ten ayrılmaya karar verirse ne olur sorusuna o kadar farklı ihtimaller sayılıp dökülebilir ki, tahmin etmesi zor. Birincisi “top benim, yeterince oynadım, topumu alıp eve gidiyorum” deyip grubu mühürleyebilir herifçioğlu, ikincisi kendisi izin verirse, multi-yetenekli bir eleman gruba dahil edilerek devam edilebilir, ama bu durumda da ihtimal kolları daha da dallanıp budaklanabilir. Gelen yeni eleman, OPETH’in mirasını mı devam ettirme yolunu seçer, yoksa kendini gruba göre şekillendirmek yerine, grubu mu kendine göre bambaşka yönlere çeker bilinmez mesela. Yoksa, yeni eleman “her şeyle ben ilgileneyim” modundan uzak durup, diğer müzisyenlerle iş bölümünü mü arttırır ya da.

Muhabbeti KAMELOT’a bağlarsak, Roy Khan topluluğun kurucu elemanı olmasa da, grubun yükselip metal dünyasının tarzındaki en önemli birkaç grubu olmasında aslan payına sahip elemanıdır. Öncelikle, kendisinin vokal tarzı çok özgündü, ve ağırlıkla kendisinin yazdığı vokal melodileri yıllar geçse de bıkılmadan defalarca dinlenecek lezzetteler. İkincisi, grubun imaj olarak en önemli figürü de kendisiydi, genç kızların hasta olması bir yana, sahne karizmasından etkilenmeyen insan evladı azdır Roy’un. Üçüncüsü, ailesinin Norveç’de olması, ve grubun işlerinin genelde ABD’de dönmesi neticesinde, sürekli ama sürekli uçakla bir oraya bir buraya gitmesi bakımından, grup için en çok fedakarlık gösteren eleman da kendisiydi diyebiliriz.

Vücudu ve psikolojisi aşırı yıprandığından, Khan’ın müzik sektöründen ayrılması neticesinde KAMELOT için keskin bir viraja gelinmişti. Turnelerde topluluğa yardımcı olan Fabio Lione, sahne karizması olarak KAMELOT’un mirasını devralabilecek bir adam değildi, aynı şekilde tecrübesiz ve isimsiz bir vokaliste böyle bir miras devretmek de çok riskli olabilirdi, ne kadar yetenekli vs. olursa olsun. Tommy Karevik ise, hem konserlerde konuk vokalistleri olarak rol almıştı, hem karizmatik, deneyimli ve iyi bir vokalistti, hem de az çok şöhretten payını almıştı SEVENTH WONDER ile. Dolayısıyla, çoğumuzun şaşırmadığı bir seçim yaptı KAMELOT onu seçerek.

Ama şaşırtan durum, henüz toplulukla yaptığı ilk albümde bu kadar iyi bir iş çıkartması oldu Tommy’nin. Albüm başladığında, sanki Roy Khan’ı dinliyorum sanmıştım ve pes kısımlarda sesini o kadar benzetmiş ki, şaşırmamak elde değil. Taklit gibi başlasa da, git gide kendi stilini KAMELOT dinamikleriyle uyumlu halde sergilediği bir performansı var Karevik’in “Silverthorn”da. Seri ses kaydırmalarını, SEVENTH WONDER’daki kadar yapmamış, ama albüme imzasını atarcasına, birkaç öldürücü kısımda başarıyla uygulamış vokalist. Vokal partisyonlarının yazımına katkıda bulunmuş mudur bilmiyorum, (sanırım bulunmuş) ama Khan’ın yazdıklarını aratmayacak kalitede vokal melodileri var albümde. Song For Jolee’de ise, KAMELOT’u en özel kılan şey olan ballad şarkılarda da güven verici, içleri ısıtıcı, gönül tellerini titretici bir performans gösteriyor Tommy.

Son iki albümde olduğu gibi, “Silverthorn”da da, Youngblood’ın gitarcılığındaki gelişim son sürat devam ediyor. Harikaya yakın kalitede soloları, ve parçaların ruhuna tam giden rifleriyle, gitarların da vokaller kadar etkili bir yerde durmasına ön ayak oluyor Thomas. (Eski gitarcılığı Gençkan’ın kendini kontrol edemeyip klasik gitarla elektro solo atabilmesi kadar facia değildi tabii, ama çok ileriye götürdü ve idare ederlikten oldukça iyiye getirdi adam gitarcılığını.). Klavyeci Oliver Palotai’nin büyük bir hayranı olsam da, adamı fazla “görev adamı” şeklinde kullanmışlardı “Poetry for the Poisoned”da. Bu albümde biraz daha önde olan, ve daha fazla kullanılan klavyelere rastlıyoruz. Davullar ve baslar da, KAMELOT müziğinden beklediğimi tam olarak karşıladı diyebilirim, özellikle çok iyi tonlanmaları albümün dinlenebilirliğini yükseltiyor bu enstrümanların.

Yine prodüksiyonun büyük bölümünden Miro ve Sascha Paeth sorumlu, ama Youngblood’ın söylediği üzere, en çok masraf ettikleri kayıt bu olduğundan, 3 ayrı stüdyoda ve onlarca ses mühendisi ve benzeri pozisyonlarda çalışan kişiyle çalışılmış, ve harika bir ürün sunulmuş önümüze tüm bunların neticesinde. Özel sesli Elize Ryd’i dinlemek ise her zaman büyük bir keyif.

Tüm albümü çok beğendim, ama “Song for Jolee” ve “Veritas” şarkıları biraz daha ön planda benim için. Bazı albümleri “şu şarkı şöyle, bu şarkı böyle” şeklinde tanıtmayı sevmiyorum aslında ve bu albüm onlardan biri. KAMELOT için yeni bir dönem başladı, ve çok güçlü de bir başlangıç oldu bu. Roy Khan’ın da umarım sağlığı sıhhati yerindedir ve bıraktığı mirasın bu denli özenle ve iyi muhafaza edilip, üstüne de katıldığını görmek onu memnun ediyordur. Şu anda Conception dinliyorum, ne güzel bir gruptu o da. Keşke Khan müzik endüstrisine o grupla dönse, ortalığın bir tozunu attırsalar Ostby ile.