Ege TEKMEN

Kimi gruplar yaş durumlarından, müzikal heves değişiminden, kimi de ticari kaygılardan ötürü yaptıkları müziği sakinleştiriyor.

Anathema mesela, onlar eski “böğürükçü”.

Ama gel gör ki şu anki halleri nasıl! dredg’de bu klasmandan işte.

Demolarında “bağıran adamlar” var.

Dredg benim için her zaman özeldir.

Ticari kaygı gütmeden, pek anlaşılmayan, anlaşıldı mı da bırakılmayan müzikler yapıyorlar benim gözümde.

Lakin, 2011 yılının Mayıs ayında öyle bi albüm çıkardılar ki, grubun hastaları olarak “Acaba?!”lara boğulduk.

Yıllar boyunca progresif, alternatif ve büyük “se”li Sanatsal işlere imza attıktan sonra, durduk yere “Dark Pop yapıcaz şindi” triplerine girdiler.

Deli mi bunlar?! Büyük kumar, çok düşünmeye gerek yok. Günümüz sektörüne yavaş yavaş yerleşmeye başlayan “Her albümde farklı konsept, her konseptte farklı tür. Bol risk, bol fan kaybı/kazanımı.” olgusunun bir kısmı olduğunu düşünememiştim açıkçası.

Çünkü belirttiğim gibi kendi türü içinde gayet verimli, mutlu adamlardı bunlar, ne oldu ki bunlara?!

“Aman, bunlar da piyasaya oynamaya başladı” sesleri yükseldi haliyle. Kısmen katılıyorum bu duruma. Fakat Drew Roulette’in albümü dinleyip, pipe’ından çektiği teaserlar, yok efendim masadaki kanlı sıçanlar pek de piyasaya yönelik değil. Neyse, bunları geçelim, kafam bozuluyor.

“Chuckles & Mr. Squeezy” garip bir albüm. Pop desen değil, art rock desen hiç değil. Dan The Automator’ın prodüktörlüğünü yaptığı albüm aslında bir takım hoş fikirleri içeriyor. “Down Without a Fight” gibi gereksiz bir şarkı varken, “Before It Began” var mesela. Yer yer çok mainstream ama bazen de deneyselliklerle dolu. Fanların iki albümdür düzenlenmesini beklediği “The Ornament” var yine. Eski dredg sound’una yakın. Bir şekilde homojenize edilmiş çorba anlayacağınız.

Şarkı düzenlemeleri çok başarılı. “Bayık” tek bir an bile yok. Albümü aslında sevmemin nedeni bu. Sıkıldım mı açıyorum, güzel zaman geçiriyorum. Dan The Automator’ın etkisi bunlar tabii. Fakat, tüm olumlu yanları geride bırakırsak ciddi bir boşluk var. Albümü her açtığımda “Neden dredg’den böyle bir müzik dinliyorum ki ben?” demekten kendimi alamıyorum. Opeth’in sevgili “Heritage”ının aslında bi yan proje ürünü olması gerektiği polemiklerinden nefret eden bendeniz, bu albümün kesinlikle Gavin Hayes ve Drew Roulette’in yan projesi olması gerektiğini düşünüyorum. Zira Mark Engles ve Dino Campanella’nın albümdeki etkisi sıfır. Dredg ‘in davul kıranı, business kaslısı Dino, arkada “tısı-tısı” yaparken Mark, 12 yaşında eline gitar almış amatör bir çocuğun çalabileceği kalitede melodiler tıngırdatıyor. Bu noktada da yapılan müzik türünün yeniliğe kapalılığı devreye giriyor, beni üzüm üzüm üzüyor.

Bu arada grubun albüm çerçevesinde attığı en güzel adım şöyle; “The Thought Of Losing You” klibi için Alex Pardee isimli sevdiğim saydığım hatta taptığım sanatçıyla çalıştılar. Kendisi aslen akrilik ressamı olsa da, ekibiyle birlikte enfes bir iş çıkarmış. Hatta orataya çıkan video, hayatımda izlediğim en iyi kliplerden biri. Bu arada Alex Pardee’yi, In Flames’in “A Sense Of Purpose”ının kapağından hatırlayabilirsiniz. Nefis.

Kısaca toparlamak gerekirse, bu albüm fanlar için değil. Ani heves, olmadı bi geçiştirme albümü zaten. Grubun gidişatından endişe duyanlara katılıyorum. Buna rağmen müzisyenlerin değişik çalışmalara girişmesine sıcak baktığım için albümü seviyorum. Eh, artık “Peeping Tom” gibi başarılı “pop” yapan grupları dinleyesiniz geldiyse, buyurun diyorum.