Hayatımızı daha renkli, dünyamızı daha güzel, daha canlı yapan, bize yaşama sevinci veren kimi öğeler vardır. Bir sevgili, çok sevilen ama uzun süredir görüşülememiş olan dostla yapılan uzun soluklu bir sohbet, ilk maaş ile yakın çevrenize aldığınız hediyeler bunun en güzel örneklerindendir mesela. Bu güzellikler yaşadığımız hayatı bir anda bambaşka bir boyuta taşımasa da, çoğu zaman hayatın tüm olumsuzluklarına rağmen, küçük bir tebessüm oluşturmayı başarır yüzümüzde. Fakat, hayat her zaman bu kadar şirin değildir.
Bazen öyle anlar gelir ki, gerçekten hayatınız açısından dönüm noktası değerindedir. Saatlerce, belki günlerce onu düşünürsünüz. Bunu sizin dışınızda bu kadar önemseyen de yoktur pek. Gerek arkadaşlarınızla, gerek ailenizle konuyu paylaşıp, fikirlerini sorduğunuzda söyledikleri şey ‘’Senin hayatın, sen ne karar verirsen arkandayız’’ ya da bunun türevlerinden biri olur genellikle. Hâl böyle iken, insanın fikirleri çok fazla değişir. Hem de öyle fazla değişir ki, olay kişinin kendine olan güvensizliğine kadar gidebilir. Her insan evladında yoktur bu, ama olanlarında ise oldukça yoğun bir takıntıdır. Bu takıntı yüzünden çoğu şeyi yapmakta geç kalır ve sürekli pişman olurlar. Daha doğrusu, verdikleri kararların arkasında durabilecek bir yapıları olmadığı için, sürekli bir pişman olma eğilimi halindedirler. Örneğin; birkaç gün önce ciddi anlamda bir karar almış ise, ertesi gün mutlaka büyük bir pişmanlık yaşıyordur. Aradan bir müddet daha süre geçtiğinde ise, ‘’Oh be, iyi ki böyle yapmışım’’ rahatlığıyla dolaşıyor ve bu kısır döngüyü devam ettiriyordur.
Hayal kırıklıkları:
Aylardan Ekim. Sabahın 9’undan bu yana devam eden bir yağmur var dışarıda. Hani, anlam veremediğiniz halde içinizin pır pır ettiği anlar vardır ya, o günlerden birisini yaşıyorum şu an. Elimde ki kalemlerle arka fonda çalan parçanın ritmine eşlik ediyorum, kedimle dans ediyorum, bunun gibi tonla salakça şey yapıyorum sabahtan beri. Mutluyum. 1 aydır ölümüne beklediğim halı saha maçı için sadece dakikalar sayıyorum. Son 65 dakika falan olsa gerek. Birazdan arkadaşlarımın kapıya dayanacağından emin olduğumdan, kalan azıcık boş vaktimi de TV izleyerek geçirmeyi umuyor ve uzanıyorum ki; sadece 3 dakika, 3 dakikacık sonra telefonum çalıyor. Cevap veresim de yok hiç. Zar zor sehpaya uzanıp, telefonu elime alıyorum.
‘’+Efendim dayı.
(Naber, napıyorsun, nasıl gidiyor hayat vs.)
-Müsait misin oğlum?
+Iıım evet dayı.
-Dükkana kadar gelsene bir. Naci amcanlar gelmiş, gitmeden seni de bir görelim diyorlar.
+Eee tabii, 15 dakikaya kadar ordayım dayıcığım.’’
Söz konusu başkaları olduğunda her türlü bahaneyi üretip, olaylardan yırtmalarını sağlayabiliyorken, niye kendim için aynı şeyi yapamıyorum diye paralıyorum kendimi. Hızla kıyafetlerimi değiştirme işi ile uğraşırken gözüm aynaya kayıyor. Az önce evin içerisinde taklalar atan adamdan eser yok. Kötü bir anı olarak kalıyor akıllarda.
Pişmanlıklar:
Üzerimde öyle bir üşengeçlik hâli var ki bugünlerde, artık bana zarar vermeye başlıyor. Silkelenip kendime gelmeliyim, bunun farkındayım ama hâlâ neyi bekliyorum bilmiyorum. Hayatımın hiçbir evresini bu kadar boş ve anlamsız geçirmemişimdir herhalde. Yapmam gereken şeyleri yapmak yerine sürekli erteliyorum ve bundan dolayı içim çok huzursuz. Beynimin bir köşesinde sürekli gerçekleştiremediğim, yapamadığım, söyleyemediğim şeyler geziniyor. Her yerde o düşüncelerle karşılaşıyorum. Okulda, çarşıda, evde ve özellikle yastığa başımı koyduğumda… Üzücü elbette ama sadece canım sağ olsun demekle yetiniyorum.
Mutsuzluklar:
İşin ilk günü. Her birey gibi yeni bir ortam ve yeni arkadaşlar edineceğim için sevinçten içim içime sığmıyor olmalı değil mi? Ama olmuyor. Evden ayrılışımın üzerinden geçen ilk 24 saatin verdiği burukluğa rağmen, beklentileri karşılamak adına sahte bir tebessüm ile dolaşıyorum tüm gün. Eminim ki birazdan telefonum çalacak ve yarı ağlamaklı ses tonuyla annem nasıl olduğumu soracak. Telefonumu kapasam, daha fazla telaş yapacağını bildiğimden her şeyi olabildiğince doğallığına bırakıyorum. Ve birkaç dakika sonra…
Keşke diyorum… Keşke şu an iş yerinde zilyon tane ilaç hazırlamak yerine, küçük ama sıcacık odam da, ailem ile vakit geçiriyor olsaydım.
Gülümsemeler:
2012’in ilk saatleri. Gece 2 falan olsa gerek. Evden 3 ay uzak kalmamın ardından tekrar yatağımda tepinebiliyor olmak mutluluk verici. Pencereden dışarıyı seyrediyorum bir süredir. Her taraf bembeyaz kar… Hâlâ da yağıyor. Zaman zaman tipiye dönüşüyor rüzgâr şiddetini artırınca. Pencere aralığından giren rüzgârın uğultusu, sanki bir şeyler fısıldıyor kulağıma. Sesi net duyabilmek için camı açtığımda buz gibi bir hava… Yüzüm kaskatı kesiliyor. Hemen kapıyorum pencereyi.
Salona doğru adımlıyorum yavaş yavaş. Her zamanki gibi ‘’Simon’’ (kedim) etrafta koşuşturuyor. Bayağı büyümüş kerata. Bıraktığımda 3 aylık falandı. Kucağıma alıp, içeri doğru ilerliyorum. Bayağı da ağırlaşmış. Ama hâlâ tüyleri yumuşacık. Salona girer girmez cam kenarındaki Mp3 çalarım gözüme çarpıyor. Bir sandalye ile birlikte pencerenin kıyısına çörekleniyorum hemen. Gecenin bu saatine rağmen cadde hâlâ insan kaynıyor. Kulaklıklar kafaya geçtiğinde bir mutluluk kaplıyor içimi… Gülümsüyorum.
Sayılı kez dinlediğim, her şarkısında ayrı bir anım olan, belki de hayatıma direkt olarak etki etmiş sayılı albümlerden birisini; ‘’Ashes Against the Grain’’i başlatıyorum bir kez daha. Çalmaya başlayan müzik bir şeyler düşünmeye itiyor beni. Düşünüyorum… ‘’Acaba bugüne kadar başıma gelen tüm olumsuzluklar da bu tepkileri vermeli miydim?’’ Bilmem. Bilemiyorum. Daha önceleri , hep yanımda iyi bir dost olarak yer almış, kötü zamanlarımın vazgeçilmez yoldaşı olan ‘’Agalloch’, bu kez anılarımı canlandırmaya başlıyor gözümde. Kahve doldurmak için mutfağa yöneliyorum. Belli ki bu gece uzun olacak…
Kadro John Haughm: Vokal, gitar, davul
Don Anderson: Gitar
Jason William Walton: Bas
Chris Greene: Davul
Şarkılar 1. Limbs
2. Falling Snow
3. This White Mountain on Which You Will Die
4. Fire Above, Ice Below
5. Not Unlike the Waves
6. Our Fortress Is Burning... I
7. Our Fortress Is Burning... II - Bloodbirds
8. Our Fortress Is Burning... III - The Grain
9. Scars of the Shattered Sky (Our Fortress Has Burned to the Ground)
Ben de bu albümle Agalloch ile tanışmıştım. Dinlemeye kıyamadığım albümler kategorisinde , sanki sürekli dinlersem o büyü kaybolacak diye korkuyorum.
Yazı çok güzel olmuş, kendimden bir şeyler yakaladığım için de ayrıca mutlu oldum. Geçtiğimiz hafta içinde “Pale Folklore” albümünü dinlerken siteye baktım ve “Ashes Against The Grain” albümünün kritiğinin olmadığını gördüm, ben mi karalasam acaba bir şeyler derken yazıyı görmek gülümsetti beni :)
Benim grupla tanismam Pale Folklore ile olmustu ve giristeki She Painted Fire.. sarkisi baya bi aklimi almisti o zamanlar. Bu albume ve Mantle e uzun bi sure yanasmadim heralde Pale Folklore kadar iyi olamazlar diye.. Buyuk salaklik.. Iki albumde ezdi gecti beni.
Ozellikle bu albumun sonundaki ucleme.. Kelimeler yetersiz..
böyle bir albüme verilen puana bak yazıklar olsun kim düşürdüyse. yahu nasıl bir kişiliktir adam oturmuş kafasına göre 1′e basıp duruyor. tabi görünce üzülüyor insan ama öbür yandan diğerinin zavallılığını düşünüyorum. versinler, verdikleriyle kalırlar; bu puan bu albümün ne değerini düşürür ne de yerin dibine sokar ya da başarılı yapar sadece 1′e basan insanlar kendi kendisini tatmin etmiş olur ekran karşısında. rahat uyu kardeşim yatağında düşün, gururlan yaptığınla… zavallı!
Büyük yanlışları oldu bana bunun. Kusursuz yanlışları var. “Atom fiziğine de, profesörlüğe de lanet olsun!” diye gecelerce inlediğimi bilirim. İtlik, düpedüz itlik.
Our fortress ıs burning II bloodbirds şaka bir yana bir parçadan çok daha ötesi. Tez yazılası doktora yapılası bir sanat eseri. İnanılmaz bir duygu patlaması.
Grubun dağılma haberinden sonra merak edip dinledim ve bu vesileyle grupla tanışmış oldum. Gerçekten çok başarılı albüm, demek ki bir zamanı varmış dinlememin. Keşke daha önce dinleyebilseydim…
Yıllardır metal dinlememin en büyük sebebi, şu albümün yarısı kadar hissederek yapılmış başka bir albüm var mı onu bulmak. Kelimelerle anlatılamayacak bir deneyim ne mutlu bunu 10 yıldır yaşayan bizlere
Efsane bir albüm atmosferik black metalin mihenk taşı en iyi albümlerinden biridir bir diğer albüm ise yine Agalloch’un The Mantle diyebilirim. Atmosferik black metalin mihenk taşı metal müziğin ise tartışmasız en ağır, dopdolu kült albümlerinden biridir. Bu aralar pek dinleyemiyorum Agalloch’u geçmişte dinlerkenki ruh halimi anımsatıyor. Sanki şimdi hayat normal giderken dinlesem saygısızlık yapmış olurum gibi geliyor işte o sebeptendir bir süredir Agalloch albümlerine parçalarına elim gitmiyor. Öyle bir şey ki sanki din olmuş kutsal bir şey haline gelmiş benim için açıp dinlesem en büyük günahı işlermişim gibi geliyor sanki yasak elmaya el sürmek gibi bir şey.
Hayatımın albümlerinden birisi. Hissettirdiği şeyler benim için gerçekten çok başka. Bu albümle ilgili olumlu şeyler düşünmeyen bir insanla müzik konuşmam, o derece önemli hissettiriyor kendisini.
(8.97/10, Toplam oy: 204)
Loading ...
Agalloch ile tanışma albümü.Falling Snow’u her dinleyişimde gözlerim dolar.Müthiş bir yapıt.
Mükemmel albüm.
Ben de bu albümle Agalloch ile tanışmıştım. Dinlemeye kıyamadığım albümler kategorisinde , sanki sürekli dinlersem o büyü kaybolacak diye korkuyorum.
Yazı çok güzel olmuş, kendimden bir şeyler yakaladığım için de ayrıca mutlu oldum. Geçtiğimiz hafta içinde “Pale Folklore” albümünü dinlerken siteye baktım ve “Ashes Against The Grain” albümünün kritiğinin olmadığını gördüm, ben mi karalasam acaba bir şeyler derken yazıyı görmek gülümsetti beni :)
İnsanın gününün içine eden mükemmel bi albüm. Sırf bu yüzden 5 kere dinlemişliğim yoktur.
Yıllar boyunca dinlediğim neredeyse tek albüm. Kusursuz, başyapıt.
Benim grupla tanismam Pale Folklore ile olmustu ve giristeki She Painted Fire.. sarkisi baya bi aklimi almisti o zamanlar. Bu albume ve Mantle e uzun bi sure yanasmadim heralde Pale Folklore kadar iyi olamazlar diye.. Buyuk salaklik.. Iki albumde ezdi gecti beni.
Ozellikle bu albumun sonundaki ucleme.. Kelimeler yetersiz..
Kelimeler yetersiz kaldı şimdi.
Our Fortress Is Burning… II – Bloodbirds hayatımda dinlediğim en iyi 5 şarkı arasına girer sanırım, öyle mükemmel, öyle bayılıyorum.
22.01.2012
@havitetty, en iyi x. diyemem ama ben de ölüp bitiyorum ona. manyak bi şey.
22.01.2012
@havitetty, Bende en iyi diyemem ama beni ağlatmayı başarmış 3 şarkıdan biridir. Muazzam bir atmosfere sahip gerçekten.
Agalloch benim kendime sakladığım gruplardan yalnızca biri.
Bu albümü de manipüle ederek puanını düşürmüşler ya daha ne diyeyim !?
Reklam olacak biraz ama :Hammer ‘a LP si gelmiş cillop gibi arşivlik duruyor.Para bulun abi bana
4-5-6-7 nolu şarkıları fazla alkollüyken dinlemek tehlikeli…+18
böyle bir albüme verilen puana bak yazıklar olsun kim düşürdüyse. yahu nasıl bir kişiliktir adam oturmuş kafasına göre 1′e basıp duruyor. tabi görünce üzülüyor insan ama öbür yandan diğerinin zavallılığını düşünüyorum. versinler, verdikleriyle kalırlar; bu puan bu albümün ne değerini düşürür ne de yerin dibine sokar ya da başarılı yapar sadece 1′e basan insanlar kendi kendisini tatmin etmiş olur ekran karşısında. rahat uyu kardeşim yatağında düşün, gururlan yaptığınla… zavallı!
Büyük yanlışları oldu bana bunun. Kusursuz yanlışları var. “Atom fiziğine de, profesörlüğe de lanet olsun!” diye gecelerce inlediğimi bilirim. İtlik, düpedüz itlik.
Our fortress ıs burning II bloodbirds şaka bir yana bir parçadan çok daha ötesi. Tez yazılası doktora yapılası bir sanat eseri. İnanılmaz bir duygu patlaması.
dinlerken ne olup bittiğini asla tam olarak algılayamadığım sihirli albümlerden biri. böyle sihrin amınakoyim.
Ah ulan AH!!!
Albümü daha dinlemedim, ama kritik hayatımda okuduğum en güzel yazılardan biri
Grubun dağılma haberinden sonra merak edip dinledim ve bu vesileyle grupla tanışmış oldum. Gerçekten çok başarılı albüm, demek ki bir zamanı varmış dinlememin. Keşke daha önce dinleyebilseydim…
Yıllardır metal dinlememin en büyük sebebi, şu albümün yarısı kadar hissederek yapılmış başka bir albüm var mı onu bulmak. Kelimelerle anlatılamayacak bir deneyim ne mutlu bunu 10 yıldır yaşayan bizlere
kelimeler kifayetsiz kalıyor bu albüm karşısında.
Efsane bir albüm atmosferik black metalin mihenk taşı en iyi albümlerinden biridir bir diğer albüm ise yine Agalloch’un The Mantle diyebilirim. Atmosferik black metalin mihenk taşı metal müziğin ise tartışmasız en ağır, dopdolu kült albümlerinden biridir. Bu aralar pek dinleyemiyorum Agalloch’u geçmişte dinlerkenki ruh halimi anımsatıyor. Sanki şimdi hayat normal giderken dinlesem saygısızlık yapmış olurum gibi geliyor işte o sebeptendir bir süredir Agalloch albümlerine parçalarına elim gitmiyor. Öyle bir şey ki sanki din olmuş kutsal bir şey haline gelmiş benim için açıp dinlesem en büyük günahı işlermişim gibi geliyor sanki yasak elmaya el sürmek gibi bir şey.
ara ara ziyaret edip tam anlamıyla domaldığım albüm. insanın bunu dinlemesi için çok ciddi çöküşler görmesi gerekiyor. Bu gece de o gecelerden…
08.09.2023
@Necrobutcher, Ben ciddi çöküşlerde de dinleyemiyorum. Öyle bir albüm. Korkuyorum dinlemeye.
Yıllar sonra şarkı listesine baktım da yok yok kesin simülasyondayız. İnsan varlığı böyle bir albüm yapamaz. Hiç mantıklı gelmiyor.
Hayatımın albümlerinden birisi. Hissettirdiği şeyler benim için gerçekten çok başka. Bu albümle ilgili olumlu şeyler düşünmeyen bir insanla müzik konuşmam, o derece önemli hissettiriyor kendisini.