“Metal dünyası son 10 yılda Opeth’in amma ekmeğini yedi arkadaş” serimizin yeni bölümüne hoş geldiniz. Mevzubahis grubun kendisine o kadar hasta olmasam da genelde Opeth göndermeli gruplara özel bir zaafım olduğundan dolayı bu Opeth etkilenimli grupları daha dikkatli takip ediyorum fark ettiğiniz üzere (fark etmediyseniz de fark edin, sevin-sayın beni ühühü). Genelde benim ilgimi çeken Opethian (bunu bir yerden arakladım ama nereden acaba) gruplar Opeth’in ilk dönemine öykünen Progresif Black/Death Metal grupları oluyordu önceden, ancak incelemenin kahramanı olan grup Leprous’un esas yakın durduğu Opeth dönemi daha ziyade yakın dönem -Progresif Rock alakalarının ayyuka çıktığı- Opeth dönemi. Dolayısıyla Opeth’in ilk dönemleri gibi bir beklenti içine girmeyin, burada hedef kitlemiz açık fikirli progresif metalciler ve biraz da avangard metalciler, yani son yılların moda tabiriyle progresif ekstrem metal insanları.

Öncelikle şunu söylemek istiyorum, Leprous Norveçli bir grup. Herhangi bir Norveçli progresif grup dinlemişliğiniz varsa aslında grubun müziğindeki avangard etkilerini az buçuk tahmin edebilirsiniz. Misal bunların memleketlileri Winds grubuna hafif benziyorlar diyebiliriz progresif metal yaklaşımı açısından, tabi Winds’in kökenindeki neoklasik misyonunu bir kenara bırakırsak. Ama esas andırdıkları/öykündükleri proje, “mighty” Ihsahn. Ihsahn’ın solo proje kariyerindeki tek konserinde Leprous’un kendisine eşlik ettiğini veya grubun klavyecisi/vokalisti Einar Solberg’in Emperor reunion’unda konserlerde klavyeleri çaldığını söylersem kafanızda bir resim oluşur sanıyorum Leprous’un genel yaklaşımı açısından. Buna bir de son dönemin prog rock etkilenimlerini cozurtmuş Opeth’ini eklersek ortaya çıkan albüm “Tall Poppy Syndrome” oluyor.

Tabi Ihsahn, Opeth güzel şeyler bunlar, ancak albüm kendi çapında hoş olsa da “ahan da yeni Opeth bu”, “Ihsahn varisini bulmuş” dedirtecek bir ışık saçmıyorlar ne yazık ki. Bunda devamlı “şuradan etkilenmiş buradan etkilenmişler” dedirtmelerinin etkisi olsa da esas mevzu tabii ki şarkı yazımında.

Karşılaştırırken baz aldığımız kişiler Ihsahn ve Mikael Akerfeldt gibi bu konuda coşmuş gitmiş insanlar olduklarından dolayı beklentileri düşürmek zorunda kalıyoruz tabii, böyle olunca fena bir yerde durmuyor gençler, ki harbiden gençler daha. Şimdiden progresif/duygu yoğunluğu dengesini tutturmayı becermişler mesela, ancak şarkıların uzunluğu içinde kayboluyor insan; her ne kadar dikkat çeken “duygulu” kısımlar olsa bile. Enstrüman şovu yaptıkları progresif, hafif caz etkili kısımları da çok başarılı bulduğumu söyleyemeyeceğim, hani araya parça atıp kaçıyorlar gibi bir durum var şarkılarda.

Finali yaparsak neticede vatandaşların iyi-kötü kıvırdıkları tarzın güzelliğini ve bu tarzı sevenlerin “denizden babam çıksa yerim abi” açlığını düşünürsek piyasada iş yapar bu arkadaşlar. Hatta hafif Norveç usulü avangard hallerini severseniz hastaları olmanız işten bile değil. Ama ben şimdilik “gelecek vaad ediyorlar” diyorum, albümü de progresif metalde yeni tatlar arayanlara ısrarla tavsiye edip çekiliyorum.

sambalici