Bazı klişe metal müzik muhabbetleri vardır. Bunlar ezbere bilinir ve ısrarla yapılmaya devam edilirler. Bu muhabbetlerin en çok tekrar edilenlerinden birisi, popüler ve çok sevilen bir grubun yeni albüm çıkartmasının ardından, albümü beğenmeyenlerin beğenenlere “Bu albümü x adlı grup çıkartsaydı beğenmezdin” demesidir.

Pek sık olmasa da bu durumun tersine de rastlanıyor müzik dünyasında. Yani “Bu albümü x adlı yeni bir grup çıkartsaydı beğenirdin” tarzı geyiklere de zaman zaman girebiliyoruz. Misal bu yıl çıkan ve itin götüne sokulan Morbid Angel – “Illud Divinum Insanus” benim açımdan ikinci duruma cuk oturan bir albümdür.

Aborted, klasik metal türlerini dinleyenler tarafından hor görülüp, ekstrem müzik severler tarafından ise sevgi ve ilgi ile takip edilen brutal death metal türünün en popüler gruplarından biri. Belki de en popüleri. Bunun en büyük sebebi, grubun “The Archaic Abattoir” albümü ile başlayıp, az sonra bahsedeceğim “Strychnine.213” albümü ile tavan yapan melodikliğidir. Bu değişim sayesinde Aborted, brutal death metal ve death/grind dinleyicilerinin tekelinden çıkıp, metalcore, deathcore ve melodik death metal severlerin de takip ettiği bir grup haline geldi.

“Goremageddon: The Saw and the Carnage Done” albümü ile tanıyıp, “Engineering the Dead” ve “The Purity of Perversion” albümlerini keşfetmemle beraber hastası olduğum, tişörtlerine, CD’lerine paralar akıttığım bir gruptur Aborted. “Goremageddon: The Saw and the Carnage Done” sonrasında gelen “The Archaic Abattoir” albümündeki değişimi o kadar olumsuz algılamamamın sebebi melodikliğin yanında kullandıkları hardcore soslu kısımlar olsa da, bir sonraki albümleri “Slaughter & Apparatus: A Methodical Overture” ile bir Aborted sever olarak bu melodiklikten rahatsız olmaya başladığımı daha yoğun hissettim ve her yeni Aborted albümünü beklerkenki sevincimin yerini bir tedirginlik kaplamaya başladı. Şu an için grubun son albümü olan “Strychnine.213” de bu tedirginliğimi haklı çıkartmıştı.

Albümde aynen doğan görünümlü şahin misali bir brutal death metal görünümlü melodik death metal durumu söz konusu. Albümün başlangıcından bitişine kadar süren bu melodiklik bazen had safhaya ulaşıp, Ophiolatry On A Hemocite Platter şarkısında olduğu gibi blast beat ve breakdown’larla süslenmiş bir Dark Tranquillity şarkısı tadı verebiliyor. Albümde asla kötü denemeyecek, hatta hoş sayılabilecek gitar sololarına rastlıyor olsak da, bu soloların zırt pırt girmesi ve gereğinden fazla uzun tutulmuş olması dinleyiciye baygınlık geçirtebiliyor.

Albümün olumlu kısımlarına gelirsek, bu kadar vasat bir albümün üzerinde fazla duran muhteşem bir davul performansı göze çarpıyor. Trigger the Bloodshed ve The Order of Apollyon gruplarındaki dudak uçuklatan performanslarıyla tanınan 1989 doğumlu davulcu Daniel Wilding, albümü eski Aborted hayranları tarafından çöpe dökülmekten kurtarmış desek pek yanlış olmaz. Albümdeki diğer artılar ise ara ara karşımıza çıkıp rahat bir nefes almamızı sağlayan breakdown’lar, gayet başarılı bir artwork ve güzel icra edilmiş bir Pantera coverı olarak sıralanabilir.

Aborted’ın böyle bir albüm yapmasındaki etken (ya da etkenler) Century Media Records ile albüm çıkartmaya başladıktan sonra bozması mı, yoksa albümün çıktığı sene Sven’in dünyalar cicisi Miri Milman ablamız ile dünya evine girmesi mi (evliliğin erkekler üzerindeki olumsuz etkileri vol. 635810) tam olarak bilemiyorum ama bu albümün Aborted’a daha çok dinleyici kazandırdığı su götürmez bir gerçek.

İlk paragrafta bahsettiğim “Bu albümü x adlı yeni bir grup çıkartsaydı beğenirdin” geyiğinin %100 geçerli olduğu “Strychnine.213”yi, yeni kurulmuş bir melodik death metal grubu çıkartmış olsaydı büyük ihtimalle çok beğenirdim, ama söz konusu olan grup Aborted olduğu için beklentiler şu albümdekinden maalesef çok farklı. Her ne kadar eski Aborted takipçileri benimle aynı fikirde olsalar da, eğer daha önce Aborted dinlemediyseniz ve brutal death metale mesafeli yaklaşıp, “melodik death metal için ölürüm” diyorsanız, bu albüme şans tanıyın. Büyük ihtimalle çok beğenip keyifli dakikalar geçireceksiniz.

Aborted’ı hâlâ çok sevdiğim ve yeni albümlerini heyecanla beklediğim için “Strychnine.213”ye bol torpilli bir puan verip sözlerimi noktalıyorum.

ismail vilehand