Sıkı sıkıya bağlı olduğunuz grup hiç beklemediğiniz bir iş yaptığında, onlara olan güveninizden dolayı az da olsa kendinizi sorgularsınız ya, Robin Hood klibini izlediğimde yaşadığım duygu işte buydu. Kendi kendime “Edguy’ım sorun sende değil bende galiba” dedim.

Sonra biraz daha dinleyip, ara verip tekrar göz attığımda –zira emek verilen bir şeyi kolayca harcamak yakışık almaz- artık sorunun bende olmadığına emindim. O kadar bayağı bir şarkıya çekilmişti ki klip, inanamamıştım. Üzerine bir de albümün açılış şarkısı olmuştu. Bu tarz bir başlangıç insanda kötü bir ilk izlenim yaratıyor ve insanı şüpheciliğe düşürüyor. Bu nedenle bu tarz durumlarda sakin olup albüme zaman vermekte fayda görüyorum.

Robin Hood felâketinin ardından albüm gerçek yüzünü göstermeye başlıyor. Nobody’s Hero gibi capcanlı bir şarkıyla sanki asıl açılışı yapmış gibi saldırıyor kulaklara. Ardından gelen Rock of Cashel şaheseriyle ise albüm 4 puanlık bir sıçrama yapıyor. Edguy önceki albüm “Tinnitus Sanctus” ile tarz olarak biraz daha hard rock/rock opera havalarına yaklaşmıştı. Eski zangır zangır Edguy gitmiş, daha Avantasia etkilenimine bürünmüştü. Bu deneyim başarıyla sonuçlanmıştı çünkü barındırdığı şarkıların her biri güçlü yapıtlardı.
Peki “Age of the Joker“ öyle mi?

Hayır. Sanki Avantasia’dan arta kalan şarkıların toplandığı, gitarların neredeyse tatile çıktığı bir albüm.
Albüme ilgili kafamda genel ve daha ayrıntılı sorular var. Örneğin, neden şarkıların çoğunda breakdown bölümleri birbirinin bu kadar benzeri? Ya da neden Breathe ve Two out of Seven hemen hemen aynı girişe sahipler? Üstelik Two out of Seven çok güzel bir şarkı olmasına rağmen.

Tamam bunlar belki benim uydurmalarım ama asıl aklımdaki soru şu: Tobi’nin şarkı söylemesi için bu kadar çok yere ihtiyacı var mı? Davulların bu kadar kolay, gitarların bu kadar baştan savma olmasına lüzum var mı? Bu sorunların grubun melodik yapısıyla ilgili olduğuna inanmıyorum. Intro’yu yapıp kenara çekilen gitarların çokluğu insanı rahatsız ediyor. Ben bunları şarkılar kolay akılda kalsın diye yapılan hareketler olarak görüyorum.

Edguy benim için apayrı bir yere sahiptir ve onu çok seven bir dinleyicisiyim ama bu albümdeki sürekli korolar, sürekli nakaratlar artık onu bir Metal grubu olmaktan uzaklaştırıp pop olmaya çalışan yeni yetmelere çevirmiş. Öyle ki Two out of Seven’ın sonunda sanki nakarattan sıkılmış gibi melodiyi bozmadan “What the fuck, Suck my Cocks, When i wank at the bank…” gibi sözler söylemeye başlıyor.

Tüm müziklerin bestesini Tobi yapmış olsa da bu gir grup albümü olmamış ve keşke Tobias Sammet’in solo albümü olsaymış. Güzel şarkılar, duygulu eserler barındırsa da benim beklentilerimi karşılamayan bir albüm oldu. Siz de bir göz atın, belki farklı düşünürsünüz. İyi dinlemeler.