Özgür DURAKOĞULLARI

Söz konusu NIGHTWISH gibi, STRATOVARIUS gibi, ne bileyim ICED EARTH gibi gruplar olunca, ya sevme ya da sevmeme durumundan başka pek “marjinal” konumlarda olmuyor dinleyenler. Neden mi?

Bana sorarsanız bu grupların pek risk almadan, suni albümler çıkarmalarıyla daha alakalı bir durum. Ben şahsen “Nightwish’in şu dönemine taparım, şu dönemini de hiç sevmem” gibilerinden şeyler diyenlere hemen hemen hiç rastlamadım. Tarja ayrıldıktan sonra bile, facebook yeni arayüze geçtiğinde “eski facebook’u istiyoruz “diyen bir grup insanın anlık tepkisi gibi tepkilerden öte, kitlesel, veya uzun döneme yayılan hareketler olmadı. Zaten zamanla “Dark Passion Play” albümünü öyle tepkiler gösterenler bile albümü benimsedi. Gerçi benimseyemeyenler, Nightwish = Tarja diyenler de yok değil, ama azınlıktalar diye düşünüyorum.

Ben Nightwish’i seven biriyim. Öyle çok bayılmıyorum, ama severim. Neden sevmeyeyim ki? Çok geniş bir oktavda olmasa da, sesini dramatik nüanslar veren bir yapıda kullanabilen ana vokalist Tarja, enstrümantalistliğinin yanında harika da vokal yapan Hietala, güzel besteler, total olarak bakarsak da hoş bir müzik sunuyorlar.

Albümdeki parçalar genelde hemen akılda kalacak biçimlerde oluşturulmuş ve kaydedilmiş. Örneğin Nemo’nun, Wish I Had an Angel’ın nakaratları daha ilk dinlemelerde akılda kalıyor. Aslında benim bu grubu sevmem, müzikal zevkime biraz ters orantılı diyebilirim. Zira teknik olarak progresif olmayı hak eden bir grup değiller, ya da bir “Rust In Peace” kadar teknik olarak da gelişkin bir müzikleri yok grubun. Ama bazen gönül işidir işte bu durumlar, insanız sonuçta gönlümüz ZERO HOUR’a da konabiliyor, NIGHTWISH’e de.

Mısra – nakarat, mısra – köprü – nakarat yapılarının dışında çok progresif beste örüntüleri yok grubun. (Her grup progresif olacak, olmazsa kötü olacak anlamından ziyade, bu duruma vurgu yapma sebebim grubun nedense “progarchives” sitesinde prog gruplar arasında görülmesinden başka bir şey değil.) Gitar soloları da pek var denemez. Therion kadar güçlü koro kemanlar, koro vokaller de yok. İşte dediğim gibi, gönül işidir Nightwish sevmek. Başkasına da “şu yüzden seviyorum” şeklinde anlatmak zordur. Tarja desek, kadının sesi bence öyle eşsiz falan değil. Hietala’yı biz erkekler sadece vokaliyle değerlendirebiliriz (Hatunlar hasta adama tabii.). Benim bu grubu överken kullandığım yegane koz, klavye string tonlarıdır her zaman. Çok özgün, güçlü string tonları var.

Albümden Nemo bir klasik, ruh dolu enfes naiflikte ve etkileyicilikte bir parça. Wish I Had An Angel da değişik ritmik yapısı ve nakarat vokalleriyle fark yaratan başka süper bir şarkı. Dead Gardens ise, Romanticide ile birlikte, Nightwish’in en “metal” şarkılarından biri. İki parçanın da sonlarında kafamıza distortionları adeta çiviyle çakıyorlar. Creek Mary’s Blood ise başka bir ruh dolu parça. Ghost Love Score ise epik film müziği tadında giren uzun ve zengin bir parça. Grup sanırım hep karanlık nereye kadar, az da epik takılalım diyerek böyle bir parça yapmış.

Finler’in önemli gruplarından birinin albümünden bildirdim, bir dahaki sefere kadar, hoşçakalın siz sevgili pasifagresif ailesi.

Ha bir de, o Nemo’nun klibindeki yapay kar ne kadar deterjansı bir formda değil mi?