Yazıya, daha önce başka bir albüm için yazdığım bir kritiğin giriş kısmından bir paragrafı kopyalayarak başlıyorum.

“Şeytan, metal içerisinde sıklıkla kullanılan bir kavram. Olumsuz ve karşıt bir olgu olmasının yanı sıra, hayal ürünü oluşunun verdiği gizem sayesinde bu müzik içerisinde her yola gelen bir yapısı var bu boynuzlu arkadaşın. Bu tür soyut kavramlara intiba etmeyen bir insan olarak, şeytanın kültürel ve psikolojik yansımalarını, dinsel olanlardan daha çekici ve daha gerçek bulduğumu söyleyebilirim. Şeytan; kötülüğün, yasağın, insanın içinde bulunan özelliklerden bize kötü gelen ve toplumsal anlamda kabul edilmeyenlerinin yüklendiği, kısacası aslında biz olmamıza rağmen suçu attığımız tu kaka bir anti kahraman olmasından mütevellit, gayet çekici bir konsept olarak göze çarpıyor. Belki de biraz uzaylılar olgusu gibi; var olduklarını bilmiyoruz, ancak olma ihtimalleri daha çekici geliyor. Şeytan da öyle; aslında elbette ki gerçek değil, ama olsaydı daha havalı olurdu gibisinden bir durumu var.”

Bu düşüncemin ışığında diyebilirim ki; bu tarz şeytansal konseptler söz konusu olduğunda, olayı ekstremleşerek yansıtanlardansa, bu şeytan olgusunu daha mistik, sade, bağırmadan ve hatta hafif gülümser bir şekilde yansıtan yapıtları daha inandırıcı ve kendini bilir bulurum. Misal DARK FUNERAL tarzı bir şeytancılıktansa, hmm… Evet. GHOST tarzı bir şeytancılık.

GHOST geçen sene çıkardığı bu ilk albümü Fenriz tarafından övülünce adını duyuran ve akabinde son ayların adı en çok anılan grupları arasına giren bir oluşum. İçindeki müzisyenlerin kimliklerinin tümüyle gizli olduğu GHOST’ta, rivayete göre WATAIN ve REPUGNANT’tan elemanlar yer alıyormuş, ancak bunun doğruluğuna dair bir bilgim yok. GHOST, 70′lerden geliyormuşçasına bir duruşa sahip, görünüşlerinden şarkı sözlerine, müziğin kendisinden albüm kapağına kadar her şekilde şeytana saygı duruşunda bulunan bir melodik heavy metal grubu. Son derece retro bir tarzı modern bir tınıyla icra eden GHOST, NWOBHM ve doom metalin mucitlerini bir potada eriten, icrası basit, çok kolay dinlenir, ancak sıradan gözükmesine rağmen yaratılması birikim ve zeka isteyen besteler yapan bir grup.

Kapağını 1979 yapımı kült korku filmi Salem’s Lot‘tan alan “Opus Eponymous” (Kendi adını taşıyan eser), sözlere dikkat etmeyen bir radyo DJ’inin farkında olmadan Satanizm propagandası yapacağı düzeyde eşlik edilesi ve radyo dostu şarkılar içeren bir yapıt. Albümle ilgili okuyacağınız pek çok yorumda rastlayabileceğiniz MERCYFUL FATE, KING DIAMOND, BLUE ÖYSTER CULT, PENTAGRAM, COVEN, WITCHFINDER GENERAL gibi isimler, albümün bundan otuz küsür yıl kadar önce yapılmış gibi gelmesindeki başlıca etki alanları. Ön plandaki davul ve bas kaydı, çok güçlü olmamalarına rağmen “Opus Eponymous”un kendine özgü ve kült olabilitesi yüksek havasını yaratan esrarengiz gitar tonu, albümün bir şekilde farklı durmasına ön ayak olan unsurlar. Ancak elbette ki GHOST’u GHOST yapan en önemli eleman, Papa Emeritus takma adıyla albümde cirit atan vokalist arkadaş. KING DIAMOND ile ilişkilendirilmesine rağmen, Papa Emeritus’un vokallerinde DIAMOND’ın çıktığı yüksek oktavların esamesi okunmuyor. Zaten o da o tarz bir zorlamaya hiç girmiyor. Albümde ne bir böğürtü, ne bir çığlık, ne de bir bağırma var. Normalde durağan olarak nitelenebilecek, ancak olumsuz anlaşılacak bu kelimeyi hiç de o şekilde yansıtmayacak düzeyde bir uyumla albümü alıp götüren bir yorum tercih edilmiş.

Şarkılar, az önce de dediğim gibi sadece ve sadece şeytandan bahsediyor. Ancak bunun yapılış şekli, GHOST’u bir karikatür olmaktan bir şekilde kurtarıyor. Klavyeci arkadaş, artık her kimse, albümdeki ürpertici havayı pekiştiren bir kullanıma gitmiş. Daha çok bir kilise orgu havasındaki klavyeler, albümü henüz dinlememiş çoğu kişinin ürpertici dememle kafasında beliren şeyin çok zıttı bir icra barındırıyorlar. Gitaristler, sadece yazdıkları melodilerin ve soloların yapısından bile ne denli zevk sahibi besteciler olduklarını gösteriyorlar. Ne bir öne çıkma çabası, ne bir gereksiz gerginlik yaratma arayışı. Basit ama tadında bir sertlikle bezeli rifler, çoğu zaman gitardan ayrı takılan ve bu sayede çok güzel bir dinleti sunan bas gitar, kısacası albümdeki her şey bu tarz bir atmosferin yaratılmasına en iyi şekilde hizmet etmek için yazıldıklarını belli eden unsurlar.

Şeytan, kilise orgu, ürpertici gibi ifadeler, muhtemelen çoğu kişinin aklına black metalvari bir atmosferi getirebilecekse de, “Opus Eponymous”un şeker gibi nakaratları, birilerini kurban etmeyi anlatırken bile takındığı muzır ve bıyık altından tebessümlü havası, albümü farklı kılmaya, GHOST’un adından bu denli bahsedilmesini makûl kılmaya yetiyor.

Üyeleri kim bilmiyoruz, belki her biri yılların tecrübesi müzisyenler; ancak her hâlükârda “Opus Eponymous”un çok başarılı bir ilk albüm olduğu su götürmez bir gerçek. Böğürtüler, çığlıklar, amansız davullar, yırtıcı gitarlar ve en korkunç ve tehditkâr olmak için bir taraflarını yırtan bunca grubun arasında GHOST’un yaptığı görünürde minimal, içerikte büyük bu müzik, elbette ki onları ilerde adı daha çok anılan gruplar arasına sokacaktır. Ne yaptıklarını çok iyi bildikleri ortada olan altı kişinin yarattığı “Opus Eponymous”u, eski tarz heavy metal sevenler başta olmak üzere, kendini sürekli ekstrem şeyler dinlemek zorunda hissetmeyen “herkese” öneririm. Bakarsınız bir gün Tarkan veya Lady Gaga dinleyen kız kardeşinizi bile kendi kendine Satan Prayer’ın nakaratını mırıldanırken bulursunuz.