Özgür DURAKOĞULLARI

Geleneksel progresif metalde Dream Theater etkilenimi adeta kaçınılmazdır. Ama bu etkiyi minimumda tutup, epey özgün iş yapan gruplar yok mudur? Vardır elbet, hatta var; işte Thought Chamber.

Metale bulaşmış, hatta metal adına, aslen caz ve klasik müziğe düşkün olmasına rağmen, kayda değer işler yapmış Michael Harris gerçekten de üstün bir müzisyen. Belki son dönem gruplarından ünlü shred’ci Rusty Cooley’in gitarlarını üstlendiği Outworld grubuyla bu topluluğu karşılaştırdığımda neden Thought Chamber’ı seçtiğimin sebebi aradaki gitarist farkıdır.

Görüşlerine değer verdiğim bir arkadaşım, yapabildiğini her daim gözlere sokan shredder’lara nazaran, kompozisyonlara, kompozisyonun gerektirdiklerine uygun, uyumlu ve dozunda hız-teknik gibi hünerlerini ortaya çıkarabilen gitaristleri tercih ettiğini söylemişti. Ben gitardan o kadar anlamam, ama davul ve vokal bazında düşününce de onu çok haklı bulduğuma karar vermiştim. Örneğin Terry Bozzio’nun yeri geldiğinde en hızlı davulcuları kıskandıracak sürat ve teknikteki kısımları aynen bu arkadaşımın dediği biçimde sololarında yer bulur. Davul sololarında bile böyle bir ölçülülük daha lezzetli, ya da daha bitirici iken; bir beste içersinde de bestenin gerektirdiği ölçüde, abartıya kaçmadan shred-atak-scream gibi adrenalin arttırıcı atraksiyonlara başvurulması gerekir bence. Dozunda bırakmak, kıvamı tutturmak, abartıya kaçmamak, eşeğin bi tarafına… aman neyse tamam anladınız siz.

İşte bu ölçülülük “Angular Perceptions”da cidden tam kıvamında. Sacred Treasure’dan başlayan, tüm parçaların iskeletini oluşturan gitarlar o kadar muazzam, ilham verici ki; şaşırıyorsunuz. Ama Michael Harris’in annesinin klasik, babasının da caz müsizyeni olduğu bilgisini de işin içine kattığımızda “Ha demek ki ondaaaaaaaaan…” dememiz olası.

Vokallerde ise Enchant isimli enfes grubun frontman’i, genç kızların sevgilisi Ted Leonard var. Çok volümlü, dik ve güçlü bir ses kullanma stili olan bir vokalist. Yer yer haddinden fazla delici ve volümlü söylüyor, ama kendisine has çok güzel ses rengi ve üstün tekniğiyle dikkat çeken bir vokalist kendisi. Sacred Treasure, A Mind Beyond ve A Legend’s Avalon parçalarını dinlemeniz onun hakkında belli bir fikrinizin oluşmasına yetecektir. Scream atan bir vokalist değil, ama “bağırıyor” bazen. Benim beğendiğim bir profesyonel ses kullanıcısı ne olursa olsun.

Baslara, davullara ve klavyelere ayrı parantez açmayacağım, birer ikişer cümleyle bahsedeyim gene de bu paragrafta. Progresif metal’den isteneni veriyorlar 3’ü de. Özellikle davullar bir hayli güzel. Türden istenen sofistikelikte yazılmışlar, dinamik ve teknik şekilde icra edilmişler. Baslar da keza çok teknik, yer yer öne çıkan biçimde kurgulanmış ve icra edilmişler. Klavye, geleneksel prog metal’den alıştığımız kadar önde ve baskın değil. Pek akılda kalıcı klavye bölümleri yok. Anca Sacred Treasure’da gitar ve klavye soloları atışmaları aklımda kalmış. Onun dışında genelde dolgu malzemesi olarak kullanılmış synth’ler. Yani aslında lafı dolandırıp durdum, asıl demek istediğim: bol bol klavye, synth var albümde ama gitarların gölgesinde kalıyor, akılda kalıcılıkları pek yok. Teknik olarak da çok dikkat çekmiyor klavyeler.

Intro dışındaki tüm parçaları seviyorum, intro da fena değil ama klişe olmuş biraz. Sacred Treasure ve özellikle Silent Shore favori parçalarım. Silent Shore’da Ted sesinin yumuşak boyutunu da göstermiş. Muazzam iyi bir slow parça. İsmi yeter lan zaten. Sessiz sahil, daha ne? Transmigration Of Souls ise Malmsteen’i andırıyor, hem girişteki gitarları hem de sonraki vokal melodileriyle. Albümdeki tüm şarkılar farklı farklı. Söz konusu Michael Harris olunca, kendini tekrar etme gibi bir sorunsal asla söz konusu olmuyor zaten; albümden albüme, gruptan gruba veya bir albümdeki parçadan parçaya olsun fark etmiyor, adam kendini hiç tekrar etmiyor.

Özetlersek, çok iyi bir gitarist ve albüm dinlemek isteyen prog metal sevenleri bu düşünce odasına bekliyoruz. Başımızın içinde, aman üstünde yerleri var.