“Morspırinsipiyumest!” İstiklal Caddesi’nde falan bıçkın görünümlü bir gencoya bu grubun adını hızlıca söylerseniz, “ne diyon lan sen” şeklinde bir cevap almanız ve akabinde “şşş akıllı ol”lar eşliğinde bir tepişmeye dahil olmanız oldukça olasıdır. Latince’de “Death is the beginning” demek olan Mors Principium Est, SRÇ dostunuzun en sevdiği Finlandiyalı grup olma özelliğini taşıyor. İki önceki debut’leri “Inhumanity” ile muazzam bir başlangıç yapan ve kanımca 2000’li yılların şu ana kadarki en sağlam melodik death metal albümlerinden birine imza atan grup, ardından da müzisyenlik bazında türdaş gruplardan ne derece üstün olduklarını gösteren “The Inborn”u çıkarmıştı. Gitaristlerin virtüözite düzeyindeki enstruman kabiliyetleri ve harmonik çift gitar olayının cıvığını çıkaran yüzlerce grubun aksine köküne kadar teknik ve kompleks rif ve melodileriyle farkını hemen belli eden Mors Principium Est, böylece belli bir kitlenin en sevdiği gruplar arasına adını yazdırmıştı. Şu an yazmakta olduğum üçüncü albümlerinin kaydı biter bitmez, neredeyse tüm şarkıları yazan asıl eleman Jori’yi kaybeden grup (yanlışlardasın Jori!), geleceği adına tedirginlik veren bu gelişmeyi umarım yara almadan atlatır. Diğer gitarist Jarkko’nun “hani fakir ama onurlu bir gitarist vardı” tadında gaza gelip “Jori gitti Mors bitti” diye düşünenleri yanıltması en büyük dileğimiz.

Grup “Liberation = Termination”da, adeta “The Unborn II”yi yapmış diyerek albüm incelemesine başlayalım. Önceki albümlerdekilerden de vahşi, dudak uçuklatan sololar; saniyede on altı notanın basıldığı hayvani rifler; dur kalklı staccato ritimler, vokalist Ville’nin kimi zaman Ihsahn’ın o nefis çatlak sesini anımsatan vokali, önceki albümlere oranla artan blast beat kullanımı ve tabii ki atmosfer oluşturucu acıklı klavyeler. Gitar çalan ve melodik death metale ilgi duyan herkesin ağzından salyalar akıtacak bir gitar ziyafetinin ağzımıza burnumuza sokulduğu albümde, grup fazla bir açılım getirilemeyecek kalıplaşmış müziklerinde yapabilecekleri tek değişim yolunu kullanmış ve daha teknik, daha zor çalınan, daha “müzisyen” bir müzik yapmış. Şimdi burada durup, neden Mors Principium Est’in en sevdiğim gruplardan biri olduğunun cevabını verelim; zira grubun “olayı” da bu sebepten kaynaklanıyor.

Tamam, sayısız grup zor, kompleks şeyler çalabilir, şarkının bir yerinde durup “onu nasıl çaldın ulan hayvan herif?” gibisinden anlamsız tepkiler vermemize neden olan rifler, sololar yazabilir. Ama Mors Principium Est ve benzer kalitedeki grupları iyi yapan şey, işte bu zor ve teknik bölümlerin göze sokulma amacı taşımadan, şarkının en önemli yeri olmadan yazılmış ve çalınmış olmaları. Yani besteler içlerinde kompleks bölümler içermiyorlar, aksine bu kompleks bölümler şarkıların tümünü oluşturuyorlar. Misal az önce bahsettiğim saniyede on altı nota basılan rif bile herhangi bir şarkının vokal arkası verse rifi olmaktan ibaret. Yani Mors Principium Est’te hiçbir şey gözümüze sokulmaya çalışılmıyor, hiçbir zaman gitaristlerin “şöyle zor, karmaşık bir rif yazayım” diye düşündükleri aklınıza gelmiyor. Aynı mükemmel uygulamanın “hatta daha da iyi oturtulmuşunu” şahsım için kült mertebesindeki Kanadalı grup Quo Vadis için de söyleyebilirim.

Açıkçası “Liberation = Termination”ın grubun bugüne kadarki en sıradan albümü olduğunu düşünüyorum, ama tabii yine sayısız grup, bu albümün de yanına bile yaklaşamaz. Ben her şarkıda dibimi düşüren bir şeyler bulduysam da, kanımın en çabuk ısındığı parçaları “Finality”, “Cleansing Rain” ve “Sinners Defeat” olarak sıralayabilirim. Melodik death metalden ve üstün müzisyenlik barındıran ekstrem şeylerden hoşlananlar, Mors Principium Est’i mutlaka duymalılar.