Melodik death metalin köpeği olan bir insan olan şahsım, türün 2000′lerin başında girdiği kısır döngüden ziyadesiyle rahatsızdı. Formüllerin, kalıpların kucağında gezen melodik death metal, sanki içerisine bir yenilik sokulamazmışçasına, aynı vasat fikirler içinde debelenip duruyordu.
IN FLAMES ve DARK TRANQUILLITY gibiler kendilerini yenileye ve bu döngüden sıyrılmaya çalışadursun, yeni kurulan bir sürü genç grup da ya tutan formülleri aynen kopyalıyor, ya da bu kopyalama ve fikirsizliği “ustalarımıza saygımızın bir göstergesi olarak algılayın” ayağına bir kılıf içerisinde sunuyorlardı.
“Türe yeni bir şey katma amacımız yok; zamanında yapılan, yıllardır süregelen melodik death metali çok sevdiğimizden biz de aynısını yapıyoruz” şeklinde etiketlenip sevimlileştirilen bu mentalite, beraberinde, ilk andan tebessüm ettiren, ancak uzun vadede dinlenirliği azalan, sıradan albümler deryasına yol veriyordu.
Bu döngüden çıkmaya çalışan ve sonradan “modern metal” olarak anılan bir uydurma tür oluşmasına vesile olan grupların başında gelen SOILWORK de, melodik death metalin zincirlerinin kırılması adına önemli bir rol üstleniyordu. Melodik death metalin sevimli yüzünü daha da radyo dostu yapan grup, bu sayede kitlesini genişlettikçe genişletiyordu.
Doğal olarak, artık death metalle uzaktan yakından alâkası olmayan bu müziğe sırtını dönen bir kitle de vardı. SOILWORK ve izinden giden gruplar (mesela IN FLAMES) büyüyedursun, adeta zamanında nu metale yönelik tepkinin daha minimal bir benzeri de bu yeni tarz için peydahlanıyor ve dinlenirliği kolaylaşan bu gruplar, bırakın death metali, kimileri tarafından metal olarak bile değerlendirmeye alınmaz oluyordu.
Yeterince uzattım farkındayım; nihayet konumuza girebiliyoruz. İşbu sebeple, trend olmasından mütevellit ilgi çekiciliği had safhada olan SOILWORK’vari modern melodik agresif müziğin üstüne, daha ekstrem, daha teknik, daha progresif elementler katarak eldeki bu tutmuş formülü bir sonraki basamağa taşıyacak grupların çıkması da kaçınılmazdı. SCAR SYMMETRY, bu grupların başında geldiğini bağırırcasına çıktı ilk albümü “Symmetric in Design”la.
Özet geçelim, “Symmetric in Design” olumlu yaklaşılan ama çoğunlukla da SOILWORK’çülük oynanmakla itham edilen bir ilk albüm olarak öne çıktı. Albüm bence de iyiydi, ancak bir olağanüstülük barındırmadığı da açıktı. Grup elemanlarının hepsinin üstün yetenekli oluşu bir yana, beste konusunda daha gelişmeleri gerektiği de ortadaydı. “Symmetric in Design”ı yeterince diledim, ancak orta karar bir etkilenme eşliğinde albümü ender dinleyeceğim albümler arasına koyup SCAR SYMMETRY’yle olan ilişkimi ılımlı bir yerde konumlandırdım.
“Symmetric in Design”dan sadece bir yıl sonra bir şey oldu.
Yazının girişini bu kadar uzun tutmamın sebebi, “Pitch Black Progress”in bunca yıllık müzik dinleyiciliğimde ilk dinlemede beni en çok dumur eden, hayran bırakan, aklımı alan birkaç albümlerden biri olmasıdır. Albümlerden demiyorum bakın birkaç albümden biri diyorum. Belki ilk onda, belki ilk beşte.
Bunun sebebini gerçekten bilmiyorum. Başka birinin 8, 9 verebileceği bir albümken, benim için “Pitch Black Progress” içindeki her notanın, her saniyenin kusursuz olduğu bir şeye dönüşmüştü; ilk dinlemeden.
Böylesi subjektif bir kafa yapısında albümü nasıl yorumlarım bilmiyorum, o yüzden kritiğin amacına hizmet etmesi adına, “iş icabı” biraz bahsedeyim.
“Pitch Black Progress” bence kusursuz bir albüm. Öyle ki, “”Destroy the Opposition” ve “Destroy Erase Improve”la birlikte hayatımda en çok dinlediğim üç albümden biri. Nedir albümü böyle mükemmel yapan? Bir kere tür ayırt etmeksizin, yoruma açık olmayacak düzeyde muazzam bir vokal performansı var. Christian Alvestam, hem clean hem brutal vokalde kelimenin tam anlamıyla bir tanrı. Akılda kalıcılık konusunda çok az rakibi olduğuna inandığım nakaratlarla dolu, vokal yazımı açısından çok çok başarılı bir performans söz konusu.
Diğer tarafta, gitarlar da türe yeni kapılar açacak düzeyde yaratıcı bir rif, melodi ve bence en önemlisi solo icrası sunuyorlar. Albümdeki her solonun böylesine aşmış olmasını tarif edecek kelime bulamıyorum. Gitaristler enstrümanlarında gerçek birer virtüöz havasındalar ve neredeyse sürreel deneilecek bir performans sunuyorlar. Bu bağlamda, besteler de her yönleriyle muazzam bir güce sahipler. Öylesineyi bırakın, ortalamanın çok çok üstüne çıkmayan tek bir şarkı dahi omadığını düşünüyorum albümde.
Görüldüğü üzere, üstteki son iki paragraf gibi hiçbir işe yaramayan, övgü sıfatı geçidinden öteye gitmeyen sayfalarca şey söyleyebilirim; hepsi beyhude.
Albüme yüklediğim anlam ve albümün beni yakaladığı sıradışı yer ve zamanın da etkisiyle “Pitch Black Progress”e verdiğim değer, muhtemelen albümün gerçekte sahip olduğu hayvanlığın bile üstünde; bu sebepten daha fazla uzatmak niyetinde değilim. Aşağıdaki yorumlarda albümün abarttığım düzeyde olmadığını, sadece iyi olduğunu, yahut grubun bundan daha iyi albümler yaptığını söyleyenler olacaktır, gayet normaldir.
Ama bende durum bu. Çıktığı günden bu yana, yani son 5 yıldır albümü en azından iki üç kez dinlemediğim tek bir hafta dahi olmadığını da söyleyerek, üstüne bir de dünyada bu albümü benden daha fazla seven birisi olabileceğinden şüphe ettiğimi de belirterek, daha ziyade kendim için yazmış gibi olduğum bu yazıyı noktalıyorum.
“Kusursuz bir albüm” deyip neden 9,5 verdin derseniz, albüm benim için zaten notlar üstü, ama içimde hâlâ Alvestam’ın günün birinde gruba dönmesine ve SCAR SYMMETRY’nin bundan da iyi bir albüm yapmasına dair boş bir umut olduğunu söyleyerek, huzurlarınızdan çekilirim.
Kadro Jonas Kjellgren: Gitar
Per Nilsson: Gitar
Henrik Ohlsson: Davul
Kenneth Seil: Bas
Christian Älvestam: Vokal
Şarkılar 1. The Illusionist
2. Slaves to the Subliminal
3. Mind Machine
4. Pitch Black Progress
5. Calculate the Apocalypse
6. Dreaming 24/7
7. Abstracted
8. The Kaleidoscopic God
9. Retaliator
10. Oscillation Point
11. The Path of Least Resistance
12. Carved in Stone
13. Deviate from the Form
Yazı çok güzel ve yalın, aynı zamanda bilgilendirici ve düşündürücü. Ustaca, ama anlaşılırlık veya öğreticilik motivasyonuyla yazıldığı da belli…
Death metal ile alakam cidden çok az. Eminim kaçırdığım, dinlesem belki bayılacağım çok fazla iyi albüm / grup vardır bu tarzda. Scar Symmetry’i bildiğim için kendimi şanslı sayıyorum. Ama ben bu grubun son 2 albümünü daha çok seviyorum. Yakayıcılık, veya özgünlükten öte, öyle melodiler var ve bunlar öylesi uygun bir soundla sunulmuş ki, böyle adeta farklı ruhani boyutlara açılan bir kapıdan sızan spiritüel bir ışık ruhumu sarıyor gibi oluyor bazı anlarda. Ama bu albümün daha odaklı, kararlı ve özgün olduğu fikrinde olduğumu da söyleyebilirim. 8 verdim gitti.
İncelemeyi yazanla okurlar arasında albüm notu konusunda bir çekişme var sanki. İnceleyici 9,5 verince, okur kafadan hadi lennn diyip 1′i basıyor galiba.
Valla Ahmet’in her sözüne katılıyorum bu albüm hakkında. Gerek vokal melodileri gerekse riff yazımı konusunda kendini aşmış bir albüm bu ve Alvestam’ın ayrılmasıyla da bu grup bitti gözümde.. Neyse sadece “Kaleidoscopic God” parçasını dinleyin diyorum sadece yedi dakikalık bir müzik ziyafeti, içinde her türden riffi ve yeniliği barındıran muhteşem bir parça. 10/9.5 gelsin benden de.
@Ugur, bunu sadece ghost prototype II’nun yumuşak kısımlarında çıktığı yüksek oktavlardan dolayı diyosun di miiiiiii, eveeeeet, biliyoruuuuuuum ondan diyosuuuuun.
(uyuz cocuk taklidi yaptım ama yazarak tam belli olmuyo sanki)
@Ahmet Saraçoğlu, ehehehe yok valla sadece o değil.yani Ghost prototype II faktörü de var tabi de genel itibariyle o albümdeki vokal performansını daha çok seviyorum.Belki düz vokal kısımların daha ağırlıklı olmasındandır.
Ulan bugün eve gelirken içimde bir sızı oldu, nedense kötü bir şeyler olduğunu hissettim. Aklıma Scar Symmetry’ye dair bir şeyer geldi ama ne olduğunu anlayamadım. Eve bi geldim Pitch Black Progress yazılmış. “Hayınsın Ahmet” diyemeyeceğim tabii ki zira yazmak istememin üzerinden 8 ay geçti hala yazamamıştım. Artık yazılmalıydı, helal olsun.
Albüme gelirsek, zaten Scar Symmetry en sevdiğim grup, ilk 3 albümün her notasına kurban olabileceğim, kanımı akıtabileceğim kadar hastasıyım kendilerinin. Gerçekten hiçbir yorum yapamayacağım, saf övgüden ve boş konuşmadan öteye gidemem çünkü. Yalnız albümü Ahmet’ten daha çok sevdiğim konusunda bir iddiam var, isterse kapışırız.
@Berca B., yazıyorum diye mail attım ama, habersiz yazmadım yani. :)
En çok sevme konusunda bi sınava tabi tutulabilecegimizi sanmıyorum, o yüzden, sen de mutlaka çok seviyorsun, ben de çok seviyorum deyip bırakalım. Ama tabi ben bariz bicimde çok çok daha fazla seviyorum dünyadaki herkesten.
chris ses tellerini aldırsa eos tişörtü hatrına gene sırtımda taşırım. şaka bi yana chris brutalde tüm camiadan çok çok önde. tartışmam. cleande de benim ilk üçümdedir, bunu tartışırım görecelidir. ama ikna ederim merak etmeyin:)
bu albüme ekşi sözlükte rasgele gezerken denk gelmiştim, ciddi ciddi metal müzik dinlemeye başladığım ilk zamanlar. ahmet abi (bey?, reyis?) bayağı bişeyler yazmıştı hakkında. 3. entryde bir sürü grup ismi yazıyor görebileceğiniz gibi, ama aralarında avenged sevenfold’da yazıyordu. o sıralar fena da dinliyordum avenged sevenfoldu. yüzsüzlük yapıp ahmet beye (brainworm) mesaj attım, dedim ki “abi avenged sevenfold ne alaka manyak mısın, açıkla bana”. sonra haklısın, neden yazdığımı hatırlayamadım minvalinde bişeyler yazdıydı. benim bu albümle hikayem böyle başladı. evet ahmet abi o çocuk bendim.
o günden beri bu albümün köpeğiyim, bi heartwork’teki bir de bu albümdeki sololarda dibim düşer. sonuç olarak benden bi 10 çalışır.
@bloodshower, negzelmiş. ben de sonradan hatırladım, lan ben zamanında bu albüm için sözlüğe bi şeyler yazmıştım diye. şimdi bakınca çok kötü geliyo sözlüğe yazdığım şeyler, zaten 3 yıldır falan da bi şey yazmıyorum. ama baya insanla tanışıldı sözlük sayesinde. hatta PA yazarlarının bazılarını da oradaki yazılarından “avladım”, hiç tanışıp etmeksizin. :)
sololar konusunda hakkaten çok garip bi tarzı var bu arkadaşların. kalıp dışından çalıyorlar. solo içi melodileri, dur kalkları falan, 4-5 notada anlıyosun adamların yaptıkları şeyi çok iyi bildiğini.
@Ahmet Saraçoğlu, gerçekten bir virtüözlük var. örneğin the illusionist’de 3:20 deki o saliselik dur kalkı her duyduğumda, ecnebilerin eargasm dediği şeyi yaşıyorum. gerçekten öncesinde ve sonrasında rastlamadığım kadar güzel solo yazıyorlar. ama niye çok arka plandalar anlayamıyorum, isimlerinden çok bahseden olmuyor. bence en az bi alvestam kadar (belki daha fazla) ilgiyi-saygıyı hak ediyorlar.
@Ahmet Saraçoğlu, “hatta PA yazarlarının bazılarını da oradaki yazılarından “avladım”, hiç tanışıp etmeksizin.” bu arada ben de onlardan biriyim, gitarla ilgili öneriler verirken araya sıkıştırmıştın. sonrası böyle işte.
albümü yeni dinlemeye başladım. Şimdilik the illusionist’e ısınabildim baya. ama diğer şarkılar tam oturmadı bünyeye. bilemedim yani şimdi ama the illusionist’te çok farklı bir hava var.
The Kaleidoscopic God’da 4.43′teki riff birden death metalden hard rockvari bir şeye dönüşüyor, bir değişiyor ama bunu hiç istifini bozmadan yapıyor. İşte tam orda önümdeki yoğurtlu iskenderin üstüne bir de ‘cossss’ diye tereyağı dökülmüş gibi hissediyorum. Böyle mükemmel bir geçiş olamaz ve bunun gibi daha tonlarca şey var. Bu sene Pitch Black Progress ve Holographic Universe albümlerini onlarca kez döndürdüm. O kadar dolu albümler ki ne Scar Symmetry’nin diğer albümlerine ne Alvestam’ın diğer işlerine bakmaya başlayabildim. Sabaha kadar övsem bitiremem bu iki albümü.
ulan Alvestam itini de çok özlemişim şaka maka. “12.04.2011 at 20:53″ de yazdığım yorum üzerinden 8 sene geçmiş. fikrim hiç değişmedi.
dan swanö ile crimson ii’yi yeniden kaydetseler (tüm enstrümanlar baştan kaydedilecek, vokalde sadece alvestam olacak falan), müzikal anlamda hayattan başka bir şey istemem.
(8.43/10, Toplam oy: 133)
Loading ...
Yazı çok güzel ve yalın, aynı zamanda bilgilendirici ve düşündürücü. Ustaca, ama anlaşılırlık veya öğreticilik motivasyonuyla yazıldığı da belli…
Death metal ile alakam cidden çok az. Eminim kaçırdığım, dinlesem belki bayılacağım çok fazla iyi albüm / grup vardır bu tarzda. Scar Symmetry’i bildiğim için kendimi şanslı sayıyorum. Ama ben bu grubun son 2 albümünü daha çok seviyorum. Yakayıcılık, veya özgünlükten öte, öyle melodiler var ve bunlar öylesi uygun bir soundla sunulmuş ki, böyle adeta farklı ruhani boyutlara açılan bir kapıdan sızan spiritüel bir ışık ruhumu sarıyor gibi oluyor bazı anlarda. Ama bu albümün daha odaklı, kararlı ve özgün olduğu fikrinde olduğumu da söyleyebilirim. 8 verdim gitti.
İncelemeyi yazanla okurlar arasında albüm notu konusunda bir çekişme var sanki. İnceleyici 9,5 verince, okur kafadan hadi lennn diyip 1′i basıyor galiba.
Valla Ahmet’in her sözüne katılıyorum bu albüm hakkında. Gerek vokal melodileri gerekse riff yazımı konusunda kendini aşmış bir albüm bu ve Alvestam’ın ayrılmasıyla da bu grup bitti gözümde.. Neyse sadece “Kaleidoscopic God” parçasını dinleyin diyorum sadece yedi dakikalık bir müzik ziyafeti, içinde her türden riffi ve yeniliği barındıran muhteşem bir parça. 10/9.5 gelsin benden de.
Scar Symmetry’nin en iyi albümü.Christian Älvestam’ın değil ama.Älvestam’ın en iyi albümü Holographic Universe.Anladınız siz onu.
12.04.2011
@Ugur, bunu sadece ghost prototype II’nun yumuşak kısımlarında çıktığı yüksek oktavlardan dolayı diyosun di miiiiiii, eveeeeet, biliyoruuuuuuum ondan diyosuuuuun.
(uyuz cocuk taklidi yaptım ama yazarak tam belli olmuyo sanki)
12.04.2011
@Ahmet Saraçoğlu, ehehehe yok valla sadece o değil.yani Ghost prototype II faktörü de var tabi de genel itibariyle o albümdeki vokal performansını daha çok seviyorum.Belki düz vokal kısımların daha ağırlıklı olmasındandır.
mükemmel bir albüm. 9/10
Ulan bugün eve gelirken içimde bir sızı oldu, nedense kötü bir şeyler olduğunu hissettim. Aklıma Scar Symmetry’ye dair bir şeyer geldi ama ne olduğunu anlayamadım. Eve bi geldim Pitch Black Progress yazılmış. “Hayınsın Ahmet” diyemeyeceğim tabii ki zira yazmak istememin üzerinden 8 ay geçti hala yazamamıştım. Artık yazılmalıydı, helal olsun.
Albüme gelirsek, zaten Scar Symmetry en sevdiğim grup, ilk 3 albümün her notasına kurban olabileceğim, kanımı akıtabileceğim kadar hastasıyım kendilerinin. Gerçekten hiçbir yorum yapamayacağım, saf övgüden ve boş konuşmadan öteye gidemem çünkü. Yalnız albümü Ahmet’ten daha çok sevdiğim konusunda bir iddiam var, isterse kapışırız.
10/10.
12.04.2011
@Berca B., yazıyorum diye mail attım ama, habersiz yazmadım yani. :)
En çok sevme konusunda bi sınava tabi tutulabilecegimizi sanmıyorum, o yüzden, sen de mutlaka çok seviyorsun, ben de çok seviyorum deyip bırakalım. Ama tabi ben bariz bicimde çok çok daha fazla seviyorum dünyadaki herkesten.
chris ses tellerini aldırsa eos tişörtü hatrına gene sırtımda taşırım. şaka bi yana chris brutalde tüm camiadan çok çok önde. tartışmam. cleande de benim ilk üçümdedir, bunu tartışırım görecelidir. ama ikna ederim merak etmeyin:)
mükemmel bir albüm.
scar symmetry davulcusunun artık olmayan theory in practice’in de davulcusu ve vokalisti olması nasıl bi şeydir.
bu albüme ekşi sözlükte rasgele gezerken denk gelmiştim, ciddi ciddi metal müzik dinlemeye başladığım ilk zamanlar. ahmet abi (bey?, reyis?) bayağı bişeyler yazmıştı hakkında. 3. entryde bir sürü grup ismi yazıyor görebileceğiniz gibi, ama aralarında avenged sevenfold’da yazıyordu. o sıralar fena da dinliyordum avenged sevenfoldu. yüzsüzlük yapıp ahmet beye (brainworm) mesaj attım, dedim ki “abi avenged sevenfold ne alaka manyak mısın, açıkla bana”. sonra haklısın, neden yazdığımı hatırlayamadım minvalinde bişeyler yazdıydı. benim bu albümle hikayem böyle başladı. evet ahmet abi o çocuk bendim.
o günden beri bu albümün köpeğiyim, bi heartwork’teki bir de bu albümdeki sololarda dibim düşer. sonuç olarak benden bi 10 çalışır.
12.04.2011
@bloodshower, negzelmiş. ben de sonradan hatırladım, lan ben zamanında bu albüm için sözlüğe bi şeyler yazmıştım diye. şimdi bakınca çok kötü geliyo sözlüğe yazdığım şeyler, zaten 3 yıldır falan da bi şey yazmıyorum. ama baya insanla tanışıldı sözlük sayesinde. hatta PA yazarlarının bazılarını da oradaki yazılarından “avladım”, hiç tanışıp etmeksizin. :)
sololar konusunda hakkaten çok garip bi tarzı var bu arkadaşların. kalıp dışından çalıyorlar. solo içi melodileri, dur kalkları falan, 4-5 notada anlıyosun adamların yaptıkları şeyi çok iyi bildiğini.
12.04.2011
@Ahmet Saraçoğlu, gerçekten bir virtüözlük var. örneğin the illusionist’de 3:20 deki o saliselik dur kalkı her duyduğumda, ecnebilerin eargasm dediği şeyi yaşıyorum. gerçekten öncesinde ve sonrasında rastlamadığım kadar güzel solo yazıyorlar. ama niye çok arka plandalar anlayamıyorum, isimlerinden çok bahseden olmuyor. bence en az bi alvestam kadar (belki daha fazla) ilgiyi-saygıyı hak ediyorlar.
12.04.2011
@Ahmet Saraçoğlu, “hatta PA yazarlarının bazılarını da oradaki yazılarından “avladım”, hiç tanışıp etmeksizin.” bu arada ben de onlardan biriyim, gitarla ilgili öneriler verirken araya sıkıştırmıştın. sonrası böyle işte.
14.04.2011
@bloodshower, bi de gorefest soul survivor var oyle her soloda oooff cektiren
14.04.2011
@Emre, Bariz gol.
grubu ilk defa dinliyorum. the illusionist’teki djent rif ve arka plandaki ilginç melodi çok hoş. yazıyı da çok beğendim bu arada.
İlk dinleyişimde beni çarpan ender albümlerdendir.
10/10.
nedense bana, bu adamın clean’lerinde hep bir bluesy tını saklıymış gibi geliyor.
Yazıdaki 3 şarkı bile, grubu benim gibi tanımayanlar için, grubun ve albümün ne kadar iyi olduğunu kanıtlar şekilde çok başarılı.
albümü yeni dinlemeye başladım. Şimdilik the illusionist’e ısınabildim baya. ama diğer şarkılar tam oturmadı bünyeye. bilemedim yani şimdi ama the illusionist’te çok farklı bir hava var.
Kimse Retaliator dememiş mesela, albümdeki en çeşitli vokal performansı o şarkıda mesela. Avestam’ın yeteneklerinin 4 dakikalık bir özeti resmen.
Kusursuz ya bu albüm, çok şey yazasım var ama kritik bayağı anlatmış zaten.
Muhteşem üstü bir albüm, diyecek başka söz yok.
The Kaleidoscopic God’da 4.43′teki riff birden death metalden hard rockvari bir şeye dönüşüyor, bir değişiyor ama bunu hiç istifini bozmadan yapıyor. İşte tam orda önümdeki yoğurtlu iskenderin üstüne bir de ‘cossss’ diye tereyağı dökülmüş gibi hissediyorum. Böyle mükemmel bir geçiş olamaz ve bunun gibi daha tonlarca şey var. Bu sene Pitch Black Progress ve Holographic Universe albümlerini onlarca kez döndürdüm. O kadar dolu albümler ki ne Scar Symmetry’nin diğer albümlerine ne Alvestam’ın diğer işlerine bakmaya başlayabildim. Sabaha kadar övsem bitiremem bu iki albümü.
@Ahmet Saraçoğlu şunu duymuş muydun? çok ilginç değil mi ya?
https://www.youtube.com/watch?v=8GHNZRxD4tI
ulan Alvestam itini de çok özlemişim şaka maka. “12.04.2011 at 20:53″ de yazdığım yorum üzerinden 8 sene geçmiş. fikrim hiç değişmedi.
dan swanö ile crimson ii’yi yeniden kaydetseler (tüm enstrümanlar baştan kaydedilecek, vokalde sadece alvestam olacak falan), müzikal anlamda hayattan başka bir şey istemem.
Aşığım lan bu albüme. Hele hele Retaliator parçasına. OF OF