Avrupa gibi black metal gruplarının zebil gibi olduğu bir kıtada çoğu grup, aktif müzik yaşantısına bir demo ya da EP ile girdiğinde, emek ve heyecanlarının karşılığını, ticari başarıdan ziyade makul bir ilgi çekme ve takdir toplama olarak almak durumunda. Acemiliğin yanı sıra, yenilik getirme hevesi yahut tevazuyu elden bırakmadan sansasyonel bir eser ortaya koymak ve onun sonuçlarını izleme hayalinde olan gruplar veya kişiler, ilk bir kaç eserlerinde, hangi türü icra ediyor olurlarsa olsunlar, başarıya ulaşmada bu basamakları tırmanmak zorundalar.

Sözkonusu acemilik basamakları, Amesoeurs’ün esas kişisi Neige için ALCEST ve sonradan dahil olduğu PESTE NOIRE ile çoktan geride kaldı. İlk eserleri “Ruines Humaines”, hakedilen bir ilgi topladı ve başta ülkeleri Fransa olmak üzere, ulaştığı Avrupa dinleyicisinde özel bir konuma geldi. Bu avantajlarla, üç yıl sonra grup adıyla bizlere sunulan albüm, beklentiyi ne derece karşılıyor?

Çoğu dinleyicide yerli yersiz yaygınlaşan elitist tutum humması ve “Les Legiones Noires” vakasından sonra bünyeleri ele geçiren “scene” elitistliği, kriter bolluğunda zirveye varılmasını sağladı ve her şeye burun kıvırma dalgasını da beraberinde getirdi. Çeşitliliğin her daim faydalı olduğuna inansam da, şahsi kriterlerim, sunulan eserin hangi altyapı ve iddialarla piyasaya sürülmüş olduğu ve grubun alacağı ya da aldığı tepkileri nasıl bir olgunlukla karşıladığına dayalı bir düzlemde seyretmekte. (Bu bağlamda İsmail YK’yı da başarılı bulabilirim, senden hayır gelmez diyenleri başka bir kritiğe, olmadı başka bir kritik sitesine alalım.)

Albümün kayıt kalitesi ve türde zaman zaman beklenilenden farklı olarak son dönemde yerleşik bir hal almış olan “temiz” sound yaklaşımı son derece başarılı şekilde altından kalkılmış hususlar olarak dikkat çekiyor. Bununla beraber sanki modaya uyum sağlarcasına tercih edilmiş olan post punk/rock hatta artık gayet benimsenmiş olan post black metal altyapısı ve buna uygun elementler albüme oldukça hakim. Bunu yapay bir göze sokma ile değil, oldukça başarılı bir prodüksiyon ile tatmin edici şekilde başarmış olan grubun albüm sonrasında belki de tam bu dönüşümden, grubun gidişatına dair uzlaşamamaktan ötürü dağılmış olması üzücü.

5 dakika uzunluğundaki introsu ile gayet dolu dolu başlayan albüm, gerek Neige, gerek Peste Noire’dan aşina olduğumuz kadın vokal ile oldukça yerinde girişler ve muazzam iniş çıkışlarla bezenmiş. Scream vokali az duysak da öz duyuyoruz diyebilirim, öyle canhıraş, olur olmaz yerde bulunmaması itibariyle bir hayli başarılı icra edilmiş. Öte yandan, yüksek perdelerde gezindiğinde pek hazzetmesem de özellikle Heurt parçasında oldukça öne çıkan kadın vokal, şarkı sözlerinden anlayabildiğim kadarıyla “pasif agresif” kişilik bozukluğu olan bir şahsın içsel sıkıntılarını sonuna kadar hissettiriyor. Hezeyanlı saniyelerin sonunda ani fakat keskin olmayan geçişler, albümün başlıca kendine bağlayıcı öğesi konumunda. Bir de abartısız efektlerin desteğiyle, frenk ellerinde “vintage” diye adlandırılan şekilde eda edilmiş olan piyano interlüdü var ki, (“I XIII V XIX XV V XXI XVIII XIX – IX XIX – IV V I IV”; bize bir şeyler anlatmak istiyor) duvarlarda yankılandırılası.

Post-x yapılarının, takip ettiği türün özünden iyiden iyiye ayrışmış olduğunu net bir şekilde algılamamızı destekleyen besteler, bazı parçalarda formüle pop yapılarına göz kırpsa da oldukça yakalayıcı nitelik taşıyorlar. Bayıla bayıla black rock olarak yaftalanabilecek “Amesoeurs” albümü, artık ekmeği bulamadığından değil bıktığından yemeyenler için lezzetli bir pasta tadında.