Dinlerken aklıma bir türün gelmediği ender gruplardan biri NIGHTINGALE. Sınıflamak durumunda kalırsak progresif rock olarak özetlemek en kolayı olsa da, grup bir şekilde saf “müzik” dinlediğinizi hissettiren bir dinginliğe, oturaklılığa, rahatlığa sahip. Belki Dan Swanö’nün güven veren sesinden, belki de grubun hiçbir kasışa girmemesinden, NIGHTINGALE çok rahat ve su gibi akan bir dinlemelik sunuyor.

“I”, The Breathing Shadow üçlemesinin ilk ayağını oluşturuyor olsa da, bu üçlü içinde en son piyasaya sürülen albüm. Grup, triloji neden bahsediyor anlaşılsın diye ilk iki albüm “The Breathing Shadow” ve “The Closing Chronicles”ın sözlerini de CD kitapçığına koymuş. Böylelikle elimizde 26 sayfalık gerçek bir “kitapçık” olmuş oluyor.

“I”, şahsen en sevdiğim NIGTHINGALE albümüdür. Kapaktan da görülen duruluktan mıdır bilmem, “I”ı arka arkaya defalarca dinleyip hiç baymadığımı bilirim. Belki de ortada hem bir sürü şey barındıran, hem de bunu olabildiğince “bağırmadan” yapmasından ötürü fona atıldığında bile sırıtmayacak düzeyde kendini bilir bir müzik olduğu için hissediyorumdur.

“I”a yollanırsak, karşımızda yetmişlerin progresif rock’ından ilham almış ve bunu en saf haliyle modernize etmiş bir albüm buluyoruz. Basit ama yaratıcı rifler; akıllıca yazılmış vokal melodileri; gösterişe kaçmayan, sıcak sololar; yine bir öne çıkarlıkları olmayan ve her zaman şarkıya hizmet eden klavye ve davullar; son olarak da hepsinin üzerini kaplayan eşsiz Swanö hissiyatı.

Dan Swanö’nün kendi elinden çıkan işleri bilenler, sevdiği tınya aşina olanlar, bahsettiğim bu Swanö hissiyatını da anlamışlardır. NIGHTINGALE de bu şekilde; Swanö’ye yatkın olanlara, onun elinden çıktığını ilk notasında belli eden bir tınya sahip. Dolu dolu, suniliğe kaçmayan, pür pak bir atmosfer hakim “I”ın her anına. Cayır cayır olmayan, yormayan, ancak bayıklığa, tekdüzeliğe de bir an olsun kaçmayan bir tını hakim “I”a.

Gerçekten de her şarkısını sevdiğim “I”dan illâ ki bir seçim yapmam gerekirse, açılışı yapan ve nasıl güzel bir şeyle karşılaşacağınızı size ilk andan hissettiren Scarred For Life ile, pek adı anılmasa da en sevdiğim NIGHTINGALE şarkısı olan Remorse and Regret’i söyleyebilirim. O kadar akılda kalıcı rif ve vokal melodileri var ki, tüm bu minimalizm içinde, mükemmel inşa edilmiş ve yaptığı şeyi çok iyi bilen adamlarca yazıldığını belli eden bir şey dinlediğinizi fark etmemeniz mümkün değil.

Biraz daha Dan Swanö’den bahsedip sona yaklaşalım. NIGHTINGALE’de, Tom Nouga takma adını kullanan kardeşi Dag ile birlikte çalan Dan, albümdeki davul ve vokallerden tek başına sorumlu. Dag bası üstlenirken, şarkı yazımı, gitar ve klavye de kardeşler arasında paylaşılmış.

Dan’in bu meziyetleri arasından bence en bahsedilesi olanı, çok güçlü olmamasına rağmen bir şekilde duyan herkesin hemen ısınacağı türde bir doğallığı olan, içinde bir sıcaklık ve tutku barındıran vokali. Çok yüksek notalara çıkmıyor belki, ama ses rengindeki o samimiyet, dinleyiciyi bir şekilde ele geçirmeyi başarıyor. Aynı şekilde gitarda da hiçbir zaman ileri tekniklere geçtiğini görmüyoruz, çünkü geçemiyor. Buna rağmen, bazen tek bir soloyla, vermek istediği duyguyu, içinde bin çeşit gitar tekniğinin bulunduğu bir solodakinden çok daha saf şekilde verebiliyor. Bunun, zaten iyi müzisyen olmanın önemli şartlarından biri olduğunu hepimiz biliyoruz.

Velhasılı kelam, “I” çok “rahat” bir albüm. Odaklanarak dinleyip bir sürü şey alabileceğiniz, bir yolculukta takıp eşliğinde uyuyakalabileceğiniz, gitarınızı amfiye takıp eşlik edebileceğiniz, kendinizi Dan’le düet yaparken bulabileceğiniz, kısacası etiket ihtiyacı duymayan, saf, “müzik” bir albüm.

Ben çok seviyorum, grubu bilmeyip de yazıdaki şarkıları beğenenlere de tavsiye ediyorum.