Power metalde ortalamanın üstündeki gruplardan biri, hemen dibimizde faaliyet gösteren FIREWIND. Elbet çığırlar açmayan, ancak power metalin güzel yapıldı mı tadından yenmeyen cayır cayır, saf halini pek bir güzel icra eden bu komşi grup, son albümü “Days of Defiance”ı da kısa bir süre önce çıkardı.

Gus G. OZZY’nin gitaristi olunca albümün baya bir gecikeceğini düşünüyordum ama Gus FIREWIND’i boşlamadı ve şu an patlayan şöhretinden de yararlanmak adına albümü çıkardı. Gus G.’nin şu an dünyada adı en çok anılan birkaç gitaristten biri olduğu düşünüldüğünde, FIREWIND’in kariyeri adına, albüm daha iyi bir zamanda çıkamazdı.

Ne dedik; cayır cayır, taptaze power metal iyi yapıldı mı pek leziz olan bir şey. İyi yapılmadı mı nasıl bayık oluyor, hepimizin/çoğumuzun malûmu. FIREWIND’in bu iyi gruplar tarafında olmasını sağlayan tarafı, power metali sadece melodi ve arkasındaki düz rifler olarak değil, bir bütün halinde görüyor olması. Melodi dersen var, dıgıdıgıdıgı çift kroslar da var, ama üstüne boş geçilmeyen bir rif yazımı da var. Bu sayede albüm sıkıcı power metal gruplarında hissedilen “midi” havasından, “cep telefonu melodisi metal” tadındaki tekdüzelikten kurtulmuş oluyor.

Ateist sözlerle coşan ve ikinci single olarak klip çekilmeyi bekleyen The Ark of Lies’la açılan albüm, bence en güzel şarkısını daha en baştan vermiş oluyor. Çok güzel bir nakarata sahip olan parça, ümitleri ilk andan yükseltiyor. Neyse ki iyi bir albüm dinlediğimizin farkına varmamız uzun sürmüyor. Arada İtalyanlar’ın pek sevdiği klasik power metal türü şarkılara da rastlasak da, genel olarak heavy metal ve hard rock’tan beslenen bir power metalle haşır neşir oluyoruz albüm süresince. Bazı şarkıların nakaratları duyulduğu anda öne çıkarken, bazılarıysa zaman istiyorlar.

Albümün iyi taraflarından biri, Gus G.’nin solo olayını abartmaması ve her şeyi dozunda tutması. Grubun DREAM THEATER’cılık oynadığı ve Gus G. ile klavyeci Bob Katsionis’in karşılıklı atıştığı pek güzel şarkı SKG dışında albümde bir “bakın nasıl çalıyoruz” teması yok. Gus G.’nin soloları hem teknik, hem de duygu olarak gayet olgun; blues’dan neo-klasiğe, rock gitarının pek çok yansımasını Gus G.’nin sololarında bulmak mümkün. Bir dönem NIGHTRAGE’de beraber çaldığı Marios Iliopoulos’un çok kendine özgü melodi paternlerini dahi bazı sololara yedirilmiş halde duyabiliyoruz. Tabii Marios gizli şekilde bir konuk solo kaydetmediyse.

Tertemiz kaydı ve artık SPIRITUAL BEGGARS’da da boy gösteren vokalist Apollo Papathanasio’nun Coverdale/Lande ekolünden gelen yorumunun da bir hayli yükseklere taşıdığı albüm, iyi power metal dinlemek istiyorsanız bu yılki mutlak seçimlerinizden biri olmalı. İlk dinlemelerde sonlara doğru biraz ağırlık çöker gibi olsa da, birkaç dinleme sonunda albümü tam anlamıyla kavrıyor ve hiçbir şarkının öylesine yapılmadığını görebiliyorsunuz.

Egeli bu güzel arkadaşları bu başarılı atlayışlarından dolayı kutluyor ve “Days of Defiance”ı da kendi çapımda şimdiye kadarki en olgun FIREWIND albümü seçiyorum.