Bundan yıllar önceki ALL THAT REMAINS, yetenekli bir gitariste sahip, iyi olma sinyalleri veren, gayet güzel şarkılar yazabilen bir gruptu.

Bugün baktığımızda bunlardan sadece yetenekli bir gitaristlerinin oluşu geçerliliğini koruyor.

Diğer tüm vasıfları albümden albüme kaybolan değerler olarak göze ve kulağa çarpıyorlar.

Neden böyle oldu peki?

2004′te “This Darkened Heart” çıktığında gayet yaratıcı şarkılar yapabileceği gün gibi belli olan bir grup bulduğuma sevinmişken, “The Fall of Ideals”la ALL THAT REMAINS’in farklı hedefleri olduğunu kavramıştım.

Albüm iyiydi, ancak grubun eninde sonunda kekremsi tatlar bırakacak bir noktayı hedeflediğini de hissettiriyordu.

“Overcome” ise her yanından sıradanlık akan, grubun tek amacının daha geniş kitle olduğunu hissettiren, gayet bayık bir albümdü.

Şimdi baktığımızdaysa karşmızda “…For We Are Many”yi görüyoruz.

Albümü uzun süredir yapmadığım bir tarzda, artılar ve eksiler şeklinde yazacağım.

Ama önce çarpmalar ve bölmeler.

“…For We Are Many” grubun beşinci albümü. ALL THAT REMAINS’le ilgili övülecek bir nokta varsa, o da grubun bir şekilde kitlesini genişletmeyi başarıyor ve bu devirde albümden albüme satışlarını arttırıyor oluşu. “…For We Are Many” ilk haftasında 29.000 olmak üzere şimdiye dek 45.000 civarı satmış. Elbette ki piyasalaştıkça satışlar artar, ancak grubun bir şekilde -hâlâ- “metal” başlığı altında anılan bir müzik yaptığı düşünüldüğünde, ALL THAT REMAINS’in ticari anlamda doğru işler yaptığı ortada. Lâkin biz satışları pek sallamadığımızdan, gelin olayın müzikal kısmına geçelim.

- Grubun solo gitaristi Oliver Herbert cidden iyi bir gitarist. Sololarına çok özen gösterdiğini her halinden belli ediyor ve çoğunlukla her solosuna bir öne çıkarlık sokmayı başarıyor.

- Grup güzel rifler yazmayı sürdürüyor. Bazı rifler herhangi bir death metal grubunun albümünde kullanılabilecek kadar death metalden kök alan tatlar taşıyorlar. Misal Some of the People All of the Time ve özellikle de Dead Wrong güzel anlara sahipler. İyi şarkı olmanın eşiğinden dönen yapıtlar.

- Metalcore başlığı altında düşünüldüğünde ve türün kabuğunu kırması gerektiği konusunda düşünceleriniz yoksa, metalcore’un tüm kurallarına uyan, formülden şaşmayan, “Overcome”dan daha yaratıcı anlar barındıran bir albüm.

- Grupta bir kadın olmasına rağmen, grup bu yanını öne çıkarmaya çalışmıyor. Gerçi çalışsa da ne denli yarar görür, orası da şüpheli; zira Jeanne Sagan, adı Steve olan herhangi bir oğlandan farksız takılmakta.

- Travis Smith imzalı kapak bence güzel gözüküyor.

- “…For We Are Many”nin en büyük eksisi, artılarının yukarıdaki kadar olması.

- ALL THAT REMAINS’i bazıları için zamanla dinlenemez kılan şey, elbette ki Phil Labonte’nin vokalleri. Hırçın vokallerde tür için gayet yeterli olan Labonte, clean vokallerde olayı vıcıklaştırıyor. İşin kötüsü, Labonte’nin kendine özgü gibi duran bağırmalı vokallerinin bence ALL THAT REMAINS’i fazlasıyla tektipleştiriyor olması.

- Güzel olacak gibi giden şarkıların başarıya ulaşmasını engelleyen ana etmen de bu vokaller. Bilhassa da nakaratlarda. Grubun “The Fall of Ideals”daki kadar iyi nakarat yazamıyor oluşu bir yana, Labonte’nin nakaratlardaki vokal melodileri de eskiye oranla çok daha az akılda kalıyor. Dahası, özellikle de Labonte’nin canlı performanslarını duymuşsanız dikkatinizi çekeceği gibi, bazı vokallerde autotune kullanılmış oluşu. Labonte birtakım dijital yardımlarla, normalde asla çıkaramayacağı sesleri, asla söyleyemeyeceği temizlikte söylüyor. Albümdeki kimi şarkıların canlı performansları bunu görmek için yetiyor da artıyor bile.

- Şarkıların öne çıkması gereken yer olan nakaratları bir kenara bıraktığımızda da feci bir görüntüyle karşılaşıyoruz. Zira Labonte mısra kısımlarını neredeyse hep aynı şekilde söylüyor. Melodi, vurgular, vokal tarzı; ALL THAT REMAINS şarkıları son iki albümde birbirlerine çok benzer mısra kısımlarına sahipler. Öyle ki, Labonte konserde bir şarkının mısra kısmını unutsa, bir sonraki şarkının mısrasını söyleyerek dahi yırtabilir. Bu kısımlar birbirlerine bu denli fazla benziyorlar.

- Yine bir şekilde, Labonte’nin clean vokalleri SOILWORK, SCAR SYMMETRY ve IN FLAMES gibi grupaların nakaratlarından daha kirli olsa da, bu grupların pamuk gibi yumuşak nakarat vokallerinin yanında bile daha sulandırılmış, daha planlanıp formülize edilmiş şekilde şarkı söylediğini hissettiriyor.

- Görüldüğü gibi, vokaller ALL THAT REMAINS müziğini fazlasıyla domine ettiğinden, olayı bu kısmı yok sayarak değerlendirmek epey zor. Zira arkada gitar ve davul ne kadar güzel işler çevirseler de, grubun en çok vurguladığı olayı vokaller, vokaller, vokaller. İyi gitar işçiliği de olmasa, bilmiyorum nasıl katlanılır.

Dört işlemin sonuna geldiğimizde, “…For We Are Many” sıradan bir metalcore albümü. Türe bir şey vermeyecek, grubun diskografisindeki herhangi bir albüm.

Bence bir türün ne kadar uzun ömürlü ve heyecan verici olacağı, o tür içinde çıkarılan ve “başyapıt” olarak anılan albümlerin sayısıyla doğru orantılıdır. Günümüzde pek çok tür içerisinde bu tarz albümlere rastlıyoruz. Progresif metalden black metale, death metalden thrash metale, doom metale, pek çok türde tam not alabilen, bir grubun türe imzasını attığı albüm olarak anılacak işlerle karşılaşıyoruz. Yani, o tür içerisinde daha yapılabilecek, o ana dek akıl edilmemiş şeyler olduğunu anlıyoruz. Metalcore bence bu türlerden biri değil. Türe karşı bir garezim olmamasına, sevdiğim tonla metalcore şarkısı olmasına rağmen, metalcore’un kafeslerini kırmaya çalışan grupların çoğunluk içerisinde epey az olduğunu, hatta az biraz deneysel takılan grupların hemen başka sıfatlarla anılmaya başlandığını görüyoruz. Metalcore janrı altında kendini geliştirme çalışan gruplar yok mu, elbette var. Onları ayrı tutuyorum.

Bu sebeple de, süregelen bu ortalamalığın ve alışılanı yapmanın verdiği huzurun rahat kucağından çevreye bakınma gayretinde dahi olmayan grupların ömürlerinin çok da uzun olmayacağını düşünüyor, en azından umuyorum.

Bu durum da albümün ismiyle müsemma bir şekilde karşımızda duruyor zaten.

Evet “çoksunuz”. Maalesef çoksunuz.