Ömer Kuş

İsveç’e özel hafta yapılır da şöyle iyisinden bir pagan metal albümü incelenmeden geçilir mi hiç? Evet bence de geçilmez. Bugünkü konuğumuz bu işi en iyi yapan gruplardan biri: MÅNEGARM.

Sıradan bir black metal grubu olarak başladıkları kariyerlerine yavaş yavaş folk elementleri ekleyerek devam eden grup, 2007 yılında çıkardıkları “Vargstenen” ile bana göre şu ana kadarki en sağlam albümlerini ortaya koydu.

2003 yılında çıkan “Dödsfärd” iyi şarkılara sahip olsa da, prodüksiyon kalitesi ve şarkı yazımı açısından eksikler barındıran bir çalışmaydı.

Sonraki albüm “Vredens Tid” bu kusurlardan arınmış, kemanın iyice öne çıktığı şahane bir albümdü.

Sigrblot gibi bir MÅNEGARM klasiğine sahip olmasının ötesinde, boş şarkı barındırmıyordu. “Vargstenen” ise grubun soundunu iyice mükemmelleştirdiği ve yine yeni yeniden boş şarkı barındırmayan, art arda şahane keman melodileriyle bu müziğin iyi yapıldığında ne kadar etkileyici olduğunu suratımıza çarpan bir ders niteliğinde.

Albüme giriş niteliği taşıyan enstrümental “Uppvaknande”nin ilk saniyelerinden son şarkı Eld bitene kadar kendinizi Kuzeyin uçsuz bucaksız ormanları arasındaymış gibi hissediyorsunuz.

Genellikle müziği yönlendiren ve asıl melodiyi taşıyan keman, bazen kemanın çaldığı ana melodiyi destekleyen, bazen de sazı eline alan gitarlar (eline saz alan gitar?), Erik Grawsiö’nun hayvan gibi vokalleri ve sağlam davul işçiliği, kısaca olayı böyle özetleyebilirim. Bastan bahsetmedim çünkü genelde baskın gitarlar ve davulların arasında pek öne çıkmıyor. Ama bu önemli bir eksik değil bana kalırsa. Güçlü, keskin gitar soundu ve bazen power akorlara abansalar da zaman zaman gayet etkileyici işler çıkaran gitarlar üstlerine düşeni fazlasıyla yapıyor.

MÅNEGARM’ı diğer benzer gruplardan ayıran önemli noktalardan biri hem vurucu keman melodileri bulmaları, hem de bunları müziğe çok iyi biçimde entegre etmeleri. Bana göre piyasada kemanı en etkin şekilde kullanan gruplardan biridir kendileri.

“Vargstenen” bu tür bir black/pagan metal albümünden beklenebilecek her şeyi neredeyse kusursuzca yapıyor. Agresif, hızlı ve melodik şeyler mi arıyorsunuz? Yoksa akustik, bayan vokalli, ruhunuzu dinlendirecek bir şey mi? Belki de uzun süren, orta tempo, epik ve hüzünlü bir şey? Bunları ve daha fazlasını albümde bulmak mümkün.

Gerçekten de “ya bunu da geçeyim dinlemeden” dediğim bir şarkı yok. Hepsine ayrı ayrı hastayım. Yani şimdi neden bahsedeyim, Visioner På Isen’in epikliğinden mi, Vargstenen’in öfkesinden mi, En Fallen Fader’in yaran melodilerinden mi, I Underjorden’in kısa ama deli keman solosundan mı yoksa Den Gamle Talar’ın sakinliğinden mi? Yoo dostum yoo, şarkılara hiç girmeyeceğim.

Grupta vokalleri yapan ve aynı zamanda davulları çalan Erik Grawsiö’dan da bahsetmeden geçmek olmaz. Hem brutal hem temiz vokallerine hastayım. Sesiyle hem öfkeyi hem de huzuru verebilen ender vokalistlerden biri. Bu arada iki üç ay önce basçı Pierre’in gruptan ayrılmasının ardından (ki bu da üzücü bir haberdir, grubun kurucu üyelerinden biri ve tam Viking tipli bir abimizdi) artık konserlerde bası da kendisinin çalacağını belirteyim. Aynı anda davulu gitarı falan versen onları da çalacak da işte diğerlerine ayıp etmiyor.

“Vargstenen”, albümlerini her zaman belli bir seviye üstünde tutarak saygıyı hak eden grup MÅNEGARM’ın, bana göre en iyi albümüdür. Folk/black metal kırmasına birazcık ilginiz varsa kaçırmamanız gereken bir eser, türün en iyi örneklerinden biri.