Metalle haşır neşir olmaya başladığımdan beri gözlediğim bir şey var. Metalden para kazanmak istiyorsan, kızların gönlünü çalacaksın arkadaş. Bir grubun başarılı olmasından geçen yol kızların desteğini almasıdır. Sadece hitap ettiğin kitleyi genişletmek adına değil. Kızlar yaptıkları şeylerde erkeklere göre daha tutkulu, daha duygusaldırlar. Bir şeyi severlerse, onun için yapacakları fedakârlık erkeklere oranla daha fazladır.

Bakın metal dünyasından iyi ekmek yiyen gruplara; ARCH ENEMY, OPETH, IN FLAMES, DIMMU BORGIR, vesaire; bunlar hep karma bir kitle yaratmayı başarmış gruplar. Tişörtlerini, şusunu busunu satmak olsun, grup üyelerinin seyirci gözünde yüceltilmesi adına olsun, hep kadın dinleyicilerinin yardımını alan gruplar. Bir konsere gittiğinizde, sahneye çıkan gitaristin vokalistin önünde otuzar tane kız çığlık çığlığa bağırıyorsa, o grubun sırtı kolay kolay yere gelmez.

Neden böyle bir şeyle başladım yazıya. Neden insan gibi “Ascendancy TRIVIUM’un ikinci albümü. Grup bu albümde eşşeğin sikini yaparak benden on puanı kopardı” şeklinde insan gibi yazılar yazmıyorum acaba. Birtakım sorunlarım mı var, niye illâ bir ilginçlik peşindeyim. Bunlar cevap bekleyen sorular.

TRIVIUM’u üç ya da dört kez canlı izlemişliğim var. Her izlememde bir öncekine göre fark eden bazı şeylere tanık oldum. Birincisi grubun tişörtünü giyen insan sayısı, her konserde bir öncekini katlayarak arttı; ikincisi de grubun kız hayranlarının TRIVIUM’a karşı manyak bir ilgi duyduklarını, onları çıtır birer rockstar gibi gördüklerini gözlemledim. Konser öncelerindeki “Bana da gitaristlik teklif ettiler de ben kabul etmedim” şeklindeki ilgi çekme çabalarım, TRIVIUM sahneye çıkar çıkmaz tuzla buz oluyor, etrafım “Maaaaaaaatt!!”, “Coreeeeeey!!” diye inim inim inleyen kızlarla doluyordu. O anlarda anlıyordum ki, TRIVIUM çoktan yırtmış.

Ne diyorduk, “Ascendancy”. TRIVIUM, belki yaşlarından, belki de yaptıklarında samimi olmadıkları düşünüldüğünden, büyük bir kesim tarafından küçük görülen, ciddiye alınmayan, hafif bulunan bir grup. Lâkin 2000′ler sonrasıdaki modern Amerikan metali için önem teşkil eden albümlerden biri, muhakkak ki grubun patlamasını sağlayan bu mevzubahis albümdü.

2000 yılında kurulan TRIVIUM’un 2005 yılında çıkardığı bu albümde grubun şu anki basçı ve solo gitaristinin de ekibe dahil olduğunu görüyoruz. Matt Heafy’nin o dönem şimdiki kadar iyi olmayan gitar çalışının çok üstünde bir gitaristi gruba katması, muhakkak ki TRIVIUM müziğine bir anda seviye atlatan bir hamleydi. Kusma efekti gibi soyadıyla dikkat çeken Corey Beaulieu, çılgın atan sololarıyla TRIVIUM’un yapabileceklerini bir anda genişletmişti.

Grubun “Ascendancy”de yaptığı şey, heavy metal, thrash metalin gayet akılda kalıcı ve dinlemesi kolay bir sentezini yapmasıydı. Hem clean hem daha sert vokaller, bir sürü gitar oyunları, birbirinden farklı şarkı yapıları bir araya gelip hep birlikte voltranı oluşturunca, ortaya ilgi çekici ve dinlemesi zevkli bir albüm çıkmıştı. Grubun yazdığı en iyi şarkılar arasında yer alan Pull Harder on the Strings of Your Martyr, Rain, Ascendancy, Suffocating Sight gibi yapıtlar, bundan yıllar sonra bile TRIVIUM klasikleri arasındaki yerlerini koruyacaklar.

TRIVIUM’un geçerliliği adına illâ ki bir taraf tutulacaksa, ben TRIVIUM tarafını tutuyorum. Grubun, aynı janr altında anıldığı sayısız grupla kıyaslanamayacak düzeyde yetenekli olduğunu ve önlerinde daha da büyüyecekleri uzun bir yol olduğunu düşünüyorum. “Ascendancy”yi aşarlar aşamazlar bilemem, ama yeni nesil Amerikan metali adına TRIVIUM önemli bir grup ve “Ascendancy” de bu grubun şimdiye dek çıkardığı en önemli albüm (en iyisi değil, en iyisi “Shogun“).

TRIVIUM’un kimseye bir zararı yok; kendi hallerinde müzik yapıyorlar. Sevmiyorsanız tek yapmanız gereken dinlememek. Çünkü iş küçümsemeye girince açıkçası pek de anlamlı olmuyor.