Mainstream gruplar dünyasında yılın belki de en çok konuşulan albümlerinden biriyle huzurlarınızdayız. Eminim (umarım) hiçbiriniz Sepultura ve kardeşler ayrılığının ardından geçen on küsür yıl boyunca olanlar hakkında bir özet okumak istemiyorsunuzdur, çünkü böyle bir şey yapmaya niyetim yok. Bir tarafta sırtını sadece Sepultura markasına yaslayarak saçma sapan, gereksiz ve itibar azaltmaktan başka bir işe yaramayan albümler çıkaran Max sonrası Sepultura’sı, diğer yanda asla sevmediğim Soulfly’la yıllardır ortalarda olan Max, o eski mirası olması gerektiği gibi kullanamadılar ve yüceltemediler. Sanırım (eminim) Igor da bu durumun farkındaydı ki, sonunda pes edip başka mecralara yol açma yolunu seçti.

Arada şu oldu, bu olduyu hop diye atlayıp 2008’e, biraderlerin tekrar birleşimine gelelim. Hatta onu da geçelim (birleşmişler işte negzel) ve bu ikilinin, dünyanın “küçük” bir ülkesinden çıkan en büyük grubunda yaptıkları işlere, taşıdıkları enerjiye benzer bir samimyetin ve kalitenin olduğu bir albüm yapmaları üzerinde duralım. Şimdi kimse bana “o eski ruh nerde böhüü” muhabbeti yapmasın. Bu adamlar o eski ruhu yaşayalı 16-17 yıl olmuş; şartlar tümüyle değişmiş, cepleri para görmüş; adamlar olgunlaşmış; metali de, piyasayı da, bu müziğin konu olduğu her türlü alanı da yiyip bitirmişler. Şimdi de gönüllerinden ne geçiyorsa onu yapmışlar. Thrash ve kısmen hardcore etkilerinin olduğu, sadece çalarken keyif alma amaçlı şarkılar yazmışlar, Sepultura ve Soulfly tribalizmini, etnik etkileşimini (neyse ki) asgariye indirip, yanlarına bir de “shredder” dediğimiz türden, çılgın gitar oyunları yapabilen gitarist alıp işe koyulmuşlar. Ha tabii bir de, Gojira’nın yeni albümünü nasıl manyakça merak ettiğimi bana tekrar hatırlatırcasına, basa da Joe Duplantier’i koymuşlar ve kombo tamamlanmış.

“Inflikted”, aslında grubun planlanan ilk adıydı. Bu adda bir internet sitesi bile hazırlanmıştı. Ama grup neyse ki çok akıllıca bir manevrayla adını değiştirip, metal aleminin en marka soyadlarından birini direkt olarak grubun ismine koydu ve grubun bilinirliği de doğal olarak katlandıkça katlandı. Bugün Cavalera Conspiracy, daha birkaç aylık bir grup olmasına rağmen, festivallerin en üst sıralarına adını yazdırıyor. İlk haftasında da Amerika’da 9.000 adet sattı. Tabii gönül ister ki bizden de bir grup çıksın çok başarılı olsun, dünyanın kalbindeki tahta otursun, yıllar sonra bu gruptaki kardeşler, örneğin Karamehmetoğlu Supremacy falan diye bir grup kursunlar, bugün olduğu gibi festival kuyruklarındaki genç dimağlar kameralara “Karamehmetoğlu Supremısi fakin ruuulz!” falan diye çığırsınlar, ülkemize dünya kupasında üçüncü olmamızdan sonraki en büyük gururu yaşatsınlar, ama nafile.

“Inflikted”da neler var peki.. Bir kere kardeşler arasında nefis bir uyum var tabii ki. Max, gerçekten de kendisinden beklemediğim oranda yaratıcı, agrasif ve keskin rifler yazmış, Igor da Sepultura’yı hatırlatan cinsten bir iç huzurla okşamış davullarını. Max’in Soulfly’daki sağ kolu Marc Rizzo, bu yakınlığın bir getirisi olarak, gayet uyum içerisinde bir yancı olarak gruba renk katmış, primitif yapıdaki şarkılara bile sololarıyla, cancanlı geçişleriyle hem renk, hem zenginlik katmış. Normalde (Gojira’da) ritim gitarist ve vokalist olan Joe Duplantier ise, hem basıyla, hem de albümün doruk noktalarından bazılarını oluşturan vokalleriyle, diğer üç elemandan daha az “meşhur” olmanın acısını, adeta dinleyiciden çıkartmış ve asla geri planda kalmamış. Bunun en açık örneği de Joe’nin çoğunu tek başına yazdığı ve buram buram Gojira havasını bir anda suratınıza çarpan “Ultra Violent” adlı canazor parça. Senin o “agony”ni, o “bloodshed”ini yerim Duplocan! Hanimiş! (nasıl da yavşağım.) Hatta hatta, bu şarkıda Joe vokal yapınca, basları da konuk müzisyen olarak Rex Brown (Pantera) çalmış, renk olmuş.

Albümdeki on bir parçanın on biri de konserlerde çalınmak için birebir olsa da, aralarından mutlak favoriler çıkacaktır. Albüme dair her yorumda farklı parçaların daha güzel olduğunu görmemle, her şarkının bir kesim tarafından çok beğenildiğini de anlamış oldum. Dört beş yorum okudum, adı anılmayan şarkı yok gibi; o derece sevilesi şeyler. Kişisel favorilerimi söylemiyorum çünkü gerçekten de her şarkının birbirinden güzel olduğunu düşünüyorum. Yorumlarda adı en sık adı geçenlerse, adeta eski Sepultura’dan fırlayan “Sanctuary”, epik bir thrash ziyafeti olan “Bloodbrawl” ve albümün en dizginlenemeyen şarkılarından “Nevertrust”. Ama dediğim gibi, bunlar asla ve asla albümün hitleri değil. Her şarkı klip çekilebilecek, albümü tanıtabilecek potansiyele sahip (buna iki adet bonus şarkı da dahil, ki bunlardan biri enfes bir “Possessed – The Exorcist” yorumu).

Bu durumda Soulfly’a ne olacak peki? Max yaptığı açıklamada “madem Cavalera Conspiracy için böyle sert, hızlı ve manyak bir albüm yazdım, Soulfly’ın kolpa gelmemesi için mecburen onun yeni albümünü de çok sert yaptım, duyanlar inanamayacak, hatta albüm şu anda Andy Sneap’in güvenli ellerinde mikslenmekte” diye buyurdu. Yani Cavalera Conspiracy zehrini etrafındakilere de yayıyor falan diyelim böyle b.kunda boncuk bulmuş metalci ağzıyla.

Grup “buna yeni bir Sepultura albümü olarak bakılmamalı” diyorsa da, Sepultura orijinal kadrosuyla birleşse ve bugün bu albümü çıkarsa, çok sayıda kişinin zevkten ayılıp bayılacağına eminim. Dediğim gibi Max Soulfly’a devam edeceğini, hatta Sepultura’nın artık birleşmesini istediğini bile söylediğine göre, “Inflikted” turnelerinden sonra bir Sepultura birleşmesi görmemiz de gayet olası. Açıkçası ben Cavaleralar’dan böylesi “metal” bir albüm beklemiyordum ve ziyadesiyle memnun kaldım. Sepultura birleşsin ya da birleşmesin, bu gencolar bu kafayla devam ederse, en karlı çıkanın bizler olacağı kesin.